Kik is een woeste*****Kortrok (5)

Pap ontmoet mam; wordt verliefd op haar;  zij ook op hem. Spoedig maken zij hun eerste kind en  trouwen (in die volgorde ook). Het gezin Kortrok moet worden gesticht.  

Tussen mijn geboorte en die van mijn broer Tet zit twintig jaar. Zoals ik al eerder schreef: ik heb me nooit zo veel met hem bemoeid…………ik heb namelijk totaal geen zin in zijn onnozele gezever. Hij zit nu in een woning van de Martin Ooijer stichting in Broek op Zomerland; voor de lichtere gevallen. Daar zit ie goed, daar  zit ie veilig, daar zit ie okee. Laat hem daar maar lekker. Af en toe ga ik hem daar eens bezoeken……dat komt omdat ik ook zelf nog wel het een en ander aan mijn hoofd heb (daar zal ik het  nog wel eens over hebben). Ik heb dus genoeg aan mezelf. Ik heb niet gevraagd om een Tet, die nauwelijks te verstaan is, een Tet, die kwijlt als een jonge boxer, een Tet, die supporter is van Feyenoord, een Tet, die met zijn beide armen in de lucht, lachend  gaat staan dansen op de muziek van André Hazes en een Tet, die de grootste lol lijkt te hebben als ik een gek gezicht trek of als ik zogenaamd in woede uitbarst om een gebroken krakeling  bij mijn kopje koffie.

De irritatie die bij me opborrelt bij het schrijven van deze regels voelt ook weer tamelijk bizar. Want in feite is Tet gewoon een lief kereltje. Ik sta echt te kijken van mijn dubbele houding ten opzichte van die knul. Ergens in mijn hoofd zegt een stemmetje:

‘Schei toch uit, man, met dat zo lelijk te doen tegen dat ventje, nota bene je bloedeigen broer. Waarom is dat??'

Wist ik het maar. Misschien moet ik er maar eens voor in therapie gaan. Tet maakt me gewoon misselijk. Ja, ik kan er niks aan doen, ik weet niet wat dat is, zodra ik hem zie, staat het kotsen me nader dan het lachen.

Tet staat in de familie Kortrok niet alléén op dat niveau.…..er ios ook nog een broer Kik. Negentien jaar ouder dan Kik. Deze Kik is totalemento ditorbiato dell completemento falicantissimo victoria in excelsis pro deo……….totaal geestelijk gestoord derhalve………eten, drinken gaat bij hem meer dan goed; zijn bewegingsmotoriek is tamelijk matig; horen doet hij goed; zien heel slecht; zwijgen kan hij helemaal niet. Kik  funktioneert op het nivo van een anderhalf jarige.

Het is nù zo gelopen dat Kik Kik is en ik, ik ben….ja maar …..voor het zelfde geld ben ik, Kik  en is Kik mijn persoontje. Nú zeg ik…..was het maar zo geweest! Dan was me een heleboel ellende bespaard gebleven. Werkelijk, dat realiseer ik me nu pas. Voor hem is het elke dag feest.

‘Hallo Kik, lekker geslapen Kik?’

‘Ontbijtje Kik?’

‘Zullen we even samen aankleden Kik? Want we gaan dadelijk naar de dierentuin, zwembad, wandelen in het park, kijken naar een voetbalwedstrijd of paardrijden enz enz….voor Kik is het altijd feest. Kiks leven is keuzeloos genieten
Zijn eten wordt dag in dag uit, uitgekozen, klaargemaakt en voor zijn neus gezet. Hup, lekker eten Tet. Als hij ergens heen gaat wordt hij door een busje voor de deur opgehaald en gebracht waar hij moet wezen. Lezen of schrijven kan hij  niet, dus daar hoeft hij niks mee. Geen kranten geen boeken, alleen een beetje lopen en  kijken. Een luizenleven. Met zijn verjaardag krijgt hij bezoek en zijn standaardkado’s:  kralen om kettingen mee te rijgen, daar krijgt hij, ook na pakweg vijfenvijftig jaar, nog geen genoeg van en hij krijgt tasjes, nieuwe en gebruikte. Hij probeert steevast alle aanwezige tasjes te bemachtigen……..geef je het tasje niet vrijwillig aan hem dan trekt hij het wel uit je handen………………………….en als je het tasje niet loslaat dan bijt hij even venijnig in je schouder; (Kik zit sinds kort in verband met dit bijten in het Luis Suarez paviljoen).

Kik is een woesteling. Mam vertelt me dat hij het presteert, om mij (nota bene één jaar ouder) een zwieper te geven tegen onze kokendhete  potkachel aan.  Nog altijd is op mijn scheenbeen het litteken van de derdegraads brandwond te zien; een souvenir uit een periode waarvan ik me he-le-maal niets meer herinner.