Paula is een intrigerende dame. Lang, slank, blond, extreem lang haar (tot op haar billen). Creatief. Maakt veel kleren zelf…….net even iets andere kleren….jurken, rokken…strak, soms gerend, soms plooiend……..altijd lang ……met blousjes en hesjes…..die ze na lang speuren op rommelmarkten vindt en door er fraaie figuurtjes op te borduren tot de hare maakt. Verrassende creaties zijn het die ze draagt, gemaakt van de meest uiteenlopende stoffen: katoen, zijde, linnen, wol en satijn…………. zwart meestal, dat dan weer wel………op haar hoofd een grote Kruimeltje-pet met klep of een Zorrohoed met brede rand…..als het maar zwart is….het staat haar allemaal ……zelfs die zwarte lipstick en nagellak.
Deze zaterdagavond, in café Hond, kijkt ze zorgelijk, enigszins chagrijnig zelfs…..haar ogen somberen, lippen pruilen en mondhoeken staan omlaag. Kees en Paula zijn nu bijna tien jaar samen. Hij is 35, zij 43.
De barman zet het bestelde bier op hun tafel. Kees drinkt meteen het glas half leeg. Paula nipt …..
Paula vindt dat Kees zich te afhankelijk van haar opstelt. Zij heeft tijd voor zichzelf nodig en die gunt Kees haar niet. ‘Als ik behoefte heb aan contact, kom ik wel uit mijn schulp, Kees,’zegt ze.
Nog niet eerder vertoond, een kribbige Paula. Kattig en schattig tegelijk.
Kees, die Paula’s woorden verkeerd inschat, lacht liefdevol zijn onsmakelijke, afgebrokkelde zwarte tanden bloot.
Zij voelt zich mede daardoor onbegrepen, want ze bitst, bijna huilend: ‘Je mag blij zijn, dat je me nog zo váák te zien krijgt, klootzak, ……een keer per week is al een hele opgave voor mij………begrijp dat dan…. als je zou weten wat een moeite me dàt alleen al kost, die ene keer per week…..….
Paula nipt verder aan haar biertje…..Kees bestelt een Trappistje.
Ze komt duidelijk wat te kort……en heeft beslist geen behoeft aan het soort aandacht dat Kees haar geeft……..voor hem tien anderen……Kees is haar boodschappenjongen…………haar chauffeur………haar hondje,……….. haar vakantiemaatje……..haar klusser……….haar bewaker………haar leegzuigertje……....haar lakeitje. Deze gedienstigheid kan haar gestolen worden…….waar ze naar hunkert is vriendschap op basis van gelijkwaardigheid, die wederzijds inspireert en kracht geeft……oftewel……Kees is ze spuugzat. Bovendien gaat ze zo langzamerhand toch al over haar nek van Kees’ alsmaar zwarter wordende tanden en wat haar nog veel meer irriteert is dat hij te beroerd is om naar zijn tandarts te gaan…..ze weet niet eens of hij wel verzekerd is…..hij zegt van wel……wat niks zegt, want hij kan liegen alsof het gedrukt staat…….. Maar ja, goed, dus, ze wil eigenlijk toch nog wel even lekker op vakantie naar Zuid-Frankrijk, de Camarque, wilde paarden, met die sjofele camper die Kees, op haar uitdrukkelijk verzoek in Marktplaats.nl heeft opgedoken voor een prikkie………….en eh, oh ja, …..ook moet Kees het nieuwe huisje van Sabine, Paula’s dochter, nog even opknappen…prachtige meid, die Sabine, Nederlandse moeder en Surinaamse vader. Woonde een tijdje samen met de kampioen hoogspringen van de Rijnmond: Harrie Savon. Sinds een paar weken is dat over en uit. Moeilijk mens wel, die Sabine, heeft wat weg van haar moeder. Sabine is een borderliner, die het vertikt om regelmatig haar medicijnen te slikken, waardoor ze, om soms helemaal niets, heftige ruzies maakt met vrienden en collega’s……..haar vriend Harrie krijgt bijvoorbeeld de bons omdat hij veel boeren laat, ruikbaar (erg knoflook) en hoorbaar (kat, parkiet schrikken).
Verder (en daar is niks mis mee) werkt ze in een huis voor mongolen…..oh, dat wil niemand meer horen hè? Dat heet tegenwoordig een tehuis voor mensen met het syndroom van Down. (Rot toch op!)
Tsja……het gaat trouwens nog steeds over Paula en Kees. Ze bestellen nog een biertje….allebei.
Paula, zo zegt Kees, is een mens met nogal wat problemen. Ze is eenkennig, verlegen, op zichzelf….. Ze heeft veel ruimte om zich heen nodig. Als ze die ruimte niet krijgt, niet heeft , raakt ze in paniek. Kees en Paula leven bijvoorbeeld niet samen in een huis. Kees en Paula komen alleen in de weekenden bij elkaar, in het huis van Kees. Van daar uit doen ze samen allerlei leuke dingen…….dingen die Paula leuk vindt dan. En seks….seks hoort niet bij Paula’s leuke dingen. Kan Paula niet helpen.
Paula is toen ze elf was misbruikt door haar vader. Daarom is ze nu zo…… Paula groeit op in een ‘Zuinig Katholiek’-nest. Nooit geweten dat de heer des huizes bij dat geloof zijn jonge dochter bruut mag verkrachten. Als dat tenminste bruut gegaan is. Misschien heeft Paula hem wel apathisch laten begaan………..maar dan mag die kloterige tering vader dat nog niet doen, natuurlijk! Misschien heeft ze er achteraf pas erg veel last van gekregen. Overigens praat Paula nog steeds met bewondering over die man: 'Het blijft je vader, toch?'
Na haar tweede en zijn derde biertje komt het hoge woord er uit. Paula voelt sinds vrijdagmiddag weer passie:
‘ik herken kriebeltjes in mijn buik…ze bestaan toch nog, ik ben ze bijna vergeten………….. op een bankje langs het Zuidpark langs de Maas. Ik kijk over de golven van de Maas, naar de kranen van Verolme, langs de waterkant grazen zwanen het groen van de kadestenen, de jongen zwanen imiteren hen. Dan komt hij op gepaste afstand naast me zitten……knikt glimlacht vriendelijk naar me……schat hem iets ouder in dan ik ben …….type Clint Eastwood, een leuke man…… hij vertelt iets over zwanen en Roemenië (zachte, enigszins zware stem, vibreert goed)……als hij me wat stukjes brood geeft voor de meeuwen, streelt hij, quasi per ongeluk, teder met zijn vrije hand de rug van mijn hand waar hij het brood in legt. Hij vertelt dat hij fotograaf is en dat zijn atelier hier vlakbij is, nog geen vijf minuten hier vandaan…….en of ik misschien zin heb ik een kopje thee. Dan herken ik weer mijn vrouwelijke gevoelens..... We gaan elkaar meer zien…..sterker Kees…ik ga zo dadelijk weer naar hem toe.
Het lijkt me dan ook beter, Kees, dat wij elkaar een tijdje niet meer zien niet meer zien.’
Paula neemt de biertjes voor haar rekening en Kees en verdwijnt uit haar leven.
Kees bestelt een kopstoot en barst uit in een onbedaarlijke huilbui, die wel drie kwartier zou duren, daar in dat cafeetje. De barman streelt hem met onverwacht mededogen tussen de schouderbladen.
Dan vindt Kees dat hij ook aar moet gaan. Hij betaalt zijn kopstoot , loopt naar het station en koopt een retourtje Hoek van Holland.
‘ Uitwaaien op het strand. Beter dan me kapot zuipen.’
Wijs van Kees, heel wijs.
