12. Hans Verstegeren; nooit meer gezien (slot)

Tegen de Pasen krijg ik een kaartje van Hans. Of ik op zijn verjaardag kom. Hij heeft een kamer in het gekraakte seminarie in Driebergen. Samen met zijn vriendin, Jeannette, die ook op dat rare schooltje in Utrecht zit, bewoont hij een kamer van tien bij tien.
Ik heb zeker twee jaar niks van hem gehoord of gezien. Zijn zussie heb ik trouwens ook niet meer gezien sinds ons traumatisch vrijpartijtje, terwijl zij toch dicht bij mij in de buurt woont.
Ik schrijf Hans een kaartje terug dat ik kom en dat ik ook niet stil gezeten heb sinds hij uit Rotterdam weg is. Ik heb een vriendin en………woon ook al weer een tijdje samen met haar. Ze heet Klaar, drie maanden ouder dan ik.
Het idee, te wonen in zo’n groot gebouw met zoveel kamers en zoveel mensen, die eigenlijk zo bij elkaar naar binnen kunnen lopen….zo dicht bij elkaar kunnen leven windt me enigszins op……een super commune…………is wel iets voor Hans.
Aan alle bezoekers vraagt hij een gedicht te maken voor zijn 22e verjaardag en dat voor te dragen op het feest. Leuk idee. Ga ik doen!

Klaar en Hans kennen elkaar al langer dan ik haar ken. Zij hebben met elkaar de theatercursus voor beginners gedaan in ‘Ons Huis’. Zonder dat ik wist over wie Hans het  had hoorde ik zijn verhalen aan over een prachtige, leuke, spontane meid. Klaar dus. Hij had duidelijk veel plezier met haar. Zij is goed in improviseren en vooral in ruziescènes op het toneel is ze geweldig. Ook het typetje dat mannetjes er toe verleidt om allerlei dingen voor haar te doen beheerst ze tot in de puntjes…..volgens Hans althans. Theater is een hobby van haar; voor d’r beroep wil ze kunstschilder worden. Ze zit op de Rotterdamse Kunstacademie daar doet ze de opleiding tekenen, schilderen, ontwerpen….en wat Hans toen zei klopt……ze kan geweldig goed tekenen. Ik leerde haar kennen op een feestje bij een gezamenlijke vriendin van ons. Een van de eerste dingen die ze doet als we elkaar kennen is mij tekenen en schilderen. Hiernaast een fotootje van het schilderij ,dat ze van me maakte toen ik 20 was. Geweldig toch! Klaar maakt een soort cartoon van Hans voor zijn verjaardag en ik maak een gedicht (zie hieronder voor het gedicht).

Hans ziet er slecht uit. hij heeft een vreemde blik in zijn ogen. Zijn vriendin ook. Alle twee zijn ze iets te opgewonden vrolijk. Ze schieten van de ene gast naar de andere gast zonder dat ik het idee heb dat ze stilstaan bij degeen met wie ze even praten. Zonder dat er aandacht is voor het kado dat gegeven wordt. Ook voor het kadootje dat Klaar voor Hans gemaakt heeft (die cartoon) is geen aandacht. Het wordt uitgepakt en terwijl het pakpapier wordt verfrommeld, wordt er een vluchtige blik op geworpen....'o, leuk', zegt ie en gooit zowel de prop pakpapier als het kado in de hoek van zijn kamer bij de andere kado's .....dat dan weer wel. Ik denk dat Klaar zo'n tien uren gewerkt heeft aan die cartoon.
Door de kolossale woonruimte galmt de harde blikken lach van Hans. Een heel onechte lach, die ik niet van hem ken. Duidelijk ruikbaar is dat er geblowd wordt. Het zou me, gezien het schreeuwerig, baldadige gedrag van Hans en Jeannette,  niet verbazen als ze ook coke gesnoven hadden.

Er wordt bier en wijn gedronken en er zijn vegetarische hapjes; daar genieten we maar lekker van voordat we de laatste trein terug nemen naar Rotterdam. Het was de laatste keer dat ik mijn vriend Hans heb gezien. Hans is voor mij van de wereld verdwenen. Ook zijn vader, moeder, zusjes kunnen mij niets over hem vertellen.
Nog regelmatig tik ik zijn naam in op Google of een andere site en steeds zijn krijg ik vele hits op de naam Hans Verstegeren. Het is nu al  bijna veertig jaar geleden dat we elkaar voor het laatst zagen. Er zijn talloze verschillende Hans Verstegerens maar dè 'Hans Verstegeren’ zit er niet bij.

                                                                               (slot van de Hans Verstegerenreeks)


 Gedicht voor Hans zijn eenentwintgste verjaardag:

Hans,

Je wordt al tweeëntwintig jaar
Lange tijd voor mij onvindbaar
Nu ben je ineens weer daar
En ook nog wel met haar
Ik vind het leuk èn ook heel raar
Om hier bij jou te zijn met Klaar,
Mijn vriendin,  al bijna een huwelijkspaar.

Zo vele voor mij onbekenden, Hans, echt waar
Héél jouw vriendenschaar
Hier feestelijk bij elkaar
Er wordt gezongen: lang zal hij leven in dit glo-rie-jaar
In dit glo-rie-jaar, in dit glo-rie-jaar
Hyper-de- piep hoe raar, hyper-de-piep, hoe raar.

Veel dank voor het lekkere en veel-te-vele eet- en drinkbaars
By the way…….. Hans, speel je nog wel es gitaar?
Vanavond raak je hem vast, die gevoelige snaar.

Hans, tot 'au revoir'
Alleen nog effe zeiken in je urinoir.
Je vriend Jee.
17-4-1971