Lieve Gerda, (vervolg)
Ondeugende tante, die Astrid. Een goede assistente hoor, daar niet van. Laatst komt ze met een smoesje naar me toe……..een belangrijk stuk 2001 is kwijt……of ik even wil helpen zoeken in het archief. Natuurlijk ligt dat stuk er helemaal niet en dat wist ze heus wel maar ze wou natuurlijk gewoon even lekker met mij naar het archief in de kelder…..je weet hoe ze is, Gerda. Altijd maar mannetjes verleiden. Nou, dan heeft ze aan mij een goeie; ik doe net of mijn neus bloedt en blijf strak zoeken…en niks vinden….want er is niks.. En dan zeg ik “Jammer Astrid, niks te vinden, zullen we maar weer gauw naar boven gaan?’…..en dan gaan we weer naar boven. Om haar een beetje af te leiden vraag ik hoe het met Piet is (haar man) en met Davey (haar zoon). Meestal gaat dat wel goed, tot opeens het bericht komt dat ze uit elkaar zijn, zo maar plotseling….. dat is me nou al zo vaak overkomen…..dat mensen tegen me zeggen dat het goed gaat …. en dan als een donderslag bij heldere hemel….. zijn ze zo maar ineens uit elkaar.
Bij jou gingen het anders, Gerda, jouw scheiding zag ik al jarenlang aankomen. Die Frits van jou hield op den duur meer van de alcohol dan van jou…….vertelde je me…................nadat hij je jukbeen verbrijzelde, had je het helmaal met hem gehad......……...je ging bij hem weg met je zoon……en huurde dat flatje. Je zit er nu een week of zes, toch? Ben je al een beetje gewend bent? Nee zeker....... Wat een toestand trouwens, zeg, met Frits......…..wie had dat nou kunnen denken dat ie zich, nog geen week na jouw vertrek, zou ophangen in het trapgat van zijn huis? Wat nou, Gerda? Nou staat dat huis daar leeg……'t is toch ook jouw huis nog.....wat denk je..............ga je terug? Wees nou verstandig en maar rustig de tijd voor die beslissing...........…..het is allemaal nog zo vers.
Even wat anders: weet je trouwens, Gerda, dat Astrid binnenkort veertig wordt? Ze was bij me in huize Zweetbrug bij de kerstviering; prima salsa-swing-muziek-feest……lekker dansen met As en andere leuke dames. As komt niet op de nieuwjaarsreceptie in Weermeide: ze zit dan op Aruba aan een warm strand: ‘want dan word ik veertig,’ zegt ze met een gelukzalige glimlach. Ze wil horen: “Goh, As word je al veertig, ik dacht dat je begin dertig was?’ Maar aan die flauwe kul begin ik niet…..dat vind ik zo schijnheilig, slijmerig. Ze lijkt gewoon veertig. Klaar.
Ze zit zo zielig aan het doen:
’ik zit zo krap bij kas sinds die scheiding’ ……en…….
‘Piet (haar ex dus) doet zo lullig, van hem hoef ik geen rooie cent te verwachten.’
Je zou haast zeggen dat ze poen van me nodig heeft voor di Aruba-trip.Dan vraagt ze of ik zin heb om met haar mee te gaan naar Aruba; wel zelf je ticket betalen. Tsjoep! Ik vind haar heel leuk, dat weet je Gerda, maar het kan niet, het mag niet….ze is een naaste collega! Ik heb geen zin om mijn baan op het spel te zetten. Oké, als Piet en Davey zouden meegaan, goed, dan valt er nog over na te denken, kunnen wij, de mannen, nog es een potje voetballen of samen dollen in het water: spetterende bommetjes maken…..of zwembroeken onder water van onze konten trekken. Maar Astrid en ik samen naar Aruba…. never. Dat wordt toch de hele dag niks anders als neuken, neuken en nog eens neuken en dat is zo zonde van de tijd. Wil jij niet met As mee, Gerda? Een goeie afleiding voor je. Je moet wel je eigen vliegticket betalen, je weet hoe As is.
En zo (sorry, sorry, sorry, Gerda) blijf ik maar van de hak op de tak springen ….gek wordt ik zo langzamerhand van mezelf, ja echt! Maar nu komt de aap uit de mouw, lieve Gerda: ik wil deze zaterdagavond bij je langs komen; ben je dan thuis? Niks bijzonders voor mij in huis halen hoor: een zakje earl grey, een krat bier, een fles jonge jenever, een zakje Japanse mix…..en voor de rest weet jij beter dan ik, wat jij en je zoon op een doorsnee zaterdagavond wegdrukken.
Zaterdagavond repeteert het koor van mijn vrouw namelijk bij ons thuis. De hele avond met oordoppen zitten…..no way. Vandaar dus dat ik dan graag even bij jou mijn toevlucht zoek, Gerda. Mail of bel je me even of ik welkom ben?
Veel liefs,
Jeejeepee
vrijdag 25 juni 2010
Brief aan Gerda (2)
(vervolg) Brief aan Gerda,
Werken als ‘levend standbeeld’, dat lijkt me nou echt iets voor jou……….doe ik met je mee…………….ik zie ons al staan: jij doet dan prinses Juliana (jurk met bloemenmotief, beetje lompe witte schoen met brede hak, grote witte handtas, bril met jampotglazen, goedkoop permanentje, vriendelijke uitstraling); ik ga staan als prins Bernhard (uniform, pijp, anjer, brilletje, gluiperige blik, haar met gel plat op mijn kop geplakt en een smal zwart snorretje (o nee sorry, hoor, ik ben in de war met iemand anders)….. zouden we daar geen last mee krijgen…………misschien is het wel majesteitsschennis….....ook al zijn ze allebei hartstikke dood?
Nou ja, we kunnen ook gewoon Pipo de Clown & Mammaloe doen….ik zie ons al staan op de Coolsingel........huren we ook een huifkar.
Ik ben acht snipperdagen gehad…….ik knap er zienderoog van op. Als ik in spiegel kijk dan denk ik ‘wat is er toch met die man aan de hand?’ Hij lijkt opeens zo krachtig, doortastend, opgewekt, fris, levendig en fit…….sterker nog: hij lijkt het niet alleen, hij ìs het nog ook…….en, wat een luxe, de komende negen dagen ben ik ook nog vrij.
‘Je moet niet zo zeuren, man’, zegt mijn vrouw vaak tegen me, ‘je hebt het helemaal zo slecht nog niet. Want, wat is dat nou eigenlijk helemaal: drie dagen in de week werken. Dus geen gezijk, iedereen rijk en hupsakee aan de slag!’
Hupsakee…. …dat woord doet me ineens denken aan dat verhaal over de lapjeskat Sakee, deelnemer aan de drukke-snelweg-oversteek-wedstrijd voor katten (gesponsord door Kitekat)……. Sakee durft alsmaar niet over te steken….…..logisch………….drie katten zijn haar voorgegaan en platgereden. Het publiek langs de snelweg is laaiend enthousiast en moedigt Sakee aan: 'Hup Sakee,’ Hup Sakee’, klinkt het uit de opgewonden menigte. Zij is doosbang……maar uiteindelijk gaat ze toch....ze sluipt tot de vluchtstrook dan versnelt ze zoals alleen katten dat kunnen......maar de kolossale truck van de Aldi kan ze onmogelijk ontwijken........ook met Sakee is het dus helaas niet goed afgelopen. Het uitzinnige publiek komt niet meer bij; het staat te springen op de banken.
Was de bruiloft van onze oud-collega Yvonne en Gerard trouwens nog okselfris door te komen, Gerda? En ….zeg eens eerlijk……denk je dat dat huwelijk stand houdt? Ach, ik hoop het natuurlijk van harte voor onze Yvonne, zij heeft al zò veel ellende achter de rug met haar ex………. maar ik vrees, dat dat huwelijk snel klapt. Eén keer heb ik hem gezien, die Gerard en .....neen, het voelt niet goed......een akelig gevoel krijg ik van binnen als ik aan die man denk. Ik heb zo’n vies vermoeden dat Yvonne binnenkort onaangenaam verrast zal worden door hem….. op wat voor gebied weet ik nog niet precies…….. maar als ik op mijn gevoel afga:…….hoogstwaarschijnlijk iets fouts met minderjarige meisjes....…… in het park van Garderen……….. of gewoon bij Gerard op de boerderij.............achter in zijn kippenhok ofzo…... ik kan het nergens op baseren hoor, het is gewoon een gevoel, dat ik heb. Waarschuw Yvonne maar als je haar weer ziet. Echt hoor, ik hou mijn hart nu al vast voor die twee kleine meiden van Yvonne uit haar vorige huwelijk……Brenda van zeven en Kim van negen……..… gevaarlijke leeftijd voor zo’n soort man als Gerard. Mijn gevoel laat me zelden in de steek, dat weet je.
‘Je bent toch met mijn assistente Astrid naar dat trouwen geweest? Zij heeft zeker gereden? Kan ze goed, hè? Kon jij ook wat drinken op die bruiloft! Zou ik ook gedaan hebben, hoor. Ik weet dat jij er helemaal niet zo van houdt maar voor mij geldt: géén lol zonder alcohol.’
(wordt vervolgd)
Werken als ‘levend standbeeld’, dat lijkt me nou echt iets voor jou……….doe ik met je mee…………….ik zie ons al staan: jij doet dan prinses Juliana (jurk met bloemenmotief, beetje lompe witte schoen met brede hak, grote witte handtas, bril met jampotglazen, goedkoop permanentje, vriendelijke uitstraling); ik ga staan als prins Bernhard (uniform, pijp, anjer, brilletje, gluiperige blik, haar met gel plat op mijn kop geplakt en een smal zwart snorretje (o nee sorry, hoor, ik ben in de war met iemand anders)….. zouden we daar geen last mee krijgen…………misschien is het wel majesteitsschennis….....ook al zijn ze allebei hartstikke dood?
Nou ja, we kunnen ook gewoon Pipo de Clown & Mammaloe doen….ik zie ons al staan op de Coolsingel........huren we ook een huifkar.
Ik ben acht snipperdagen gehad…….ik knap er zienderoog van op. Als ik in spiegel kijk dan denk ik ‘wat is er toch met die man aan de hand?’ Hij lijkt opeens zo krachtig, doortastend, opgewekt, fris, levendig en fit…….sterker nog: hij lijkt het niet alleen, hij ìs het nog ook…….en, wat een luxe, de komende negen dagen ben ik ook nog vrij.
‘Je moet niet zo zeuren, man’, zegt mijn vrouw vaak tegen me, ‘je hebt het helemaal zo slecht nog niet. Want, wat is dat nou eigenlijk helemaal: drie dagen in de week werken. Dus geen gezijk, iedereen rijk en hupsakee aan de slag!’
Hupsakee…. …dat woord doet me ineens denken aan dat verhaal over de lapjeskat Sakee, deelnemer aan de drukke-snelweg-oversteek-wedstrijd voor katten (gesponsord door Kitekat)……. Sakee durft alsmaar niet over te steken….…..logisch………….drie katten zijn haar voorgegaan en platgereden. Het publiek langs de snelweg is laaiend enthousiast en moedigt Sakee aan: 'Hup Sakee,’ Hup Sakee’, klinkt het uit de opgewonden menigte. Zij is doosbang……maar uiteindelijk gaat ze toch....ze sluipt tot de vluchtstrook dan versnelt ze zoals alleen katten dat kunnen......maar de kolossale truck van de Aldi kan ze onmogelijk ontwijken........ook met Sakee is het dus helaas niet goed afgelopen. Het uitzinnige publiek komt niet meer bij; het staat te springen op de banken.
Was de bruiloft van onze oud-collega Yvonne en Gerard trouwens nog okselfris door te komen, Gerda? En ….zeg eens eerlijk……denk je dat dat huwelijk stand houdt? Ach, ik hoop het natuurlijk van harte voor onze Yvonne, zij heeft al zò veel ellende achter de rug met haar ex………. maar ik vrees, dat dat huwelijk snel klapt. Eén keer heb ik hem gezien, die Gerard en .....neen, het voelt niet goed......een akelig gevoel krijg ik van binnen als ik aan die man denk. Ik heb zo’n vies vermoeden dat Yvonne binnenkort onaangenaam verrast zal worden door hem….. op wat voor gebied weet ik nog niet precies…….. maar als ik op mijn gevoel afga:…….hoogstwaarschijnlijk iets fouts met minderjarige meisjes....…… in het park van Garderen……….. of gewoon bij Gerard op de boerderij.............achter in zijn kippenhok ofzo…... ik kan het nergens op baseren hoor, het is gewoon een gevoel, dat ik heb. Waarschuw Yvonne maar als je haar weer ziet. Echt hoor, ik hou mijn hart nu al vast voor die twee kleine meiden van Yvonne uit haar vorige huwelijk……Brenda van zeven en Kim van negen……..… gevaarlijke leeftijd voor zo’n soort man als Gerard. Mijn gevoel laat me zelden in de steek, dat weet je.
‘Je bent toch met mijn assistente Astrid naar dat trouwen geweest? Zij heeft zeker gereden? Kan ze goed, hè? Kon jij ook wat drinken op die bruiloft! Zou ik ook gedaan hebben, hoor. Ik weet dat jij er helemaal niet zo van houdt maar voor mij geldt: géén lol zonder alcohol.’
(wordt vervolgd)
woensdag 23 juni 2010
Brief aan Gerda (1)
Lieve Gerda,
Wanneer je er uitgegooid wordt, dan ga je op markt staan, schrijf je me.
Meen je dat nou? Met wat dan?
Mutsen en sjaals in de winter?
Paraplu’s in de herfst, de lente.
T-shirts in de zomer….. kortom: het hele jaar door hard werken. Lijkt me echt niks.
Ik heb gisteren even op de markt rondgekeken. Meest opvallend: vijfenzeventig procent (75%) van de marktgangers hier is duidelijk herkenbaar moslim. Hoofddoekjes, sjaaltjes, takchita’s , burka’s, cafta’s en couscous verkopen....... is dat wat voor jou misschien, Gerda? Of een partij korans tegen wegwerpprijzen op de markt brengen……wegwerpkorans zogezegd…….(niet gelijk met stenen gaan gooien, ’t is maar een grapje). Het verdere marktaanbod ken jij net zo goed als ik: kleding; drogisterijartikelen; groenten & fruit, vreetwaren: brood; snoep, vis; kaas, noten, patat. Ik denk dat jij het eerder zouden moeten hebben van nieuwigheidjes. Bijvoorbeeld een elk uur koekoekende koekoeksklok (mooi beschilderd: een weiland met koekoeken, dartel huppelend rond een vredig herkauwende koe); om de twaalf uur loeit die klok.……….……gekker moet het toch niet worden, nietwaar? Tuurlijk, als je zelf zo’n klok hebt hangen, is de lol er snel vanaf, maar voor bezoek, zeker bezoek dat niet zo vaak bij je over de vloer komt.......en niet te vergeten jonge kinderen, die vooral, blijft zo'n onverwachts geloei uit een klok altijd leuk…….lijkt me…............denk ik tenminste.............……..ik wil graag van je weten hoe jij daar over denkt, Gerda.
Wat ook kan is dat we gereedschap gaan bedenken, uitvinden of laten uitvinden, gereedschap, dat het schillen van grapefruits, kiwi’s, perziken en nectarino’s vergemakkelijkt. Mevrouw Jeejeepee zegt, als ze dit hoort, (met enig cynisme) dat daarvoor al een flink aantal jaren terug het zogenaamde aardappelschilmesje is uitgevonden........
Maar alle gekheid op een stokje, reken niet op mij met die marktplannen.
Ik heb totaa geen verkoop talent. Jij wel, Gerda?
Ik kan helpen sjouwen. Maar wat? Daar heb je nu nog geen idee van.
Voor mij geen markt- of andere plannen om geld te verdienen. Ik ga straks liever een tijdje niks doen, de w.w. of de bijstand in. Veel geld heb ik niet nodig. Zo nu en dan ga ik wat voor de samenleving op zich…………liefdadigheid bedoel ik............ een vorm van liefdadigheid, waar ik zelf ook een beetje lol aan heb. Zo zit ik er over te denken om dagelijks een heroïnehoertje mee te nemen naar mijn berging, die betaal ik...................als ze een beetje veel d’r best doet natuurlijk....….jaaaaah......wat dacht je dan......twee keer zoveel als te doen gebruikelijk voor een blowjob. Zij blij, ik blij, de buurt blij…….. zij is immers even van de straat. Als ik heel eerlijk ben, zou ik zo'n meisje wel meer jobs gunnen……maar meer dan een keer per dag kan ik echt niet meer opbrengen, lichamelijk dan hè. Ja, Gerda, het is niet anders. Maar ja....als fatsoenlijk burger is het zo simpel nog niet om in de bijstand te komen. Dus zit er voor mij niet veel anders op dan doormodderen, zo lang het kan, in die ondraaglijke spertistank waar heel Verzorgingshuis Weermeiden mee is vergeven. Huize Sperti zou een betere naam zijn.
Wordt vervolgd
Wanneer je er uitgegooid wordt, dan ga je op markt staan, schrijf je me.
Meen je dat nou? Met wat dan?
Mutsen en sjaals in de winter?
Paraplu’s in de herfst, de lente.
T-shirts in de zomer….. kortom: het hele jaar door hard werken. Lijkt me echt niks.
Ik heb gisteren even op de markt rondgekeken. Meest opvallend: vijfenzeventig procent (75%) van de marktgangers hier is duidelijk herkenbaar moslim. Hoofddoekjes, sjaaltjes, takchita’s , burka’s, cafta’s en couscous verkopen....... is dat wat voor jou misschien, Gerda? Of een partij korans tegen wegwerpprijzen op de markt brengen……wegwerpkorans zogezegd…….(niet gelijk met stenen gaan gooien, ’t is maar een grapje). Het verdere marktaanbod ken jij net zo goed als ik: kleding; drogisterijartikelen; groenten & fruit, vreetwaren: brood; snoep, vis; kaas, noten, patat. Ik denk dat jij het eerder zouden moeten hebben van nieuwigheidjes. Bijvoorbeeld een elk uur koekoekende koekoeksklok (mooi beschilderd: een weiland met koekoeken, dartel huppelend rond een vredig herkauwende koe); om de twaalf uur loeit die klok.……….……gekker moet het toch niet worden, nietwaar? Tuurlijk, als je zelf zo’n klok hebt hangen, is de lol er snel vanaf, maar voor bezoek, zeker bezoek dat niet zo vaak bij je over de vloer komt.......en niet te vergeten jonge kinderen, die vooral, blijft zo'n onverwachts geloei uit een klok altijd leuk…….lijkt me…............denk ik tenminste.............……..ik wil graag van je weten hoe jij daar over denkt, Gerda.
Wat ook kan is dat we gereedschap gaan bedenken, uitvinden of laten uitvinden, gereedschap, dat het schillen van grapefruits, kiwi’s, perziken en nectarino’s vergemakkelijkt. Mevrouw Jeejeepee zegt, als ze dit hoort, (met enig cynisme) dat daarvoor al een flink aantal jaren terug het zogenaamde aardappelschilmesje is uitgevonden........
Maar alle gekheid op een stokje, reken niet op mij met die marktplannen.
Ik heb totaa geen verkoop talent. Jij wel, Gerda?
Ik kan helpen sjouwen. Maar wat? Daar heb je nu nog geen idee van.
Voor mij geen markt- of andere plannen om geld te verdienen. Ik ga straks liever een tijdje niks doen, de w.w. of de bijstand in. Veel geld heb ik niet nodig. Zo nu en dan ga ik wat voor de samenleving op zich…………liefdadigheid bedoel ik............ een vorm van liefdadigheid, waar ik zelf ook een beetje lol aan heb. Zo zit ik er over te denken om dagelijks een heroïnehoertje mee te nemen naar mijn berging, die betaal ik...................als ze een beetje veel d’r best doet natuurlijk....….jaaaaah......wat dacht je dan......twee keer zoveel als te doen gebruikelijk voor een blowjob. Zij blij, ik blij, de buurt blij…….. zij is immers even van de straat. Als ik heel eerlijk ben, zou ik zo'n meisje wel meer jobs gunnen……maar meer dan een keer per dag kan ik echt niet meer opbrengen, lichamelijk dan hè. Ja, Gerda, het is niet anders. Maar ja....als fatsoenlijk burger is het zo simpel nog niet om in de bijstand te komen. Dus zit er voor mij niet veel anders op dan doormodderen, zo lang het kan, in die ondraaglijke spertistank waar heel Verzorgingshuis Weermeiden mee is vergeven. Huize Sperti zou een betere naam zijn.
Wordt vervolgd
dinsdag 22 juni 2010
Een lange zaterdag in de lente van 2010 deel 2
De hangplanten moeten water. Ik zet een houten stoel bij het grote raam van de woonkamer. Vul een plantengietertje vol, loop naar die stoel en ga er op staan. Til mijn arm op om de ‘asparagus’ vol te gooien…..beetje vreemd gevoel in mijn hoofd…..flink zijn…..’kindje op moeders schoot’ (grappige hangerd) heeft ook dorst….ga met de gieter naar hun toe….en misselijkheid en angst om van die ‘grote’ hoogte te vallen maken zich van me meester. Hoogtevrees en evenwichtsstoornis. Klote. Precies de reden dat ik Tinus gevraagd heb me deze zaterdag te komen helpen. Afdeklatten op het dak van mijn tuinhuis moeten getjet worden en een enkele misschien wel vervangen. Ik durf dat lullige dakje zelf niet op…….het loopt van een hoogte van twee meter twintig met ongeveer vijfenveertig graden op naar drieëneenhalve meter. Deze latten liggen voor mij duidelijk te hoog. Tinus ziet al gauw dat één van de latjes vervangen moet worden: 209 bij 15 bij 1,2 centimeter. Als we die hebben gaan we tjetten.
Half Rotterdam afgestruind maar nergens zo’n plankie te koop. Nou hebben we voornamelijk in Crooswijk en het Oude Noorden, bij ouderwetse ‘Doe het zelf zaakjes’ gekeken. Die zaakjes die we nog kenden van vroeger. Ten eerste zijn er nog maar heel weinig van die zaken over en die er over waren hadden alleen planken van 270. Ook bij de Formido hadden ze onze maat niet. Tenslotte zijn we bij de Gamma, in Blijdorp, geslaagd. We verven de andere drie latten op het dak helemaal af; deze nieuwe gaan we eerst schuren, schoonmaken, nog eens schuren en dan een eerste tjetbeurt geven. Maandag komt Tinus langs voor de afwerking en het op dak leggen en bevestigen van de lat.
Tinus en ik zijn vanavond in Delfgauw. Zoon Thijs speel met zijn nieuwe band Yesterday’s Ass op het Soonpopfestival. Het optreden van de Ass begint deze avond om negen uur. Rotterdam - Delfgauw is al gauw negentien kilometer fietsen….iets meer dan een uur……we vertrekken om zeven uur. Heerlijk fietsweer. Windje mee. We rijden langs het crematorium (altijd leuk), de Schie (altijd nat), en de Porseleyne Fles (altijd leeg).
We zijn er om half negen. Niet druk….dit Soonpop……..misschien 200 mensen ……..een soort boerenpummel festival……………... Yesterday’s Ass verdient beter…..…..paarlen voor de zwijnen.
Geweldig goeie act, set van Yesterday’s Ass......vindt deze papa van een van de bandleden. Zeer goede zanger….. reikt letterlijk tot grote, zuivere hoogte….. dansen kan ie ook:…staccatobewegingen geïnspireerd door perfecte percussie, mooi om te zien. De drie gitaristen leveren de onmisbare structuur waarbinnen drummer en zanger kunnen excelleren.
Na Face Tomorrow treedt de band Mala Vita op: Balkanrock. Stevig, strak, hard, energiek, lekker om te horen ……goed om op te swingen……..om uit je dak te gaan…….. kijk mij nu toch…………..daar sta ik op dat festivalletje met mijn witte, dunne, harige beentjes in de iets te strakke ’sexy’ fietsbroek en mijn rode gympen aan. Thijs, mijn zoon, weet gelukkig niet dat ik hier ben. Ik vrees dat hij dit niet kan aanzien. Die kale ouwe man. Hij heeft me, naar ik hoop, niet zien staan jumpen, zo kort na zijn optreden. Even verderop zie ik enkele festivalgangers ineens gaan pogoën……waardoor bij mij het idee opkomt om maar weer eens als een speer naar Rotterdam te gaan. Tinus en ik zijn al op weg naar onze fietsen maar de muziek van Mala Vita, wel of geen gepogo , blijft prikkelen en trekt ons naar de dansende menigte terug.
Tinus verroert zich nauwelijks in de dansende menigte; hij maakt alleen knikkende bewegingen met zijn hoofd……… en……………. draaiende bewegingen met zijn vingers, voor het draaien van zijn shagjes. Tinus ziet geen mooie wijven hier in Delfgauw. Als Tinus zoiets zegt dan ìs het ook gewoon zo………….eigenlijk zegt Tinus hiermee: ’voor mij valt hier vanavond niks te neuken’ en meestal is dat dan ook het moment waarop we elkaar alleen maar even aankijken met een blik van: ‘Kom op we gaan!’
Tsja……ik moet zeggen Tinus heeft daar meestal wel kijk op…….ik moet ook zeggen dat ik wat dat betreft blind vaar op hem. Op zich geeft het toch wel te denken, dat geen enkele Delfgauwense festivalganger contact heeft gezocht met Tinus of mij. Wij zijn immers bijzonder fraaie exemplaren van de mannelijke soort, in vergelijking met de Delfgauwse man.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat een lelijk Servisch wijf tegen me aan stond te dansen, nou ja, dansen, te schurken ….en dan nog zo lachen, mond wagenwijd open, alle tanden bloot, tong om een hoekje op de loer, het speeksel kolkend in haar geile muil ook………..….kots, kots. Ik heb dat mokkel quasi per ongeluk met mijn elleboog in haar linkertiet gepogood……ze was gauw weg. Ik haat Serviërs eigenlijk eveel te gauw. Toch niet àlle Serviërs zullen hebben staan juichen bij het uitroeien van Bosnische mannen en jongetjes halverwege de negentiger jaren van de vorige eeuw, toch?
Dan is nog de brutale jongedame, een soort kakkertje, door de HereGod al bij haar geboorte flink gestraft met spillepootjes van de ergste soort. Ze komt op ongeveer twee meter bij mij vandaan staan wankelen op haar staken….. kijken naar mijn strakke sexy fietsbroek en naar mijn fraai gepoetste rode gympen………afwisselend kijkt ze lachend naar haar vriendenclubje en dan weer terug naar mij, mijn broek en mijn schoenen……..haar heb ik die avond nog wat kunnen onderkotsen..op haar rug; ze zit net het riempje van haar schoen vast te maken. De smurrie loopt heel langzaam naar haar kippenekketje.
Tinus en ik moeten dan snel een veilig heenkomen zoeken. Het eerste de beste fietspad filtert haar boze vriendjes die met de auto achter ons aankomen. De ongetwijfeld beschonken chauffeur ziet het rood witte paaltje in het midden van het fietspad niet en rijdt er in volle vaart tegen aan.
Vlug het donkere Delfgauw uit, richting Vlaardingen, Schiedam, Spangen, Nieuwe Westen, Centrum, Noord. Tinus en ik praten onderweg terug opvallend veel over goeie sex met mooie vrouwen en masturbatie………. ook met mooie vrouwen…..uit boekjes, films,fantasie en gewoon uit ons geheugen. Tinus’ ogen glimmen altijd bij dit soort gesprekken …..alsof hij hier al stevig opgewonden van raakt. Bij elk woord dat ik zeg, bij iedere ademteug, ruik en proef ik misselijkmakende kotsrestanten.
Naschrift
De maandag erna:
een bericht in de Delf Gauwer
Auto ramt fietspaal: twee doden drie zwaar gewonden.
Een automobilist heeft aan het begin van het fietspad Delfgauw - Rotterdam met zeer hoge snelheid een aldaar geplaatst fietspaaltje geramd. Er vallen twee doden (de mannelijke chauffeur van 21 jaar en een jonge vrouw van 18 jaar)en drie zwaar gewonden: alle drie mannen respectievelijk van 17, 18 en 19 jaar oud. De bestuurder van de verongelukte auto bleek een uitzonderlijk hoog alcohol promillage te hebben.De identiteit van de overleden dame is bijzonder moeilijk vast te stellen: daarom roept de politie regio Delfgauw mensen op, te reageren die een jonge vrouw missen die stinkt naar kots en uitzonderlijk dunne benen heeft.
Half Rotterdam afgestruind maar nergens zo’n plankie te koop. Nou hebben we voornamelijk in Crooswijk en het Oude Noorden, bij ouderwetse ‘Doe het zelf zaakjes’ gekeken. Die zaakjes die we nog kenden van vroeger. Ten eerste zijn er nog maar heel weinig van die zaken over en die er over waren hadden alleen planken van 270. Ook bij de Formido hadden ze onze maat niet. Tenslotte zijn we bij de Gamma, in Blijdorp, geslaagd. We verven de andere drie latten op het dak helemaal af; deze nieuwe gaan we eerst schuren, schoonmaken, nog eens schuren en dan een eerste tjetbeurt geven. Maandag komt Tinus langs voor de afwerking en het op dak leggen en bevestigen van de lat.
Tinus en ik zijn vanavond in Delfgauw. Zoon Thijs speel met zijn nieuwe band Yesterday’s Ass op het Soonpopfestival. Het optreden van de Ass begint deze avond om negen uur. Rotterdam - Delfgauw is al gauw negentien kilometer fietsen….iets meer dan een uur……we vertrekken om zeven uur. Heerlijk fietsweer. Windje mee. We rijden langs het crematorium (altijd leuk), de Schie (altijd nat), en de Porseleyne Fles (altijd leeg).
We zijn er om half negen. Niet druk….dit Soonpop……..misschien 200 mensen ……..een soort boerenpummel festival……………... Yesterday’s Ass verdient beter…..…..paarlen voor de zwijnen.
Geweldig goeie act, set van Yesterday’s Ass......vindt deze papa van een van de bandleden. Zeer goede zanger….. reikt letterlijk tot grote, zuivere hoogte….. dansen kan ie ook:…staccatobewegingen geïnspireerd door perfecte percussie, mooi om te zien. De drie gitaristen leveren de onmisbare structuur waarbinnen drummer en zanger kunnen excelleren.
Na Face Tomorrow treedt de band Mala Vita op: Balkanrock. Stevig, strak, hard, energiek, lekker om te horen ……goed om op te swingen……..om uit je dak te gaan…….. kijk mij nu toch…………..daar sta ik op dat festivalletje met mijn witte, dunne, harige beentjes in de iets te strakke ’sexy’ fietsbroek en mijn rode gympen aan. Thijs, mijn zoon, weet gelukkig niet dat ik hier ben. Ik vrees dat hij dit niet kan aanzien. Die kale ouwe man. Hij heeft me, naar ik hoop, niet zien staan jumpen, zo kort na zijn optreden. Even verderop zie ik enkele festivalgangers ineens gaan pogoën……waardoor bij mij het idee opkomt om maar weer eens als een speer naar Rotterdam te gaan. Tinus en ik zijn al op weg naar onze fietsen maar de muziek van Mala Vita, wel of geen gepogo , blijft prikkelen en trekt ons naar de dansende menigte terug.
Tinus verroert zich nauwelijks in de dansende menigte; hij maakt alleen knikkende bewegingen met zijn hoofd……… en……………. draaiende bewegingen met zijn vingers, voor het draaien van zijn shagjes. Tinus ziet geen mooie wijven hier in Delfgauw. Als Tinus zoiets zegt dan ìs het ook gewoon zo………….eigenlijk zegt Tinus hiermee: ’voor mij valt hier vanavond niks te neuken’ en meestal is dat dan ook het moment waarop we elkaar alleen maar even aankijken met een blik van: ‘Kom op we gaan!’
Tsja……ik moet zeggen Tinus heeft daar meestal wel kijk op…….ik moet ook zeggen dat ik wat dat betreft blind vaar op hem. Op zich geeft het toch wel te denken, dat geen enkele Delfgauwense festivalganger contact heeft gezocht met Tinus of mij. Wij zijn immers bijzonder fraaie exemplaren van de mannelijke soort, in vergelijking met de Delfgauwse man.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat een lelijk Servisch wijf tegen me aan stond te dansen, nou ja, dansen, te schurken ….en dan nog zo lachen, mond wagenwijd open, alle tanden bloot, tong om een hoekje op de loer, het speeksel kolkend in haar geile muil ook………..….kots, kots. Ik heb dat mokkel quasi per ongeluk met mijn elleboog in haar linkertiet gepogood……ze was gauw weg. Ik haat Serviërs eigenlijk eveel te gauw. Toch niet àlle Serviërs zullen hebben staan juichen bij het uitroeien van Bosnische mannen en jongetjes halverwege de negentiger jaren van de vorige eeuw, toch?
Dan is nog de brutale jongedame, een soort kakkertje, door de HereGod al bij haar geboorte flink gestraft met spillepootjes van de ergste soort. Ze komt op ongeveer twee meter bij mij vandaan staan wankelen op haar staken….. kijken naar mijn strakke sexy fietsbroek en naar mijn fraai gepoetste rode gympen………afwisselend kijkt ze lachend naar haar vriendenclubje en dan weer terug naar mij, mijn broek en mijn schoenen……..haar heb ik die avond nog wat kunnen onderkotsen..op haar rug; ze zit net het riempje van haar schoen vast te maken. De smurrie loopt heel langzaam naar haar kippenekketje.
Tinus en ik moeten dan snel een veilig heenkomen zoeken. Het eerste de beste fietspad filtert haar boze vriendjes die met de auto achter ons aankomen. De ongetwijfeld beschonken chauffeur ziet het rood witte paaltje in het midden van het fietspad niet en rijdt er in volle vaart tegen aan.
Vlug het donkere Delfgauw uit, richting Vlaardingen, Schiedam, Spangen, Nieuwe Westen, Centrum, Noord. Tinus en ik praten onderweg terug opvallend veel over goeie sex met mooie vrouwen en masturbatie………. ook met mooie vrouwen…..uit boekjes, films,fantasie en gewoon uit ons geheugen. Tinus’ ogen glimmen altijd bij dit soort gesprekken …..alsof hij hier al stevig opgewonden van raakt. Bij elk woord dat ik zeg, bij iedere ademteug, ruik en proef ik misselijkmakende kotsrestanten.
Naschrift
De maandag erna:
een bericht in de Delf Gauwer
Auto ramt fietspaal: twee doden drie zwaar gewonden.
Een automobilist heeft aan het begin van het fietspad Delfgauw - Rotterdam met zeer hoge snelheid een aldaar geplaatst fietspaaltje geramd. Er vallen twee doden (de mannelijke chauffeur van 21 jaar en een jonge vrouw van 18 jaar)en drie zwaar gewonden: alle drie mannen respectievelijk van 17, 18 en 19 jaar oud. De bestuurder van de verongelukte auto bleek een uitzonderlijk hoog alcohol promillage te hebben.De identiteit van de overleden dame is bijzonder moeilijk vast te stellen: daarom roept de politie regio Delfgauw mensen op, te reageren die een jonge vrouw missen die stinkt naar kots en uitzonderlijk dunne benen heeft.
zondag 20 juni 2010
Een lange zaterdag in de lente van 2010 deel 1
Dat ik tegen middernacht nog zo uitzinnig zou staan jumpen en zwaaien met mijn armen, had ik die ochtend niet voor mogelijk gehouden.
Zoals gewoonlijk was ik vóór vijf uur ’s ochtends wakker. De vogels op het binnenterrein zijn vol enthousiasme bezig met hun stemoefeningen. Vooral de merels laten zich gelden: ‘wegwezen alle indringers, dit hier is ons gebied’’. Alleen mevrouw jeejeepee komt er met haar gesnurk bovenuit.
Het is zaterdag. Boodschappendag. Boodschappen doe ik bij Bas…….en niet bij ‘DE Bas’ wat je tegenwoordig zo irritant vaak hoort…….DE Albert Heyn en DE Blokker………waarom dat hemeltergende lidwoord ervoor? Het is de laatste jaren gebruikelijk om deze lelijke, foute taal te bezigen. Lidwoorden moet je in dit verband alleen gebruiken bij winkels enzo die GEEN familienaam voeren dus: de Hema, het Kruidvat, de Marskramer, de Free Record Shop, de Gamma en de Praxis. Voor het overige gaan we gewoon naar Bas, Albert Heijn, Blokker, C&A, V&D, Hönkemöller, Hans Anders enzovoorts ….zonder lidwoord dus! Een makkelijk voorbeeld: we gaan dus ook niet naar Efteling maar naar de Efteling. De meesten van onze allochtonen blijven zoals bekend gewoon naar Efteling gaan.
Bas gaat straks pas om acht uur open. Het is nu kwart over vijf. Ik moet eerst even naar de volkstuin want daar ligt mijn portemonnee nog……die heb ik hard nodig vandaag zeker zo dadelijk bij Bas. Jezus, wat vergeet ik toch veel de laatste tijd…..zouden er pillen zijn die me beter laten onthouden? Het gekke is dat ik nu nog niet vergeten ben dat ik mijn portemonnee op de tuin vergeten ben. Dat is twee dagen geleden. Maar op de tuin dacht ik toen, twee dagen terug om 17.05 uur nog:
‘Jeejeepee, niet vergeten die portemonnee…’
en om 17.08 uur zit ik op de fiets naar huis zonder dat ik er erg in heb dat ie toch nog op de tuin ligt. Daar zit dus drie minuten tussen. ’s Avonds als ik het boodschappenlijstje maak dringt deze gedachte zomaar ineens bij me op.....dat dan weer wel.....nou ja genoeg gezeurd hierover.
Het is heerlijk in de volkstuin, zo ’s ochtends vroeg. De zon komt slaperig op……’t is nog een beetje fris.….gras iets nat….vogels zijn uitgezongen……en de bloemen, planten, bomen ....te veel om nu op te noemen, te mooi ook om nu allemaal te beschrijven…… Ik laat het fonteintje bij de vijver spuiten, zodat de vogels lekker kunnen komen aanfladderen en badderen.
Mijn portemonnee ligt nog steeds op de eettafel.
Het is heel rustig bij Bas. Kwart over acht. De groenten en de melkproducten liggen snel in m´n winkelwagen. Ik blijf het overigens zwaar klote vinden, dat je bij Bas niks kan afwegen …………..verder liggen er nogal eens ongeprijsde groenten en fruit op de toonbanken....daar kan ik toch zo de tering over in krijgen.....de ene keer meer dan de andere keer...... dat wel..........maar toch!
Ik zoek me te pletter naar kaaspuree, blijken niet meer in het assortiment te zitten, was te weinig vraag naar……..okee….dan maar gewone puree....naturel....en geraspte kaas, voor er doorheen.
Nog even wil ik wat kwijt over dat zuivelhok van Bas: wat is het daar walgelijk koud. Ongetwijfeld is het prima voor de zuivelproducten; voor mij echter niet. Ik doe daana gelijk even een Basbakkie...dat is prima geregeld in deze BAS
Ze moet toch onderhand begin vijftig zijn, die dame, ze is de vrouw die iedere klant van Bas schrik aanjaagt……ze kijkt naar het winkelwagentje van een andere klant en maakt een opmerking over het zojuist gekochte fruit of de in het winkelwagentje glimmende vleeswaren en ze zegt dan dat zij ze ook heeft gehad en hoe heerlijk ze zijn, daar weidt ze enige tijd over uit en dan wordt ze persoonlijk……..van migraine tot menstruatie passeert de revue, haar slachtoffers zijn zowel mannen als vrouwen…..minstens een half uur kan je dan kwijt raken …ze is niks veranderd….mijn laatste ervaring met haar is van twintig jaar terug. Momenteel heeft ze twee oudere heren in de houdgreep, die naar het zich laat aanzien wel kunnen genieten van de spraakwaterval…..ik hoor haar met een stralend gezicht zeggen dat ze zich heerlijk voelt nu ze een baan heeft bij de reinigingsdienst…..fantastisch voel ik me zelfs……fantastisch. Ze spreidt haar armen als ze dat zegt, waardoor haar rijke boezem alle mogelijke ruimte krijgt zich te vertonen. Ook de beide heren staan nu te stralen………ze kwijlen zowaar een beetje. Van hen mag ze nog wel even doorgaan.
Als ik mijn boodschappen in de fietstassen pers…zie ik een paar meter naaste mij een vrouw wijzen naar de autoweg. Daar liggen drie perssinasappelen, de dame wijst naar mij, dan naar de sinasappelen en dan maakt ze een rollend gebaar met haar handen. Moet waarschijnlijk nog een taalcursusje gaan volgen……….maar goed dat zullen dan wel mijn sinasappelen zijn die op de Bergweg zijn gerold. Jammer dan wel weer, dat de trucker van een Aldi vrachtwagen, de sinasappels wel ziet maar er hard en meedogenloos overheen rijdt…..’ Ach, wat maakt het uit, het zijn toch perssinasappelen?’ Zonde .
wordt vervolgd
Zoals gewoonlijk was ik vóór vijf uur ’s ochtends wakker. De vogels op het binnenterrein zijn vol enthousiasme bezig met hun stemoefeningen. Vooral de merels laten zich gelden: ‘wegwezen alle indringers, dit hier is ons gebied’’. Alleen mevrouw jeejeepee komt er met haar gesnurk bovenuit.
Het is zaterdag. Boodschappendag. Boodschappen doe ik bij Bas…….en niet bij ‘DE Bas’ wat je tegenwoordig zo irritant vaak hoort…….DE Albert Heyn en DE Blokker………waarom dat hemeltergende lidwoord ervoor? Het is de laatste jaren gebruikelijk om deze lelijke, foute taal te bezigen. Lidwoorden moet je in dit verband alleen gebruiken bij winkels enzo die GEEN familienaam voeren dus: de Hema, het Kruidvat, de Marskramer, de Free Record Shop, de Gamma en de Praxis. Voor het overige gaan we gewoon naar Bas, Albert Heijn, Blokker, C&A, V&D, Hönkemöller, Hans Anders enzovoorts ….zonder lidwoord dus! Een makkelijk voorbeeld: we gaan dus ook niet naar Efteling maar naar de Efteling. De meesten van onze allochtonen blijven zoals bekend gewoon naar Efteling gaan.
Bas gaat straks pas om acht uur open. Het is nu kwart over vijf. Ik moet eerst even naar de volkstuin want daar ligt mijn portemonnee nog……die heb ik hard nodig vandaag zeker zo dadelijk bij Bas. Jezus, wat vergeet ik toch veel de laatste tijd…..zouden er pillen zijn die me beter laten onthouden? Het gekke is dat ik nu nog niet vergeten ben dat ik mijn portemonnee op de tuin vergeten ben. Dat is twee dagen geleden. Maar op de tuin dacht ik toen, twee dagen terug om 17.05 uur nog:
‘Jeejeepee, niet vergeten die portemonnee…’
en om 17.08 uur zit ik op de fiets naar huis zonder dat ik er erg in heb dat ie toch nog op de tuin ligt. Daar zit dus drie minuten tussen. ’s Avonds als ik het boodschappenlijstje maak dringt deze gedachte zomaar ineens bij me op.....dat dan weer wel.....nou ja genoeg gezeurd hierover.
Het is heerlijk in de volkstuin, zo ’s ochtends vroeg. De zon komt slaperig op……’t is nog een beetje fris.….gras iets nat….vogels zijn uitgezongen……en de bloemen, planten, bomen ....te veel om nu op te noemen, te mooi ook om nu allemaal te beschrijven…… Ik laat het fonteintje bij de vijver spuiten, zodat de vogels lekker kunnen komen aanfladderen en badderen.
Mijn portemonnee ligt nog steeds op de eettafel.
Het is heel rustig bij Bas. Kwart over acht. De groenten en de melkproducten liggen snel in m´n winkelwagen. Ik blijf het overigens zwaar klote vinden, dat je bij Bas niks kan afwegen …………..verder liggen er nogal eens ongeprijsde groenten en fruit op de toonbanken....daar kan ik toch zo de tering over in krijgen.....de ene keer meer dan de andere keer...... dat wel..........maar toch!
Ik zoek me te pletter naar kaaspuree, blijken niet meer in het assortiment te zitten, was te weinig vraag naar……..okee….dan maar gewone puree....naturel....en geraspte kaas, voor er doorheen.
Nog even wil ik wat kwijt over dat zuivelhok van Bas: wat is het daar walgelijk koud. Ongetwijfeld is het prima voor de zuivelproducten; voor mij echter niet. Ik doe daana gelijk even een Basbakkie...dat is prima geregeld in deze BAS
Ze moet toch onderhand begin vijftig zijn, die dame, ze is de vrouw die iedere klant van Bas schrik aanjaagt……ze kijkt naar het winkelwagentje van een andere klant en maakt een opmerking over het zojuist gekochte fruit of de in het winkelwagentje glimmende vleeswaren en ze zegt dan dat zij ze ook heeft gehad en hoe heerlijk ze zijn, daar weidt ze enige tijd over uit en dan wordt ze persoonlijk……..van migraine tot menstruatie passeert de revue, haar slachtoffers zijn zowel mannen als vrouwen…..minstens een half uur kan je dan kwijt raken …ze is niks veranderd….mijn laatste ervaring met haar is van twintig jaar terug. Momenteel heeft ze twee oudere heren in de houdgreep, die naar het zich laat aanzien wel kunnen genieten van de spraakwaterval…..ik hoor haar met een stralend gezicht zeggen dat ze zich heerlijk voelt nu ze een baan heeft bij de reinigingsdienst…..fantastisch voel ik me zelfs……fantastisch. Ze spreidt haar armen als ze dat zegt, waardoor haar rijke boezem alle mogelijke ruimte krijgt zich te vertonen. Ook de beide heren staan nu te stralen………ze kwijlen zowaar een beetje. Van hen mag ze nog wel even doorgaan.
Als ik mijn boodschappen in de fietstassen pers…zie ik een paar meter naaste mij een vrouw wijzen naar de autoweg. Daar liggen drie perssinasappelen, de dame wijst naar mij, dan naar de sinasappelen en dan maakt ze een rollend gebaar met haar handen. Moet waarschijnlijk nog een taalcursusje gaan volgen……….maar goed dat zullen dan wel mijn sinasappelen zijn die op de Bergweg zijn gerold. Jammer dan wel weer, dat de trucker van een Aldi vrachtwagen, de sinasappels wel ziet maar er hard en meedogenloos overheen rijdt…..’ Ach, wat maakt het uit, het zijn toch perssinasappelen?’ Zonde .
wordt vervolgd
dinsdag 8 juni 2010
Een dubbel salaris?
Als het een beetje meezit, betaalt de Kolken, mijn laatste werkgever, in juli gewoon nog mijn normale maandsalaris ondanks, dat ik per 1 juli gepensioneerd ben. Dat zou echt te gek zijn………..zo’n extraatje naast mijn eerste pensioentje in juli.
Ik bel met PSA (Personeels- en Salaris Administratie) omdat ik mijn ziektekostenverzekering na mijn pensionering bij het IZO wil laten doorlopen…..hoe pak ik dat aan, wil ik weten. Eerst laat een PSA-trutje me het hele verhaal doen . Na een kwartier komt ze erachter dat ‘iemand anders dat moet behandelen….ik verbind u door, hoor….’ Ze verbindt me inderdaad door met ene Stanley ; ik vraag aan ene Stanley of het PSA-trutje van zojuist alvast verteld heeft waarvoor ik bel….niet dus. Dan nòg maar eens het hele verhaal vertellen (kostbare tijd lijkt mij, voor een medewerker van de salarisadministratie, die voor duizenden medewerkers het salaris moet verzorgen).
Mijn vraag is of liever gezegd mijn mededeling: zoals je weet ga ik uit dienst; ik zit nu bij ziektekostenverzekeraar IZO; ik wil bij IZO blijven. Hoe regel ik dat?
‘Oh, dan moet u de collectiviteit uit…’ zegt hij dan en ‘daar had u toch onderhand al een formulier van moeten hebben ontvangen als u per 1 juli uit dienst gaat….u gaat toch per 1 juli a.s. uit dienst’
‘Ja, klopt helemaal, per 1 juli’, zeg ik.
Waarop Stanley vervolgt:
‘….ik zal eens even in het systeem kijken…….. hè??….tsss!……prrrr?! ……nounounounou……het systeem wéét nog helemaal niet dat u uit dienst gaat, zeg! We hebben daar als PSA nog niks van vernomen….….pas als ik van uw uitdiensttreding bericht krijg, via HRM (Human Research Management)…….we noemen dat een HRM-bonnetje, dan ga ik u een ‘IZO uit de collectiviteit-formulier’ toesturen.’
In januari jl. (toch al vijf maanden terug) schrijf ik mijn ontslagbrief (HRM). In februari (veertien dagen later) krijg ik antwoord. We hebben uw brief ontvangen en beëindigen het dienstverband met u per 1 juli 2010, overeenkomstig uw wens. Ik vraag of ook de restschuld van mijn fietsplanfiets afgehouden kan worden van het salaris mei 2010. ‘Geen probleem’, antwoordt HRM.
En nu……, nu weet PSA niets van mijn ontslag…..het is 8 juni 2010………het vakantiegeldsalaris mei is gewoon uitbetaald en het fietsplangeld is daar gewoon niet op ingehouden.
Ik vraag aan mijnheer Stanley of hij dan even snel mijn ontslag wil kortsluiten met HRM. Maar daar heeft meneer absoluut geen tijd voor, dat moet ik zelf maar doen. Hij begint daar in ieder geval niet aan, want als hij daaraan zou beginnen zou het eind vreselijk zoek zijn en of ik overigens wel wist dat er een paar duizend werknemers bij de Kolken in dienst zijn.
Ja, dat laatste weet ik wel na ruim twaalf jaar werken bij die baas.
Mijnheer Stanley wil me nu telefonisch doorverbinden met HRM.
‘Heb je daar dan wel tijd voor, meneer Stanley?’ vraag ik met enig sarcasme….Ja, daar heeft hij dan wel tijd voor.
‘Zeg, weet je wat, laat maar ook,’ zeg ik, ‘laat maar zitten, verbind me maar niet door met HRM, mijnheer Stanley. Ik heb hier absoluut geen tijd voor, je hebt er werkelijk geen idee van, wat er allemaal op je pad komt als je met pensioen gaat……..honderd-en-een-dingen.’
Ik heb ook absoluut geen zin in dit gezeik. Bovendien is alles al geregeld met HRM begin van dit jaar. Klaar. Ik merk wel wat er gebeurt. Een ziektekostenverzekering heeft een lange nawerking dus: geen paniek.
Volgens mij zit PSA hier flink te klootzakken.
En dankzij PSA zit ik straks, in de vakantiemaand juli misschin wel met een dubbel salaris. Kan ik onverwachts toch nog een keertje lekker & duur met mevrouw Jeejeepee uit gaan eten en......heeeeel misschien schiet er ook nog een bedragje over voor iets verfrissends.....met een sappige hoer of zo. Bij de Kolken hebben ze toch geen tijd om dat geld aan mij terug te vragen......denk ik.....hoop ik.....veel te veel personeelsleden daar op dat kleine piep-beetje PSA'ers.
Ik bel met PSA (Personeels- en Salaris Administratie) omdat ik mijn ziektekostenverzekering na mijn pensionering bij het IZO wil laten doorlopen…..hoe pak ik dat aan, wil ik weten. Eerst laat een PSA-trutje me het hele verhaal doen . Na een kwartier komt ze erachter dat ‘iemand anders dat moet behandelen….ik verbind u door, hoor….’ Ze verbindt me inderdaad door met ene Stanley ; ik vraag aan ene Stanley of het PSA-trutje van zojuist alvast verteld heeft waarvoor ik bel….niet dus. Dan nòg maar eens het hele verhaal vertellen (kostbare tijd lijkt mij, voor een medewerker van de salarisadministratie, die voor duizenden medewerkers het salaris moet verzorgen).
Mijn vraag is of liever gezegd mijn mededeling: zoals je weet ga ik uit dienst; ik zit nu bij ziektekostenverzekeraar IZO; ik wil bij IZO blijven. Hoe regel ik dat?
‘Oh, dan moet u de collectiviteit uit…’ zegt hij dan en ‘daar had u toch onderhand al een formulier van moeten hebben ontvangen als u per 1 juli uit dienst gaat….u gaat toch per 1 juli a.s. uit dienst’
‘Ja, klopt helemaal, per 1 juli’, zeg ik.
Waarop Stanley vervolgt:
‘….ik zal eens even in het systeem kijken…….. hè??….tsss!……prrrr?! ……nounounounou……het systeem wéét nog helemaal niet dat u uit dienst gaat, zeg! We hebben daar als PSA nog niks van vernomen….….pas als ik van uw uitdiensttreding bericht krijg, via HRM (Human Research Management)…….we noemen dat een HRM-bonnetje, dan ga ik u een ‘IZO uit de collectiviteit-formulier’ toesturen.’
In januari jl. (toch al vijf maanden terug) schrijf ik mijn ontslagbrief (HRM). In februari (veertien dagen later) krijg ik antwoord. We hebben uw brief ontvangen en beëindigen het dienstverband met u per 1 juli 2010, overeenkomstig uw wens. Ik vraag of ook de restschuld van mijn fietsplanfiets afgehouden kan worden van het salaris mei 2010. ‘Geen probleem’, antwoordt HRM.
En nu……, nu weet PSA niets van mijn ontslag…..het is 8 juni 2010………het vakantiegeldsalaris mei is gewoon uitbetaald en het fietsplangeld is daar gewoon niet op ingehouden.
Ik vraag aan mijnheer Stanley of hij dan even snel mijn ontslag wil kortsluiten met HRM. Maar daar heeft meneer absoluut geen tijd voor, dat moet ik zelf maar doen. Hij begint daar in ieder geval niet aan, want als hij daaraan zou beginnen zou het eind vreselijk zoek zijn en of ik overigens wel wist dat er een paar duizend werknemers bij de Kolken in dienst zijn.
Ja, dat laatste weet ik wel na ruim twaalf jaar werken bij die baas.
Mijnheer Stanley wil me nu telefonisch doorverbinden met HRM.
‘Heb je daar dan wel tijd voor, meneer Stanley?’ vraag ik met enig sarcasme….Ja, daar heeft hij dan wel tijd voor.
‘Zeg, weet je wat, laat maar ook,’ zeg ik, ‘laat maar zitten, verbind me maar niet door met HRM, mijnheer Stanley. Ik heb hier absoluut geen tijd voor, je hebt er werkelijk geen idee van, wat er allemaal op je pad komt als je met pensioen gaat……..honderd-en-een-dingen.’
Ik heb ook absoluut geen zin in dit gezeik. Bovendien is alles al geregeld met HRM begin van dit jaar. Klaar. Ik merk wel wat er gebeurt. Een ziektekostenverzekering heeft een lange nawerking dus: geen paniek.
Volgens mij zit PSA hier flink te klootzakken.
En dankzij PSA zit ik straks, in de vakantiemaand juli misschin wel met een dubbel salaris. Kan ik onverwachts toch nog een keertje lekker & duur met mevrouw Jeejeepee uit gaan eten en......heeeeel misschien schiet er ook nog een bedragje over voor iets verfrissends.....met een sappige hoer of zo. Bij de Kolken hebben ze toch geen tijd om dat geld aan mij terug te vragen......denk ik.....hoop ik.....veel te veel personeelsleden daar op dat kleine piep-beetje PSA'ers.
maandag 7 juni 2010
Prettige dag verder
Rampzalig zijn de gevolgen tot op heden niet geweest; maar ik begin onderhand wel flink te balen van mijn vergeetachtigheid. En dat op deze in vele opzichten prachtige eerste vrije dag ‘met pensioen’’.
Het lijkt wel of de hele wereld blij is voor mij….nou ja, de wereld waarin ik vandaag verblijf….mijn naaste omgeving dus:
- de wekker gaat niet om zes uur af….desalniettemin ben ik om half zes wakker…….ik zal wel moeten wennen aan later opstaan.
- het gesnurk van mevrouw Jeejeepee klinkt op deze vroege ochtend een stuk minder hinderlijk, lieflijk bijna.
- mijn kater, Thijs, geeft kopjes, zo krachtig spinnend deed hij dat niet eerder.
- op het binnenterrein zingen tientallen vogels zoals ze gebekt zijn en dat is beslist niet mis vanochtend. Misschien komt het wel door het mooie weer….natuurlijk ook een cadeautje voor mij….…en de vogels zijn met mij blij en blij met mij.
- De hemel is strak blauw; mijn lievelingskleur…en het zal niet lang duren voordat de zon te voorschijn komt boven de flat die zo’n honderd meter oostelijk van de mijne staat.
Ik eet en drink wat; krentenbrood en koffie. Pak mijn tas in voor de sportschool. Vreemd, bedenk ik me, want normaal pak ik nooit een tas in voor de sportschool; ik neem altijd alleen maar mijn lidmaatschapskaart mee; verder niks. Maak niet uit….dan pak ik gewoon mijn sporttas weer uit. Het is mijn dag vandaag, die kan helemaal niet meer stuk!
Onze buren (Turken, ik heb he-le-maal niks tegen Turken) hebben vanmorgen eindelijk (ik heb het pas vier keer gevraagd) hun stinkende vuilnisbakzakken naar buiten gezet. Er kwam een penetrante lucht uit. De strondluiers van die kleine meid gaan na een paar weken in zo’n zak op het slecht geventileerde trappenhuis flink stinken. De zakken staan overigens pas twee weken op de overloop tussen onze flats. Toen ze er vorige maand vier weken stonden heb ik die zakken zelf maar in de vuilcontainer gegooid.
Ik begin altijd op roeitoestel nummer een. Er zijn er drie. De eerste tegenslag. Het toestel is bezet. Oh,door die mooie Svetlana. Ze geeft ook zwemles op deze sportschool. Zo te zien is bijna uitgeroeid. O, sorry, hier bedoel ik verder niks mee, hoor, dat schrijf ik zo puur toevallig . Maar goed, over uitroeien gesproken: over het algemeen houd ik niet zo van Servische mensen…….omdat eh …..zo’n tien tot twintig jaar terug zijn Serviërs fanatiek bezig geweest met het uitroeien van Bosnische moslim mannen en jongens. Sindsdien vind ik Serviërs heel enge mensen eigenlijk…..maar ja……je kan ook weer niet iedereen over een kam scheren…toch……er zullen best aardige en goed bedoelende Serviërs wezen, denk ik…..deze Svetlana bijvoorbeeld…..ik kan me haast niet voorstellen dat deze vrouw het prima vindt dat er honderden Bosnische mannen en jongens worden uitgehongerd, dood geschoten en vervolgens in een kuil worden gegooid (sommige jongens en mannen bleken op dat moment niet eens dood ,erg hoor). De Serviërs dekten die kuil vervolgens verrassend keurig af; dat dan weer wel.
‘Kaa uw kang mieneer’ zegt ze…als ze uitgeroeid is en ze haar lichaamsvocht van zitting en handvaten van het roeitoestel heeft gepoetst………en echt waar ,niet eerder roeide ik zo lekker op de sportschool als vandaag. Svetlana, bleef zelfs even staan kijken naar hoe ik bezig was…..ze zei lachend: ‘u wel eel erk lekker bezik, vandaak mieneer.’
‘Tsja.’
Het is zulk fantastisch weer dat ik besluit om een stuk te gaan fietsen; langs de Rotte, mijn geliefde route. Ongeveer veertig kilometer, de ene keer doe ik er een uur, dan weer anderhalf uur of twee uur over al naar gelang mijn conditie of de weersomstandigheden.
Alles lacht me lieflijk toe vandaag.
Boterbloemen, madeliefjes, margrieten, zuring, paardenbloemen, groot en klein hoefblad en klaprozen. Al die lieve bloemen , hommels en bijen vormen de blij-lachende, mij toe-zoemende toeschouwers langs de route. De schapen, geiten en koeien, die net gegeten hebben (ze staan nog een beetje te herkauwen), kunnen even geen geluid maken, maar aan hun stralende ogen en zwiepende staarten zie ik wel dat ze het me van harte gunnen, meer dan van harte, denk ik.
Enkele lammeren winden er geen doekjes om; ze blaten dat het een lieve lust is: ‘bèhbèhbèh’ en maken koddige, voor die kleine diertjes toch pittig hoge sprongen en kijk……… zelfs meneer de bok komt even neuzen en maakt geroutineerd wat bokkensprongen op zijn robuuste bokkenpoten.
Het fietsen kost geen enkele moeite. Ik hèb al windje mee en door al die enthousiaste aanmoedigingen lijken de pedalen wel automatisch rond te gaan en niet zo weinig langzaam ook.
O, kijk aan, ….. de eksters zijn blijkbaar even gestopt met het laf leeg roven van nesten van andere kleine vogels; ze zijn op houten paaltjes langs het parcours neergestreken en proberen hun krakend-krassend-geluid een beetje vriendelijk uit hun strotjes te persen. Het zijn mijn vrienden niet, deze vogels, maar op de een of andere manier doet het me deugd goed dat ze hier aanwezig zijn.
Die aalscholvers in de bomen op het eiland rechts, met de vleugels wijd…….alsof ze me in hun vleugels willen sluiten………………... en me met hun grote snavel een pakkerd willen geven. Nee, dat lijkt me nou helemaal niks……. maar het gaat om het idee erachter en dat kan ik wel waarderen.
De reiger heeft geen oog voor mij; te druk met in de sloot kijken; hij houdt die kikker daar al een kwartiertje in de peiling…. roerloos wacht hij op zijn kans om meedogenloos toe te slaan…..en ik…ik ken van de reiger de klere krijgen…… je kan niet alles hebben..
De enige dissonant, de enige die echt lullig wil doen is een niet zo bijdehandte wesp; driftig zit ie te steken in mijn fietshandschoen, waar die met zijn angel nooit doorheen komt. Na enkele minuten zie ik de bij opvliegen, zijn angel blijft steken in mijn handschoen. Hoe het hem zal aflopen? Bijen die hun angel verliezen zijn ten dode opgeschreven.
De hemel blijft vandaag strakblauw. Twee vrouwen komen me tegemoet, de een gezeten op een opoefiets en de ander met een klein wit hondje. ik dacht dat ze allebei heel erg mooi waren maar zowel de opoefiets als het hondje waren oud en lelijk. De dames zelf daarentegen …..zijn appetijtelijke jeugdige juweeltjes……..die niet te beroerd zijn deze jonge pensionado vriendelijk toe te lachen. Leuk, daar niet van, maar voor daadwerkelijke bezigheden met dames heb ik vandaag toch geen tijd.
De fietstocht zit er op. Ik ga straks witlofsalade maken……………bij de super koop ik de ingrediënten: appels, bananen, witlof, sinasappels, aardappelpuree met kaas, olienoten en twee biologische tartaartjes. Ter aanvulling van de voorraad neem ik oog een six-pack bier en twee flessen mineraalwater mee. Ook hier (geluk, geluk!)kies ik voor de goeie kassa…..ben gelijk aan de beurt.
‘’Dat is dan 13,75 euro, meneer,’’ zegt de kassière
‘Okee,….. kan ik het pinnen?’vraag ik.
‘Natuurlijk, ga uw gang, meneer’
Oh godver, nee hè, zit mijn pinpas niet in mijn tas……ook niet in mijn jas, niet in mijn broek of mijn shirtje. Echt geld heb ik ook niet bij me……….het zweet breekt me aan alle kanten uit…….veel meer dan tijdens het fietsen.
‘Ik kan het nu niet betalen mevrouw (mevrouw!!……..ze is denk ik net 16),’ stamel ik. In de rij achter me wordt wat gemopperd en wat lacherig gedaan.
‘Weer zo’n vergeetachtige lul, schiet toch op man!’
‘Geeft niet hoor, meneer,’ zegt de kassière, ‘ik kan deze winkelwagen wel even voor u apart laten zetten, als u dan zo dadelijk terug wilt komen om te betalen…….‘
‘Zet maar even apart, ja, ik kom zo terug,’ zeg ik gegeneerd en ga gauw naar huis.
‘Prettige dag verder,meneer.’ zegt ze, op de automatische piloot.
‘Mijn prettige dag is zojuist geëindigd, mevrouw,’ zeg ik.
Weet zij veel…..
Ik ben al bijna thuis, als ik me ineens realiseer dat ik op de fiets ben……….….verrek ………die fiets..…die staat bij de supermarkt voor de deur……terug…………………..
‘Nee, ga nu niet gelijk weer terug…………..je bent bijna thuis….ga nou eerst je pinpas halen en neem dan straks, gelijk met je boodschappen, je fiets mee……….’, mompel ik in mezelf. 'Klootzak!'
Het lijkt wel of de hele wereld blij is voor mij….nou ja, de wereld waarin ik vandaag verblijf….mijn naaste omgeving dus:
- de wekker gaat niet om zes uur af….desalniettemin ben ik om half zes wakker…….ik zal wel moeten wennen aan later opstaan.
- het gesnurk van mevrouw Jeejeepee klinkt op deze vroege ochtend een stuk minder hinderlijk, lieflijk bijna.
- mijn kater, Thijs, geeft kopjes, zo krachtig spinnend deed hij dat niet eerder.
- op het binnenterrein zingen tientallen vogels zoals ze gebekt zijn en dat is beslist niet mis vanochtend. Misschien komt het wel door het mooie weer….natuurlijk ook een cadeautje voor mij….…en de vogels zijn met mij blij en blij met mij.
- De hemel is strak blauw; mijn lievelingskleur…en het zal niet lang duren voordat de zon te voorschijn komt boven de flat die zo’n honderd meter oostelijk van de mijne staat.
Ik eet en drink wat; krentenbrood en koffie. Pak mijn tas in voor de sportschool. Vreemd, bedenk ik me, want normaal pak ik nooit een tas in voor de sportschool; ik neem altijd alleen maar mijn lidmaatschapskaart mee; verder niks. Maak niet uit….dan pak ik gewoon mijn sporttas weer uit. Het is mijn dag vandaag, die kan helemaal niet meer stuk!
Onze buren (Turken, ik heb he-le-maal niks tegen Turken) hebben vanmorgen eindelijk (ik heb het pas vier keer gevraagd) hun stinkende vuilnisbakzakken naar buiten gezet. Er kwam een penetrante lucht uit. De strondluiers van die kleine meid gaan na een paar weken in zo’n zak op het slecht geventileerde trappenhuis flink stinken. De zakken staan overigens pas twee weken op de overloop tussen onze flats. Toen ze er vorige maand vier weken stonden heb ik die zakken zelf maar in de vuilcontainer gegooid.
Ik begin altijd op roeitoestel nummer een. Er zijn er drie. De eerste tegenslag. Het toestel is bezet. Oh,door die mooie Svetlana. Ze geeft ook zwemles op deze sportschool. Zo te zien is bijna uitgeroeid. O, sorry, hier bedoel ik verder niks mee, hoor, dat schrijf ik zo puur toevallig . Maar goed, over uitroeien gesproken: over het algemeen houd ik niet zo van Servische mensen…….omdat eh …..zo’n tien tot twintig jaar terug zijn Serviërs fanatiek bezig geweest met het uitroeien van Bosnische moslim mannen en jongens. Sindsdien vind ik Serviërs heel enge mensen eigenlijk…..maar ja……je kan ook weer niet iedereen over een kam scheren…toch……er zullen best aardige en goed bedoelende Serviërs wezen, denk ik…..deze Svetlana bijvoorbeeld…..ik kan me haast niet voorstellen dat deze vrouw het prima vindt dat er honderden Bosnische mannen en jongens worden uitgehongerd, dood geschoten en vervolgens in een kuil worden gegooid (sommige jongens en mannen bleken op dat moment niet eens dood ,erg hoor). De Serviërs dekten die kuil vervolgens verrassend keurig af; dat dan weer wel.
‘Kaa uw kang mieneer’ zegt ze…als ze uitgeroeid is en ze haar lichaamsvocht van zitting en handvaten van het roeitoestel heeft gepoetst………en echt waar ,niet eerder roeide ik zo lekker op de sportschool als vandaag. Svetlana, bleef zelfs even staan kijken naar hoe ik bezig was…..ze zei lachend: ‘u wel eel erk lekker bezik, vandaak mieneer.’
‘Tsja.’
Het is zulk fantastisch weer dat ik besluit om een stuk te gaan fietsen; langs de Rotte, mijn geliefde route. Ongeveer veertig kilometer, de ene keer doe ik er een uur, dan weer anderhalf uur of twee uur over al naar gelang mijn conditie of de weersomstandigheden.
Alles lacht me lieflijk toe vandaag.
Boterbloemen, madeliefjes, margrieten, zuring, paardenbloemen, groot en klein hoefblad en klaprozen. Al die lieve bloemen , hommels en bijen vormen de blij-lachende, mij toe-zoemende toeschouwers langs de route. De schapen, geiten en koeien, die net gegeten hebben (ze staan nog een beetje te herkauwen), kunnen even geen geluid maken, maar aan hun stralende ogen en zwiepende staarten zie ik wel dat ze het me van harte gunnen, meer dan van harte, denk ik.
Enkele lammeren winden er geen doekjes om; ze blaten dat het een lieve lust is: ‘bèhbèhbèh’ en maken koddige, voor die kleine diertjes toch pittig hoge sprongen en kijk……… zelfs meneer de bok komt even neuzen en maakt geroutineerd wat bokkensprongen op zijn robuuste bokkenpoten.
Het fietsen kost geen enkele moeite. Ik hèb al windje mee en door al die enthousiaste aanmoedigingen lijken de pedalen wel automatisch rond te gaan en niet zo weinig langzaam ook.
O, kijk aan, ….. de eksters zijn blijkbaar even gestopt met het laf leeg roven van nesten van andere kleine vogels; ze zijn op houten paaltjes langs het parcours neergestreken en proberen hun krakend-krassend-geluid een beetje vriendelijk uit hun strotjes te persen. Het zijn mijn vrienden niet, deze vogels, maar op de een of andere manier doet het me deugd goed dat ze hier aanwezig zijn.
Die aalscholvers in de bomen op het eiland rechts, met de vleugels wijd…….alsof ze me in hun vleugels willen sluiten………………... en me met hun grote snavel een pakkerd willen geven. Nee, dat lijkt me nou helemaal niks……. maar het gaat om het idee erachter en dat kan ik wel waarderen.
De reiger heeft geen oog voor mij; te druk met in de sloot kijken; hij houdt die kikker daar al een kwartiertje in de peiling…. roerloos wacht hij op zijn kans om meedogenloos toe te slaan…..en ik…ik ken van de reiger de klere krijgen…… je kan niet alles hebben..
De enige dissonant, de enige die echt lullig wil doen is een niet zo bijdehandte wesp; driftig zit ie te steken in mijn fietshandschoen, waar die met zijn angel nooit doorheen komt. Na enkele minuten zie ik de bij opvliegen, zijn angel blijft steken in mijn handschoen. Hoe het hem zal aflopen? Bijen die hun angel verliezen zijn ten dode opgeschreven.
De hemel blijft vandaag strakblauw. Twee vrouwen komen me tegemoet, de een gezeten op een opoefiets en de ander met een klein wit hondje. ik dacht dat ze allebei heel erg mooi waren maar zowel de opoefiets als het hondje waren oud en lelijk. De dames zelf daarentegen …..zijn appetijtelijke jeugdige juweeltjes……..die niet te beroerd zijn deze jonge pensionado vriendelijk toe te lachen. Leuk, daar niet van, maar voor daadwerkelijke bezigheden met dames heb ik vandaag toch geen tijd.
De fietstocht zit er op. Ik ga straks witlofsalade maken……………bij de super koop ik de ingrediënten: appels, bananen, witlof, sinasappels, aardappelpuree met kaas, olienoten en twee biologische tartaartjes. Ter aanvulling van de voorraad neem ik oog een six-pack bier en twee flessen mineraalwater mee. Ook hier (geluk, geluk!)kies ik voor de goeie kassa…..ben gelijk aan de beurt.
‘’Dat is dan 13,75 euro, meneer,’’ zegt de kassière
‘Okee,….. kan ik het pinnen?’vraag ik.
‘Natuurlijk, ga uw gang, meneer’
Oh godver, nee hè, zit mijn pinpas niet in mijn tas……ook niet in mijn jas, niet in mijn broek of mijn shirtje. Echt geld heb ik ook niet bij me……….het zweet breekt me aan alle kanten uit…….veel meer dan tijdens het fietsen.
‘Ik kan het nu niet betalen mevrouw (mevrouw!!……..ze is denk ik net 16),’ stamel ik. In de rij achter me wordt wat gemopperd en wat lacherig gedaan.
‘Weer zo’n vergeetachtige lul, schiet toch op man!’
‘Geeft niet hoor, meneer,’ zegt de kassière, ‘ik kan deze winkelwagen wel even voor u apart laten zetten, als u dan zo dadelijk terug wilt komen om te betalen…….‘
‘Zet maar even apart, ja, ik kom zo terug,’ zeg ik gegeneerd en ga gauw naar huis.
‘Prettige dag verder,meneer.’ zegt ze, op de automatische piloot.
‘Mijn prettige dag is zojuist geëindigd, mevrouw,’ zeg ik.
Weet zij veel…..
Ik ben al bijna thuis, als ik me ineens realiseer dat ik op de fiets ben……….….verrek ………die fiets..…die staat bij de supermarkt voor de deur……terug…………………..
‘Nee, ga nu niet gelijk weer terug…………..je bent bijna thuis….ga nou eerst je pinpas halen en neem dan straks, gelijk met je boodschappen, je fiets mee……….’, mompel ik in mezelf. 'Klootzak!'
donderdag 3 juni 2010
Lekker hè?!
Vroeg op. Beetje nerveus. Koppijn ook, maar die had ik al een paar dagen. Ik heb de tijd deze ochtend…….…ga mijn hoofd maar eens doorstomen met tijgerbalsem. Ik los in een kom (die normaal dienst doet als slakom) een theelepeltje tijgerbalsem op in kokend water. Ga met mijn hoofd boven de kokende damp hangen met een grote handdoek over mijn hoofd. Alsof er met duizend hete naalden in mijn hoofd wordt geprikt. Er lost heel wat op. Mijn hoofd begint leeg te lopen en als ik na 20 seconden stomen mijn neus snuit in een paar velletjes keukenrol dendert de snot er aan alle kanten doorheen. Alsof ik een handje eiwit uit de lucht heb geplukt. De pijn boven mijn ogen verdwijnt. Boven op mijn hoofd, links bovenop mijn schedel zo’n tien centimeter boven mijn oor, zit een plekje waar ik vaak pijn heb; er steekt iets, het lijkt net alsof iets zich daar door mijn schedel heen naar buiten wil boren. Tumor? Waanzinnig prikt het daar ….vooral als ik even met stomen stop. Na een minuut of tien ben ik klaargestoomd. Traanogen, loopneus, de huid van mijn gezicht voelt aan alsof ik de hele dag in de brandende zon heb gezeten.
Tot mijn schrik zie ik dat het al elf uur is. Ik wordt uitgezwaaid bij SOP, mijn werkgever . Vandaag 2 juni is mijn laatste werkdag…..niet alleen bij dit bedrijf maar helemaal …ik stop met werken, ik ga met pensioen. Negenenvijftig ben ik, in juli wordt ik zestig.
De boot naar Zwijndrecht vertrekt om 1 uur…..ik kom daar aan om 2 uur en om half drie ben ik op kantoor….; het afscheid is van drie tot vier.
Nog even scheren, neus- en oorhaartjes verwijderen, zo hier en daar een geurtje spuiten (hier een beetje meer als daar), krulspelden uit mijn haar halen en wat lekkere (lekker hè) kleren aantrekken…..zwart …..
Voor mijn naaste collega’s Wil, Mariska en Sonja en stagiaire Sonja de Jonge, heb ik wat afscheidscadeautjes, die geef ik hen, met een kaartje plus tekst: mevrouw Mastwijk, maakte een grappige tekening van mij, gedag zwaaiend op mijn fiets en ik heb er recht uit mijn hart wat woorden bij geschreven. Voor de anderen die op mijn afscheid komen heb ik een blauw afscheidskaartje met diezelfde tekening . Tijdens de receptie zet ik achterop dat kaartje iets persoonlijks, als ik dat tenminste zo gauw kan verzinnen.
Maar goed……ik dacht dat ik er klaar voor was…….nog even een kop koffie en dan op naar de FastFerry.…..klaar…..niet klaar dus…ineens onder die koffie gaat het kriebelen. Ik hoor alsmaar die vraag:
‘….. en…………Jos…………….wat ga je nu doen met al die vrije tijd?’
Daar ga ik eens beeldend op antwoorden, denk ik. Ik wilde zelf niet dat er leuk bedoelde stukjes op mijn afscheid zouden worden opgevoerd maar nu ben ik opeens zelf begonnen met een stukje voor te bereiden. Allerlei spullen verzamel ik. Spullen die te maken hebben met wat ik ga doen als ik veel vrije tijd heb. Vanaf morgen dus.
In een grote tas stop ik wat attributen aan de hand waarvan ik kan laten zien wat ik allemaal ga doen met vrije tijd.
De Ferry vaart precies op tijd. Van de tachtig zitplaatsen zijn er al twee bezet. Ik zoek een leuk plekje bij het raam uit, met uitzicht op Noord, zodat ik in ieder geval voorlopig even niks van Zuid zie.
Als ga zitten merk ik dat het toch niet zo’n lekkere plek is. Ik val gelijk achterover met mijn hoof op de zitting van het bankje achter me. De rugleuning van mijn zitplaats was GodWeetWaarom (GWW) weggehaald zonder waarschuwing voor de MinderOplettendePassagier (MOP ). In Ridderkerk stapt een jongeman in met zijn vriendin. De jongeman overkomt het zelfde als mij…….en hij lacht nu net zo schaapachtig naar mij als ik deed naar een vrolijk lachende vent achter me…..alleen had ik niet zo’n lekkere (lekker hè) lieve vriendin bij me om over mijn bolletje te aaien. De camera is ook nu weer goed verborgen, dus dat kan straks leuke tv opleveren. Voor de rest verloopt de reis voorspoedig.
Ik fiets met mijn hele hebben en houden van de Merwekade in Dordrecht over de Brug naar kantoor. Daar krijg ik meteen al de vraag wat ik toch in Godsnaam allemaal heb meegenomen …….cadeautjes voor jullie….lieg ik… ze geloven het.
Geld, veel geld krijg ik van Wil, Sonja en Mariska, hoe komen ze er aan? Prachtige boeketten ook. De bloemen staan zo mooi in mijn nu zonovergoten woning….Jullie zouden het eens moeten zien.
Het is inmiddels bij drieën. Ik ga naar de plaats waar het afscheid plaatsvindt, samen met Sonja de Jonge, mijn steun en toeverlaat van het laatste halfjaar, zij neemt ook afscheid neemt. Er zit al een kleine groepje collegae. Nico, de leidinggevende, houdt overeenkomstig mijn wens, een kort praatje en geeft me geld voor het kopen van fietstassen…….en verder een boeket………..prachtig, klein maar een juweeltje, ik neem het aan, zeg: ’Nico bedankt’ en leg de bloemen weg……nooit meer gezien dat boeketje….ik hoop dat het toch nog een mooi en gelukkig leven heeft gehad. Ook Sonja de Jonge krijgt mooie woorden plus een boeket….ik zag haar er nog wel met haar boeket lopen later.
Ik pak mij tas met spullen om de prangende vraag ‘wat ga je doen, Jos’ te beantwoorden.
Ik haal uit mijn tas:
mijn sportschoolabonnement (sporten)
een plumôt, een stoffer en blik, ( mevrouw Mastwijk stelt dat ik beter meer huishoudelijk werk kan doen in plaats van meer te gaan sporten: ’ramen zemen en stofzuigen is net zo goed fitness’, zegt ze…..en eigenlijk heeft ze daar wel een beetje gelijk in, toch?)
een paar boeken,(lezen)
mijn schouwburgabonnement( theater kijken)
een cd,(cd’s downloaden en mooie covers maken)
wat mozaïekwerken,(mozaïek maken)
een soort olifantenhoofdje ,met een lange namaakneus in de slurf (????????)
hè, wat is dat nu….. hoe raakt dat in deze tas verzeild……wat moet ik daar nu mee……grapje van mevrouw Mastwijk waarschijnlijk………. op zich toch wel een leuk hebbedingetje…….
tuinartikelen, (werken in mijn volkstuin)
een ‘welkom folder’ (nieuwe Rotterdammers helpen inburgeren (’Welkom in Rotterdam’) )
mijn fietshelm, (fietstochten maken)
een oranje voetbalshirt; (veel voetbal kijken, Nederlands elftal…Sparta))
een paar verhaaltjes (verhaaltjes schrijven) ,
en een zangbundel (met een stel mensen lekker zingen)
Wat ik vertel over mijn toekomstplannen maakt flink wat reacties los: bozig, giechelig, ongelovig, lacherig…tsja…het kan en mag allemaal vandaag.
De aanwezigen willen graag een verhaaltje horen dat ik schreef en later nog een….het eerste verhaaltje gaat over ‘aangebrande stoofperen’ en het tweede over ‘kontje ketsen’…ook daar wordt flink om gelachen…..waaraan ik wel weer kan merken dat ze hier in Zwijndrecht niet zo héél veel gewend zijn.
Na dit bij tijd en wijle hilarische afscheidsuurtje gaan Wil, Sonja Joha, Sonja de Jonge, Mariska en ik naar het restaurant. Heerlijk eten. Zonder meer. (Lekker, hoor.) Vermeldenswaard is dat ons wordt gegarandeerd dat de door Jos bestelde zalm, diezelfde dag nog in de Oude Maas gevangen is……en dat was te proeven ook….het was wel iets duurder maar het was het waard! Als toetje geef ik aan ieder van mijn lieve collegae en mijn lieve stagiaire het persoonlijke afscheidscadeautje.
Na het eten naar huis. Ik wil de boot van half acht naar Rotterdam nemen doch helaas, die boot vaart helemaal niet. Zeven uur gaat de laatste naar Rotterdam. Dan pak ik de trein maar. Jammer, het had me zo leuk geleken om letterlijk uit te zwaaien vanaf de boot en uitgezwaaid te worden vanaf de kade van de Oude Maas. Maar helaas. Met zware tassen aan mijn stuur, prachtige boeketten in de fietstassen en na vier biertjes een klein beetje tipsy, zwabber ik richting station Zwijndrecht. Wat een geluk. De trein komt snel en om kwart voor acht zit ik al weer thuis in mijn huisje langs de Rotte.
Het was goed deze middag. Het was goed deze tweeeneenhalf jaar drie dagen per week in Zwijndrecht.
Tot mijn schrik zie ik dat het al elf uur is. Ik wordt uitgezwaaid bij SOP, mijn werkgever . Vandaag 2 juni is mijn laatste werkdag…..niet alleen bij dit bedrijf maar helemaal …ik stop met werken, ik ga met pensioen. Negenenvijftig ben ik, in juli wordt ik zestig.
De boot naar Zwijndrecht vertrekt om 1 uur…..ik kom daar aan om 2 uur en om half drie ben ik op kantoor….; het afscheid is van drie tot vier.
Nog even scheren, neus- en oorhaartjes verwijderen, zo hier en daar een geurtje spuiten (hier een beetje meer als daar), krulspelden uit mijn haar halen en wat lekkere (lekker hè) kleren aantrekken…..zwart …..
Voor mijn naaste collega’s Wil, Mariska en Sonja en stagiaire Sonja de Jonge, heb ik wat afscheidscadeautjes, die geef ik hen, met een kaartje plus tekst: mevrouw Mastwijk, maakte een grappige tekening van mij, gedag zwaaiend op mijn fiets en ik heb er recht uit mijn hart wat woorden bij geschreven. Voor de anderen die op mijn afscheid komen heb ik een blauw afscheidskaartje met diezelfde tekening . Tijdens de receptie zet ik achterop dat kaartje iets persoonlijks, als ik dat tenminste zo gauw kan verzinnen.
Maar goed……ik dacht dat ik er klaar voor was…….nog even een kop koffie en dan op naar de FastFerry.…..klaar…..niet klaar dus…ineens onder die koffie gaat het kriebelen. Ik hoor alsmaar die vraag:
‘….. en…………Jos…………….wat ga je nu doen met al die vrije tijd?’
Daar ga ik eens beeldend op antwoorden, denk ik. Ik wilde zelf niet dat er leuk bedoelde stukjes op mijn afscheid zouden worden opgevoerd maar nu ben ik opeens zelf begonnen met een stukje voor te bereiden. Allerlei spullen verzamel ik. Spullen die te maken hebben met wat ik ga doen als ik veel vrije tijd heb. Vanaf morgen dus.
In een grote tas stop ik wat attributen aan de hand waarvan ik kan laten zien wat ik allemaal ga doen met vrije tijd.
De Ferry vaart precies op tijd. Van de tachtig zitplaatsen zijn er al twee bezet. Ik zoek een leuk plekje bij het raam uit, met uitzicht op Noord, zodat ik in ieder geval voorlopig even niks van Zuid zie.
Als ga zitten merk ik dat het toch niet zo’n lekkere plek is. Ik val gelijk achterover met mijn hoof op de zitting van het bankje achter me. De rugleuning van mijn zitplaats was GodWeetWaarom (GWW) weggehaald zonder waarschuwing voor de MinderOplettendePassagier (MOP ). In Ridderkerk stapt een jongeman in met zijn vriendin. De jongeman overkomt het zelfde als mij…….en hij lacht nu net zo schaapachtig naar mij als ik deed naar een vrolijk lachende vent achter me…..alleen had ik niet zo’n lekkere (lekker hè) lieve vriendin bij me om over mijn bolletje te aaien. De camera is ook nu weer goed verborgen, dus dat kan straks leuke tv opleveren. Voor de rest verloopt de reis voorspoedig.
Ik fiets met mijn hele hebben en houden van de Merwekade in Dordrecht over de Brug naar kantoor. Daar krijg ik meteen al de vraag wat ik toch in Godsnaam allemaal heb meegenomen …….cadeautjes voor jullie….lieg ik… ze geloven het.
Geld, veel geld krijg ik van Wil, Sonja en Mariska, hoe komen ze er aan? Prachtige boeketten ook. De bloemen staan zo mooi in mijn nu zonovergoten woning….Jullie zouden het eens moeten zien.
Het is inmiddels bij drieën. Ik ga naar de plaats waar het afscheid plaatsvindt, samen met Sonja de Jonge, mijn steun en toeverlaat van het laatste halfjaar, zij neemt ook afscheid neemt. Er zit al een kleine groepje collegae. Nico, de leidinggevende, houdt overeenkomstig mijn wens, een kort praatje en geeft me geld voor het kopen van fietstassen…….en verder een boeket………..prachtig, klein maar een juweeltje, ik neem het aan, zeg: ’Nico bedankt’ en leg de bloemen weg……nooit meer gezien dat boeketje….ik hoop dat het toch nog een mooi en gelukkig leven heeft gehad. Ook Sonja de Jonge krijgt mooie woorden plus een boeket….ik zag haar er nog wel met haar boeket lopen later.
Ik pak mij tas met spullen om de prangende vraag ‘wat ga je doen, Jos’ te beantwoorden.
Ik haal uit mijn tas:
mijn sportschoolabonnement (sporten)
een plumôt, een stoffer en blik, ( mevrouw Mastwijk stelt dat ik beter meer huishoudelijk werk kan doen in plaats van meer te gaan sporten: ’ramen zemen en stofzuigen is net zo goed fitness’, zegt ze…..en eigenlijk heeft ze daar wel een beetje gelijk in, toch?)
een paar boeken,(lezen)
mijn schouwburgabonnement( theater kijken)
een cd,(cd’s downloaden en mooie covers maken)
wat mozaïekwerken,(mozaïek maken)
een soort olifantenhoofdje ,met een lange namaakneus in de slurf (????????)
hè, wat is dat nu….. hoe raakt dat in deze tas verzeild……wat moet ik daar nu mee……grapje van mevrouw Mastwijk waarschijnlijk………. op zich toch wel een leuk hebbedingetje…….
tuinartikelen, (werken in mijn volkstuin)
een ‘welkom folder’ (nieuwe Rotterdammers helpen inburgeren (’Welkom in Rotterdam’) )
mijn fietshelm, (fietstochten maken)
een oranje voetbalshirt; (veel voetbal kijken, Nederlands elftal…Sparta))
een paar verhaaltjes (verhaaltjes schrijven) ,
en een zangbundel (met een stel mensen lekker zingen)
Wat ik vertel over mijn toekomstplannen maakt flink wat reacties los: bozig, giechelig, ongelovig, lacherig…tsja…het kan en mag allemaal vandaag.
De aanwezigen willen graag een verhaaltje horen dat ik schreef en later nog een….het eerste verhaaltje gaat over ‘aangebrande stoofperen’ en het tweede over ‘kontje ketsen’…ook daar wordt flink om gelachen…..waaraan ik wel weer kan merken dat ze hier in Zwijndrecht niet zo héél veel gewend zijn.
Na dit bij tijd en wijle hilarische afscheidsuurtje gaan Wil, Sonja Joha, Sonja de Jonge, Mariska en ik naar het restaurant. Heerlijk eten. Zonder meer. (Lekker, hoor.) Vermeldenswaard is dat ons wordt gegarandeerd dat de door Jos bestelde zalm, diezelfde dag nog in de Oude Maas gevangen is……en dat was te proeven ook….het was wel iets duurder maar het was het waard! Als toetje geef ik aan ieder van mijn lieve collegae en mijn lieve stagiaire het persoonlijke afscheidscadeautje.
Na het eten naar huis. Ik wil de boot van half acht naar Rotterdam nemen doch helaas, die boot vaart helemaal niet. Zeven uur gaat de laatste naar Rotterdam. Dan pak ik de trein maar. Jammer, het had me zo leuk geleken om letterlijk uit te zwaaien vanaf de boot en uitgezwaaid te worden vanaf de kade van de Oude Maas. Maar helaas. Met zware tassen aan mijn stuur, prachtige boeketten in de fietstassen en na vier biertjes een klein beetje tipsy, zwabber ik richting station Zwijndrecht. Wat een geluk. De trein komt snel en om kwart voor acht zit ik al weer thuis in mijn huisje langs de Rotte.
Het was goed deze middag. Het was goed deze tweeeneenhalf jaar drie dagen per week in Zwijndrecht.
Abonneren op:
Posts (Atom)