Een fijne dag

Ze legt haar kleine hand half op mijn dij half op mijn bil. Ik leg mijn grote hand daar overheen. Ze is klein, ongeveer een meter zeventig. Slank. Hindoestaans typetje. Achtentwintig, schat ik. Lang zwart haar tot bijna op haar billen. Ze draagt een spijkerbroek. Zal net zestig wegen. Ik heb mijn arm om haar schouder geslagen. We wandelen wat. Benen schuren tegen elkaar bij elke stap. Kijk haar even aan. Sterretjes in haar big brown eyes. Stralende lach. Kriebels in mijn buik. Weet niet eens hoe ze heet. Mijn penis wordt langzaam harder. Hoofd alsmaar lichter. Lekker gevoel om mee wakker te worden. Nog net niet nat die droom. Zweef alsof ik verliefd ben mijn bed uit. Beter kan een dag niet beginnen.
Lekker ontbijtje maken. Gezond als altijd: muesli met fruit en koffie toe. Dan op de fiets een eindje tegen de wind, die ferm is vandaag; weer terug met de wind mee dus.
Als ik terugkom van mijn zondagse vijftig kilometerbeurt voel ik de energie bruisen voor wat klusjes, die er nog liggen.

Zo wil ik de deuk in mijn auto camoufleren; nog eens naar mijn kapotte hometrainer kijken en de ketting van mijn fiets stellen.
Die deuk is er ingereden door een soort dragline. De chauffeur heeft niet in de gaten dat mijn Mazda 323 daar geparkeerd staat, waar hij achteruit wil rijden. Ooggetuigen vertellen dat mijn wagen een eindje wordt opgetild, voordat de chauffeur doorheeft wat er gebeurt. Vervolgens rijdt hij zijn voertuig terug en mijn Mazda komt met een smak weer terug.
Even terzijde: vandaag (de dag dat ik dit schrijf) hebben heel toevallig drie jongelui (19, 22 en 20 jaar) zich doodgereden in een Mazda 323; een vierde passagier ligt kritiek in het ziekenhuis. De wagen moet heel snel gereden hebben ten tijde van het ongeluk. Er is een heel lang remspoor en een portier van de auto bungelt uiteindelijk in een boom. In de krant staat dat de chauffeur van de Mazda bezig is aan een achtervolging. Hij wil auto’s inhalen van jongelui, waar hij ruzie mee heeft. Een van die jongelui, zo staat ook in de krant, heeft de vader van een van zijn vriendinnen expres aangereden. Nu zijn er drie zeker en eentje (een meisje van 19) bijna dood. Een grote slag voor de hardcore-scene van Wapenveld, waar al deze jongelui (zowel achtervolgers als achtervolgden) toe behoren. Vreemd….dit voorval spreekt me net iets meer aan dan die andere ongelukken....en waarom?.... omdat het hier om een Mazda 323 gaat! Ik denk namelijk altijd dat dit soort auto’s onkwetsbaar is. Niet dus..
Het is acht weken na de aanrijding (mijn lullig aanrijdinkje bedoel ik ). De expert vindt dat ik duizend euro schadevergoeding moet krijgen. Dat is wat ik weet. Moet alleen nog bevestigd worden door de tegenpartij en die is me toch een partij laks.
Het kost me veel moeite maar ik heb de deuk in de Mazda een beetje gecamoufleerd.

Dan de hometrainer………. tja, de hometrainer trapt door; hoe beschrijf ik dat. Ik fiets met zwaar verzet en dan opeens is het verzet ultralicht en vervolgens ineens weer heel zwaar; dat wisselt elkaar onregelmatig af, zodat ik nu eens met mijn boven- dan weer met mijn onderlip op het stuur klap. Daarom haal ik het ding ten dele uit elkaar; merk, dat de ketting los zit en stel die wat vaster. Bovendien merk ik dat er een moer van de trapas los zit; vastgezet dus. Klaar, denk ik. Nee, want op de eerste de beste proefrit vertrap ik me wederom lelijk. Er is weliswaar geen sprake van een portier dat in een boom hangt maar er is wel weer een tand door mijn lip. Dan deel twee. Hometrainer verder demonteren. Nu blijkt dat er achter de moer op de trapas nog een moet zit, met schroefdraad binnen in de as. Deze moer zit ook los en is alleen vast te zetten door een smalle schroevendraaier in een kerf van die moer te zetten en er vervolgens met een hamer enige tikken in de goede richting op te geven. Dat lukt wonderwel. Hometrainer monteren en zowaar hij fietst weer grandioos. Deze geslaagde operatie geeft me veel energie en ongezonde inspiratie: het grondig schoonmaken, eerst met allesreiniger en omdat dat middel niet alles reinigt ook nog eens met een sterk ontvettingsmiddel.
Ja, die schoonmaak is wel heel erg nodig, alleen al twaalf jaar aangekoekt zweet.. Het resultaat mag er zijn; het ding loopt weer en ziet er ook weer lekker uit.
Nu de ketting van mijn buitenfiets nog stellen. Kettingen spannen deed ik als tiener al. Dus dat moet lukken en dat doet het ook. De proefrit slaagt. Veel verschil merk ik overigens niet. Dat klopt ook wel want het is een preventieve actie. Ik wil niet nog eens laten gebeuren dat ik met een er-afgelopen ketting in de stromende regen sta.
Alle klussen klaar ik en zowaar succesvol. Zal ik dan op mijn op mijn oude dag toch nog technisch worden? Deze dag kan in ieder geval niet meer kapot misschien wel omdat hij zo mooi begon. Lang geleden ook dat ik me zo lekker afgetrokken heb als aan het einde van deze fijne dag. Pfoeh!

Doof

Ellie kwam vorig jaar terug van de wintersport met gescheurde enkels. Zij werkte toen net bij Verkoop. (Pindarotsjes). Een goedlachse dame; hoewel die lach niet door iedereen zo aangenaam beoordeeld wordt. Ik herinner me Tanja Vlak nog: ‘die smerige rotte lach op haar bek sla ik er vandaag of morgen nog eens af.’ Tanja mag haar gelijk al niet. Ellie is drs. Afgestudeerd psychologe. Het werk dat ze nu doet, verkoopmanager pindarotsjes, beoordeel ik als beneden haar niveau. Vindt ze niet erg.
Ze pakt de moeilijkere dingen die zich aandienen wel op. Eerlijk zegt ze, dat ze wel op niveau heeft gewerkt maar toen in de problemen is gekomen.
Ze pakt de taken van haar funktie fris en doortastend op. Problemen gaat ze niet uit de weg: te laat komen….te vroeg weggaan …. de radio die te hard staat….het ridicule idee van de verjaardagsenveloppe….Samen met collega’s en leidinggevende probeert ze nieuwe wegen te ontdekken om moeilijkheden te overwinnen…..en natuurlijk zoveel mogelijk pindarotsjes te verkopen. Zo krijgt ieder personeelslid maandelijks vier zakjes rotsjes mee. Een om zelf op te peuzelen en drie om weg te geven.
Terwijl ik dit schrijf, krijg ik opeens een piepend geluid in mijn rechteroor en kort daarop hoor ik rechts bijna niks meer. Het gevolg van het gebruik van de mp3-speler? Of zit er in de pc iets dat een raar geluid maakt, dat laatste denk ik overigens niet, want ook in de woonkamer heb ik er last van. Het zal toch niet echt waar zijn, dat je van masturberen doof wordt. Valt dan eigenlijk nog mee, achtenveertig jaar masturberen en dan pas aan een oor doof.
Tsja…….. Ellie…..ze gaat volgende week weer op wintersport en vanmorgen zeg ik haar: ‘wees voorzichtig, deze keer, hè’. Ik bedoel haar enkels. Zij reageert alsof ik het heb over voorzichtigheid in het verkeer. ‘O,’ lacht ze,’je bedoelt natuurlijk mijn enkels. Nou ik heb een paar nieuwe sneeuwstampers gekocht, die geven mijn voeten genoeg stevigheid.’
Mijn naaste collega Sil en ik gaan binnenkort de huidige werkruimte verlaten Ellie gaat op haar plaats zitten. Dat is voor haar het prettigst. Kan ze haar hoofd naar rechts draaien als mensen de kantoorruimte binnen komen voor een gesprek met haar. Ze denkt over alles na. Ze heeft Sil vriendelijk gevraagd, voorgesteld of ze daar mag gaan zitten, zegt ze nog.
Ellie is dik. ´Dat zijn de genen,´ zegt ze. Na oud en nieuwe komt ze terug met een opgeblazen kop en twee onderkinnen. Minstens drie kerstkransen en een goed gevulde kalkoen, denk ik zo maar. Ze is tamelijk klein en proppig. Bijna even breed als ze hoog is. Ze heeft lang geblondeerd haar (van origine is ze donker).Als ze haar haar opsteekt heeft ze een duidelijk, open leuk hoofd. Die ogen zijn zo ondeugend, lacherig. Dat opgestoken haar, ja, dat staat nog het beste bij haar.
Gelukkig! Nu hoor ik weer op rechts.
Ik denk dat ik het moeilijk vind om met Ellie samen te zijn, ergens te eten, film kijken……..ligt vast aan mij…….wandelingetje moet toch wel kunnen…...
Wil te veel….ben denk ik te gespannen om gewoon rustig met haar te kunnen zijn.
Ik ben samen met haar en op dat zelfde moment wil ik eigenlijk niks anders meer dan alleen zijn.
Dat had ik ook met Henny, een oude vriendin, ‘dat komt omdat je eigenlijk met me naar bed wilt,’ zei ze dan , ‘daarom ben je zo gespannen, eikel!’. Ja, Henny nam nooit een blad voor haar mond.
´Jij bent mijn type helemaal niet´, loog ik, ´ en ik hoef niet zo nodig met jou naar bed,’ loog ik wederom, want welke vent loopt nou weg voor een lekkere wip met een leuk wijf….en dat was Henny beslist.
Geldt ook voor Ellie trouwens; dik, maar leuk en slim ook.
Ik vrees eerder niet interessant genoeg te zijn voor zo’n slimme vrouw als Ellie. Dezelfde angst die ik aanvankelijk voelde in de omgang met Carola, mijn huidige partner. Angst dat gesprekken snel zouden doodslaan. Nergens over weet te beginnen. Gesprekken slaan dood en ik sla dicht.
Saaie bange man.
Geruime tijd speelden Ellie en Henny hoofdrollen in masturbatie fantasieën van die saaie bange man.