MANISCH?

 

Dezer dagen probeer ik alles te bezien vanuit een zekere mate van verliefdheid op mezelf. Ik moet  toegeven, dat ik daarbij iets te veel zuip maar ... morgen niet meer. Dat zeg ik elke dag: morgen niet meer.

Dit is typisch zo’n dag waarvan Carola, mijn vrouw,  zou kunnen zeggen, dat ik weer lekker op weg ben manisch te worden. Ik fiets als een bezetene van huis naar oom Daan. Van oom Daan naar Piekfijn. Van Piekfijn naar de bibliotheek. Van de bibliotheek naar café Faas. Van café Faas naar Albert Heijn en van Albert Heijn weer naar huis.

Ik heb een paar lekkere biertjes gedronken bij café Faas. Was ik he-le-maal niet van plan. Als ik manisch aan het worden ben, doe ik alles zonder plannetjes. Impulsief. Ja, dat is het woord. Deze middag doe ik alles impulsief. Dan ben ik nu dus manisch impulsief ... gek word ik van mezelf! Onderweg naar Albert Heijn realiseer ik me, dat ik vergeten ben af te rekenen bij Faas. Hij is ook niet achter me aan gekomen ...

‘t Was leuk bij Piekfijn………hoho, stop,........ even uitleggen:

Piekfijn is een dochteronderneming van de Rotterdamse reinigingsdienst. Allerlei redelijk goede, nog bruikbare spullen, worden door Piekfijn verzameld en voor een habbekrats verkocht. Onder andere dus kleding. Leuk bij Piekfijn, het contact met de fraai gesoigneerde oude (68?) verkoopster. Ze komt naar me toe; wil me iets zeggen maar voordat zij de kans krijgt, zeg ik tegen haar:

‘U komt me toch zó bekend voor, mevrouw.’

‘O ja?’ zegt ze.

‘Ja, ‘zeg ik, ‘u lijkt precies op een vriendin van me: Tonnie heet ze, Tonnie Loos. ‘

‘Oh nee, ik ben Hansje Vroon, het grappige van deze situatie hier is, dat ik naar u toe kom omdat u qua postuur zo lijkt op mijn oudste zoon; ook qua postuur.  Twee jasjes heb ik hier net voor hem uitgezocht. Ik wil u vragen ze even aan te passen. Als ze u passen en als ze u leuk staan, dan kan ik ze met een gerust hart voor hem meenemen..’

Ze toont me de jasjes ... ik pas er een. Veel te klein ... en dat andere jasje natuurlijk net zo.

‘Verdorie! Wat jammer nou.’ zegt ze en ze gaat de jasjes terug in het rek hangen.

Zelf heb ik net vier alleraardigste gilletjes uit de schappen geplukt……..over één gillet heb ik nog mijn twijfels. Is wel  mijn maat ... maar.....

‘Mevrouw ... eh ... Hansje ... wilt u even kijken of dit me staat?’

’Natuurlijk,’

Ik heb het gilletje nog maar net aangetrokken of ze zegt zeer resoluut:

‘Oh nee, hang maar weer terug. Het is een damesgilletje: de knoopjes zitten voor u aan de verkeerde kant.’

Steeds gonst het maar in mijn hoofd: ik zal toch niet wèèr manisch worden.

Ik moet eerlijk zeggen: mijn dadendrang is groter dan gewoonlijk. Slapen gaat nog steeds goed.  Ik voel me vaak wat té relekst. Maar hoogstwaarschijnlijk komt dat door mijn nieuwe levensmotto: doe alles alsof je verliefd bent op jezelf.