Vandaag doe ik eens makkelijk: gebruik alleen maar ingrediënten, die al in huis zijn. In de groentebak liggen drie stronken witlof, die bijna verpieteren maar nog wel goedzijn De witlof ruikt neutraal; zo hoort het ook. Wordt de witlof ruikbaar, dan is het de hoogste tijd om de stronk in de compostbak te mieteren.
Vorige week donderdag kocht ik zes slavinken; een aanbieding (1,99 euro) bij Bas (en dus niet bij DE Bas). Awel, ik had er vorige week maar twee nodig. Ik had er natuurlijk vier, vijf of misschien ook wel zes kunnen bakken maar dat deed ik dus niet. Het is niet eens in me opgekomen. Trouwens als ik wèl al die slavinken had opgegeten, dan had ik het voordeel van de gunstige aanbieding van Bas gelijk weer teniet gedaan. Ik was misschien wel misselijk geworden van zes slavinken ... nou ja ... Neen, ik gebruikte er twee en stopte er vier in de vriezer. Voor een volgend keertje dus. Wie wat bewaart heeft wat.
Om nu te voorkomen dat de vier slavinken aan elkaar vast zouden vriezen, besloot ik om twee plastic boterhamzakjes te pakken en in elk zakje twee slavinken te doen. Twee aan twee mogen ze van mij aan elkaar vriezen ... maar wel in twee aparte zakjes. Wel jammer van de verspilling van die twee boterhamzakjes. Ja, daar zit toch wel wat in, letterlijk en figuurlijk. Sinds ik niet meer dagelijks met een lunchpakketje naar mijn werk ga, liggen die zakjes ook maar een beetje weg te rotten. Goed, dan gebruik ik ze gewoon eens als vrieszakjes ... nou ja gewoon? ... het klinkt misschien wel vreemd maar het lijkt alsof de boterhamzakjes dat niet pikken; alsof ze niet gebruikt willen worden als vrieszakjes.
Om nu te voorkomen dat de vier slavinken aan elkaar vast zouden vriezen, besloot ik om twee plastic boterhamzakjes te pakken en in elk zakje twee slavinken te doen. Twee aan twee mogen ze van mij aan elkaar vriezen ... maar wel in twee aparte zakjes. Wel jammer van de verspilling van die twee boterhamzakjes. Ja, daar zit toch wel wat in, letterlijk en figuurlijk. Sinds ik niet meer dagelijks met een lunchpakketje naar mijn werk ga, liggen die zakjes ook maar een beetje weg te rotten. Goed, dan gebruik ik ze gewoon eens als vrieszakjes ... nou ja gewoon? ... het klinkt misschien wel vreemd maar het lijkt alsof de boterhamzakjes dat niet pikken; alsof ze niet gebruikt willen worden als vrieszakjes.
Hoe kom ik daar eigenlij bij?
Zeven van de tien zakjes gaan kapot als ik ze van de rol afscheur voor die vier slavinken; het lijkt potdorie wel of ze de kou niet binnen willen laten.
Maar goed, om een kort verhaal lang te maken: vandaag eet ik slavink nummer drie en vier. Wanneer de slavinken vijf en zes aan de beurt zijn om verorberd te worden, kan ik nu nog niet zeggen.
Witlof, slavinkjes en aarzel, aarzel,aarzel ... ik wil het vandaag zo makkelijk mogelijk doen dus ... ja, ik weet het al! Er staat nog een doos met zilveren zakjes Knorr aardappelpuree in de voorraadkast.
Beetje jus erbij is wel nodig anders wordt het wat te droog.
‘Ho, ho, Jee, maak je het jezelf dan niet een heel klein beetje en onnodig moeilijk?’
‘Dat neem ik op de koop toe; dan moet het gemak maar onder het lekkere lijden!’
Er is een toetje. En wat voor een. Een fruittoetje. Een heerlijk fruittoetje. Gemakkelijk! Want: gisteren gemaakt ... stoofpeertjes, mede door de veenbessen prachtig rood van kleur, heerlijk zoet met een vleugje kaneel. Straks koel geserveerd ... ik zit nú al te watertanden.
Jus: verhit boter, doe er een gesnipperd uitje en een knoflookje bij; dan een scheutje ijs- en ijskoud bier, gevolgd door een hels gespetter; scheutje Japanse soja (zoute), wat water ... en zet tenslotte het kookplaatje op de laagste stand. Oogt, ruikt en smaakt lekker die jus!
Aardappelpuree is in drie minuten klaar.’Tweehonderdvijftig milliliter water koken’, zo luidt het advies van Knorr; ‘de pureepoeder erbij, flink roeren en klaar is de puree’….maar er deugt niks van Knorr's advies. Wat aardappelpuree had moeten zijn, ziet er uit als waterige blanke vla; puree, die je kan drinken dus. Misschien wel makkelijk maar niet de bedoeling. Ik verhit de puree in de hoop dat er nog wat verdampt voor ik aan tafel ga.
Met slavinkjes 3 en 4 gaat het naar wens, ze zijn ontdooid, en liggen, gebruind, na een periode van grote hitte, nu op een lagere temperatuur, wat te sudderen in de koekenpan.
‘De jus kan zal ook wel lekker smaken over de ‘vinkjes’,’ denk ik hardop.
Van sufgekookte witlof houd ik niet. Ik eet witlof, hetzij rauw, hetzij knapperig. Met rauwe witlof hoef je natuurlijk helemaal niks te doen na het snijden. Knapperige witlof moet ongeveer acht minuten in de stoomkoker.
Ondanks wat tegenslag heb ik het in een half uurtje voor elkaar. Makkelijk dus en wat veel belangrijker is: het was lekker. Ik geef mezelf een acht.
Lekker:
1. slavinken drie en vier; niet te hard/niet te zacht gebakken; net goed
2. witlof drie stronken; heerlijk knapperige groente
3. jus; creatieve combinatie
4. stoofpeertjes
5. stoofpeertjessap
Niet lekker:
1. Aardappelpuree (gorgelbaar).
De einduuitslag van deze maaltijd: 5 – 1.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten