Lekker hè?!

Vroeg op. Beetje nerveus. Koppijn ook, maar die had ik al een paar dagen. Ik heb de tijd deze ochtend…….…ga mijn hoofd maar eens doorstomen met tijgerbalsem. Ik los in een kom (die normaal dienst doet als slakom) een theelepeltje tijgerbalsem op in kokend water. Ga met mijn hoofd boven de kokende damp hangen met een grote handdoek over mijn hoofd. Alsof er met duizend hete naalden in mijn hoofd wordt geprikt. Er lost heel wat op. Mijn hoofd begint leeg te lopen en als ik na 20 seconden stomen mijn neus snuit in een paar velletjes keukenrol dendert de snot er aan alle kanten doorheen. Alsof ik een handje eiwit uit de lucht heb geplukt. De pijn boven mijn ogen verdwijnt. Boven op mijn hoofd, links bovenop mijn schedel zo’n tien centimeter boven mijn oor, zit een plekje waar ik vaak pijn heb; er steekt iets, het lijkt net alsof iets zich daar door mijn schedel heen naar buiten wil boren. Tumor? Waanzinnig prikt het daar ….vooral als ik even met stomen stop. Na een minuut of tien ben ik klaargestoomd. Traanogen, loopneus, de huid van mijn gezicht voelt aan alsof ik de hele dag in de brandende zon heb gezeten.
Tot mijn schrik zie ik dat het al elf uur is. Ik wordt uitgezwaaid bij SOP, mijn werkgever . Vandaag 2 juni is mijn laatste werkdag…..niet alleen bij dit bedrijf maar helemaal …ik stop met werken, ik ga met pensioen. Negenenvijftig ben ik, in juli wordt ik zestig.
De boot naar Zwijndrecht vertrekt om 1 uur…..ik kom daar aan om 2 uur en om half drie ben ik op kantoor….; het afscheid is van drie tot vier.
Nog even scheren, neus- en oorhaartjes verwijderen, zo hier en daar een geurtje spuiten (hier een beetje meer als daar), krulspelden uit mijn haar halen en wat lekkere (lekker hè) kleren aantrekken…..zwart …..
Voor mijn naaste collega’s Wil, Mariska en Sonja en stagiaire Sonja de Jonge, heb ik wat afscheidscadeautjes, die geef ik hen, met een kaartje plus tekst: mevrouw Mastwijk, maakte een grappige tekening van mij, gedag zwaaiend op mijn fiets en ik heb er recht uit mijn hart wat woorden bij geschreven. Voor de anderen die op mijn afscheid komen heb ik een blauw afscheidskaartje met diezelfde tekening . Tijdens de receptie zet ik achterop dat kaartje iets persoonlijks, als ik dat tenminste zo gauw kan verzinnen.
Maar goed……ik dacht dat ik er klaar voor was…….nog even een kop koffie en dan op naar de FastFerry.…..klaar…..niet klaar dus…ineens onder die koffie gaat het kriebelen. Ik hoor alsmaar die vraag:
‘….. en…………Jos…………….wat ga je nu doen met al die vrije tijd?’
Daar ga ik eens beeldend op antwoorden, denk ik. Ik wilde zelf niet dat er leuk bedoelde stukjes op mijn afscheid zouden worden opgevoerd maar nu ben ik opeens zelf begonnen met een stukje voor te bereiden. Allerlei spullen verzamel ik. Spullen die te maken hebben met wat ik ga doen als ik veel vrije tijd heb. Vanaf morgen dus.
In een grote tas stop ik wat attributen aan de hand waarvan ik kan laten zien wat ik allemaal ga doen met vrije tijd.
De Ferry vaart precies op tijd. Van de tachtig zitplaatsen zijn er al twee bezet. Ik zoek een leuk plekje bij het raam uit, met uitzicht op Noord, zodat ik in ieder geval voorlopig even niks van Zuid zie.
Als ga zitten merk ik dat het toch niet zo’n lekkere plek is. Ik val gelijk achterover met mijn hoof op de zitting van het bankje achter me. De rugleuning van mijn zitplaats was GodWeetWaarom (GWW) weggehaald zonder waarschuwing voor de MinderOplettendePassagier (MOP ). In Ridderkerk stapt een jongeman in met zijn vriendin. De jongeman overkomt het zelfde als mij…….en hij lacht nu net zo schaapachtig naar mij als ik deed naar een vrolijk lachende vent achter me…..alleen had ik niet zo’n lekkere (lekker hè) lieve vriendin bij me om over mijn bolletje te aaien. De camera is ook nu weer goed verborgen, dus dat kan straks leuke tv opleveren. Voor de rest verloopt de reis voorspoedig.
Ik fiets met mijn hele hebben en houden van de Merwekade in Dordrecht over de Brug naar kantoor. Daar krijg ik meteen al de vraag wat ik toch in Godsnaam allemaal heb meegenomen …….cadeautjes voor jullie….lieg ik… ze geloven het.
Geld, veel geld krijg ik van Wil, Sonja en Mariska, hoe komen ze er aan? Prachtige boeketten ook. De bloemen staan zo mooi in mijn nu zonovergoten woning….Jullie zouden het eens moeten zien.
Het is inmiddels bij drieën. Ik ga naar de plaats waar het afscheid plaatsvindt, samen met Sonja de Jonge, mijn steun en toeverlaat van het laatste halfjaar, zij neemt ook afscheid neemt. Er zit al een kleine groepje collegae. Nico, de leidinggevende, houdt overeenkomstig mijn wens, een kort praatje en geeft me geld voor het kopen van fietstassen…….en verder een boeket………..prachtig, klein maar een juweeltje, ik neem het aan, zeg: ’Nico bedankt’ en leg de bloemen weg……nooit meer gezien dat boeketje….ik hoop dat het toch nog een mooi en gelukkig leven heeft gehad. Ook Sonja de Jonge krijgt mooie woorden plus een boeket….ik zag haar er nog wel met haar boeket lopen later.
Ik pak mij tas met spullen om de prangende vraag ‘wat ga je doen, Jos’ te beantwoorden.
Ik haal uit mijn tas:
mijn sportschoolabonnement (sporten)
een plumôt, een stoffer en blik, ( mevrouw Mastwijk stelt dat ik beter meer huishoudelijk werk kan doen in plaats van meer te gaan sporten: ’ramen zemen en stofzuigen is net zo goed fitness’, zegt ze…..en eigenlijk heeft ze daar wel een beetje gelijk in, toch?)
een paar boeken,(lezen)
mijn schouwburgabonnement( theater kijken)
een cd,(cd’s downloaden en mooie covers maken)
wat mozaïekwerken,(mozaïek maken)
een soort olifantenhoofdje ,met een lange namaakneus in de slurf (????????)
hè, wat is dat nu….. hoe raakt dat in deze tas verzeild……wat moet ik daar nu mee……grapje van mevrouw Mastwijk waarschijnlijk………. op zich toch wel een leuk hebbedingetje…….
tuinartikelen, (werken in mijn volkstuin)
een ‘welkom folder’ (nieuwe Rotterdammers helpen inburgeren (’Welkom in Rotterdam’) )
mijn fietshelm, (fietstochten maken)
een oranje voetbalshirt; (veel voetbal kijken, Nederlands elftal…Sparta))
een paar verhaaltjes (verhaaltjes schrijven) ,
en een zangbundel (met een stel mensen lekker zingen)
Wat ik vertel over mijn toekomstplannen maakt flink wat reacties los: bozig, giechelig, ongelovig, lacherig…tsja…het kan en mag allemaal vandaag.
De aanwezigen willen graag een verhaaltje horen dat ik schreef en later nog een….het eerste verhaaltje gaat over ‘aangebrande stoofperen’ en het tweede over ‘kontje ketsen’…ook daar wordt flink om gelachen…..waaraan ik wel weer kan merken dat ze hier in Zwijndrecht niet zo héél veel gewend zijn.
Na dit bij tijd en wijle hilarische afscheidsuurtje gaan Wil, Sonja Joha, Sonja de Jonge, Mariska en ik naar het restaurant. Heerlijk eten. Zonder meer. (Lekker, hoor.) Vermeldenswaard is dat ons wordt gegarandeerd dat de door Jos bestelde zalm, diezelfde dag nog in de Oude Maas gevangen is……en dat was te proeven ook….het was wel iets duurder maar het was het waard! Als toetje geef ik aan ieder van mijn lieve collegae en mijn lieve stagiaire het persoonlijke afscheidscadeautje.
Na het eten naar huis. Ik wil de boot van half acht naar Rotterdam nemen doch helaas, die boot vaart helemaal niet. Zeven uur gaat de laatste naar Rotterdam. Dan pak ik de trein maar. Jammer, het had me zo leuk geleken om letterlijk uit te zwaaien vanaf de boot en uitgezwaaid te worden vanaf de kade van de Oude Maas. Maar helaas. Met zware tassen aan mijn stuur, prachtige boeketten in de fietstassen en na vier biertjes een klein beetje tipsy, zwabber ik richting station Zwijndrecht. Wat een geluk. De trein komt snel en om kwart voor acht zit ik al weer thuis in mijn huisje langs de Rotte.
Het was goed deze middag. Het was goed deze tweeeneenhalf jaar drie dagen per week in Zwijndrecht.