Echte Liefde

Hallo lieve Medina,

Het is te lang geleden, dat we bij elkaar waren. Je vroeg me eens een potje te komen schaken. Ik kon toen niet. Ik vroeg jou kort daarna om naar de bioscoop te gaan. De nieuwe film van jouw favoriete regisseur Mike Leigh is dan net uit. Daar was je al met een collega heen geweest.

Er zullen allemaal wel redenen voor geweest zijn.  Feit is dat we elkaar sedert februari jl al weer niet meer gezien, gevoeld, geroken hebben…….en dat zouden we zo niet meer doen. Niet meer zo lang als de keer daarvoor. Dat was bijna een jaar. Ik moet de laatste dagen veel aan je denken.

Weet je wat ik dan denk? Dat je erg ziek bent. Ik hoop dat het niet zo is, want ik gun je veel gezondheid en geluk. Ik denk aan die heerlijke brunch, die voor me maakt; alsof  ik een prinsje ben zo zorg je voor mij. Dat was heel kort na je zware ziekteperiode. Je bent erg vermagerd en eet maar heel kleine beetjes. Je kan dan toch nog wel lief lachen. Ik droomde onlangs, dat je wéér zo ziek geworden was als toen………..eigenlijk nog veel zieker. In die droom legde ik een koud washandje op je koortsige voorhoofd en ik streelde je over je natte zwarte haren.
    

Wat is er toch allemaal echt gebeurd in die tussentijd, Medina?

Dat is wat mij betreft niet zo vreselijk veel bijzonders. Ik ben, ik durf het je haast niet te melden,  supergezond, net als mijn zonen en mijn vrouw Carool trouwens. Alleen ons zwarte katertje Geert, moet iets aan zijn ingewanden mankeren. Kort na zijn avondeten verorberd te hebben maakt hij de meest gruwelijke geluiden, alsof hij in doodsnood verkeert. Dat gejammer duurt dan 'n minuut of tien. Vervolgens gaat het verder de redelijk goed met hem tot na het volgende avondeten. Het zou jammer zijn als hij iets heel ernstigs onder de leden zou hebben, want hij  is zo grappig...............over zijn zwarte kopje loopt een smal  wit streepje van voor naar achter....echt koddig.    

Ik werk tegenwoordig in het vreselijk muffe, suffe en naar sperti en verrotting stinkende verpleeg- en verzorgingshuis Morgenstond (Morgenstrond zou een betere naam zijn). Stinkt het in dat huis waar jij werkt ook zo. Jij zit toch nog steeds in het Sigrid Kaaghuis?

Ik ben, zonder gekheid, heel ontevreden over mijn werk. Als ik een behoorlijke andere baan kan krijgen, ben ik hier zo weg. In mijn dromen loop ik bijvoorbeeld al, met een grote bezem in mijn hand het Zuiderpark in Rotterdam schoon te vegen (bij heel mooi weer dan, hè,  en…tegen hetzelfde loon als ik nu verdien…..ja, eh, ik ben niet helemáál op mijn achterhoofd gevallen, natuurlijk).

Ik wou dat het anders was, Medina, neen, ik moet eigenlijk zeggen: ik wou dat ìk anders was. Dat ik elke ochtend, vrolijk fluitend naar mijn werk zou gaan.
Blij dat ik weer mag gaan tellen hoeveel mensen in Morgenstond wonen; hoeveel bewoners zijn gestorven de afgelopen uren; hoeveel nieuwen er zijn komen wonen.
Opgewekt, omdat ik aan sommige bewoners van het verzorgingshuis wat zakgeld (hooguit tien euro voor een week) mag uitbetalen en aan de vrijwilligers hun welverdiende onkostenvergoeding. En, Medina, weet je wat ik oprecht zou willen? Dat ik intens zou kunnen genieten van die goedbedoelende vrijwilligers, die de bewoners heen en weer sjouwen van hun woonkamer naar de recreatiezaal of van hun bed naar de recreatiezaal, zodat die bewoners ontspannen kunnen rolstoeldansen of vrolijk kunnen meezingen met oude bekende deuntjes…..elke week weer die misselijkmakende Zuiderzeebalade of Droomland, knalhard en altijd weer rete-, rete-, rete-vals. In mijn kantoortje hoor ik letterlijk alles.

Op dit moment, Medina, ontbreekt het mij wat aan liefde………….en nu ik er even bij stilsta is het de liefde voor mezèlf, waar het de laatste tijd wat aan mankeert. Want, zit ik lekker in mijn vel,  dan kan alles nog zo stinken en lawaaierig zijn,  dan breek ik daar doorheen en maak er gewoon wat van.

Dan heb ik lol in die oude baas, die zijn fooi voor de komende week komt ophalen.

Dan heb ik oog  voor de vrijwilliger die met élan de invalidenwagen van de hulpbehoevende bewoner naar de kapsalon duwt. Fascinerend vind ik het overigens om te zien, hoe die kapsters, ook al niet meer de jongsten, er dag in, dag uit, in slagen om bij alle dames vrijwel dezelfde blauw-grijze permanentjes te kappen. Hulde voor deze kapsters!  

Als ik de gedrevenheid, de ‘drive’  zie van de verpleegkundigen en verzorgenden, Medina, dan kan ik niet anders dan door al die viezigheid en vunzigheid heenkijken. Het is leuk om daar af en toe grapjes over te maken………….. je moet wel, anders wordt je hier compleet, knetter, geshuffled…….. maar waar het uiteindelijk allemaal om gaat en jij, Medina, weet dat allemaal misschien nog wel beter als ik,  is de liefde van waaruit gewerkt wordt.

En dan is dat zeer zeker niet een plat soort liefde, neen, het is de liefde, die ik uitstraal, de liefde die ik in me heb, de liefde waarmee ik alles doe wat ik kan doen, wil doen op deze wereld. Een willekeurige greep:……….

-          aardappelen schillen,

-          eten geven aan Geert, mijn kleine lieve wilde gecastreerde (ja, ja) katerbeestje,

-          een oude dame helpen haar lekke band te plakken,

-          de ondeugende hond van de buren een schop onder zijn achterste geven,

-          een kratje bier kopen van het zakgeld van een bewoner in Morgenstond, en

-          de kapsters vragen één dag, alleen gifgroene standaardpermanentjes te leveren.

Met liefde doe ik dat alles.

Weet, Medina, dat ik je deze mail stuur, uit echte liefde, niet die onechte dus maar die andere liefde, die je zo goed van me kent…..de echte liefde die je steeds zo naar mij doet verlangen.

Medina laat gauw wat van je horen. Ik wil je heel gauw weer eens zien. Ik mis je zo.

Je Jee