Dit is deel 12 van de serie 'Avignon'
De nationale feestdag, die al in het water was gevallen, werd ook nog gevolgd door een echte dag met, laat ik het maar Hollands pleurisweer noemen.
Het begin van mijn dag, elke keer weer opnieuw een intensieve scheerbeurt voor mijn schedel, die immers mooi glad dient te blijven…………..duurt ongeveer drie kwartier. Ik ben er nog niet zo bedreven in….zal op den duur wel wat vlotter gaan. Over een maand of twee, zo ongeveer als ik dit aan het schrijven ben, dan doe ik het in ongeveer twintig minuten.Klopt precies.
In het ‘Theatre du chien qui fume’, zie ik een voorstelling met een heftige impact. Twee vrienden schrijven elkaar brieven, de een zit in New York en de ander is net van New York verhuisd naar Berlijn. De vrienden zijn allebei Joods. De briefwisseling begint halverwege de jaren dertig en duurt tot 1939. De dreiging voor de Jood en zijn gezin wordt dan in Duitsland alsmaar heftiger. Van aanvankelijk vriendelijk nabuurschap verandert de houding van omwonenden allengs in kille haat en pesterij. Ofschoon iedereen de geschiedenis kent, is het opmerkelijk dat de toeschouwer de verbazing deelt van New Yorkse Jood, verbazing over wat zijn vriend in Berlijn (en met hem alle Joden in Duitsland) allemaal meemaakt…..van het gedwongen en duidelijk zichtbaar dragen van een Davidsster op zijn jas……een entreeverbod voor parken, winkels en gebouwen………..een beroepsverbod………het ingooien van de ramen van zijn woning……….tot het uit zijn woning gezet worden…… Ondanks dat dezer dagen het lot van de Berlijnse Jood als bekend mag worden verondersteld, gaat de toeschouwer moeiteloos mee in de verwondering en het ongeloof van de New Yorker over de ontwikkelingen in Berlijn. De laatste brief vanuit de States richting Berlijn komt onbestelbaar terug.
In de bar van het theater raak ik aan de praat met een schone Argentijnse. Heel geanimeerd. Ze is hier om Frans te leren………dan heeft ze als vrijwilliger bij het de organisatie van het festival een uitstekend baantje. Ze leert veel mensen kennen……………….en er zijn heel veel leuke toneelstukken over Argentinië en de vrouw van onze kroonprins, mevrouw Maxima. De vader van Maxima was staatssecretaris ten tijd van het regiem van Generaal Videla. Deze Generaal ziet er niet tegenop om politieke tegenstanders levend en zonder parachute van grote hoogten uit vliegtuigen te gooien. De vader van onze aanstaande koningin Jorge Zorreguieta, weet, als staatssecretaris in de regering van destijds, natuurlijk nergens vanaf laat staan zijn lieve kleine meid, Maxima. Ook de Argentijnse stagiaire hier in Avignon weet van niets Ze is alleen maar een paar maandjes in Frankrijk om wat woordjes Frans te leren en verder niets.
Het gesprek stokt; ze wil niet veel horen; niet veel zeggen……alsof ze zich aangesproken voelt.
Aanvankelijke voel ik me aangetrokken tot de Argentijnse maar dat is nu wel over.
Ik drink het biertje op en ga naar de volgende voorstelling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten