Dit is deel 6 van de serie 'Avignon'
Dat het vrijwel alle dagen lekker weer is in Avignon (tussen de 25 en 30 graden Celsius) hoeft niet steeds gemeld te worden en dat doe ik dus ook niet. Ook niet dat ik er elke dag beter uit ga zien. Met veel genoegen constateer ik, in de spiegel, bij de dagelijks noodzakelijk scheerbeurt, dat mijn aanvankelijk eng-witte koppie, verandert een heuse, egaalbruine, kale knikker.
Vermeldenswaard is wel dat het uitgerekend op de Franse Nationale feestdag rotweer is. Le quatorze juillet valt in het water en het vuurwerk in het niet, door donderend en flitsend onweer. Welhaast net zo donderend en flitsend als hoe in Frankrijk, beïnvloed door de furieus reagerende media, ‘de straat’ reageert op de uitverkiezing van China tot Olympisch gastland. Alles wat Frans is, weet ineens weer hoe vreselijk het toch is om in China te wonen. Praten over schending van de mensenrechten is vandaag en misschien ook morgen nog wel dé Olympische Sport. Wie voor goud gaat, moet de meeste rottigheid over China weten op te dissen Het is de hopen dat het door die Spelen wat leuker wordt om daar te wonen. Jammer dat het China geworden is, vind ik wel, want Parijs, kandidaat nummer twee voor 2008, dat net een paar stemmen te kort kwam, is voor mij, behalve theaterfreak ook nog sportfanaat, een stuk dichterbij huis.
Met Sharon, Chinese (uit Hongkong) medecursist Frans, zit ik toevallig, net de dag na die uitverkiezing, met mijn via de cursus bemachtigde perskaart op de persconferentie van festivalgast Gao Xingjian: ook Chinees, schrijver, schilder, dissident, al 14 jaar wonend en werkend in Parijs. Nobelprijswinnaar 2000 voor de litteratuur. Wat een intens mooie man! Bijna zestig jaar maar hij lijkt, met zijn glanzende ogen, zijn jeugdige gelaat en krachtige, warme uitstraling en levendigheid hooguit vijfendertig. “Iedereen, zonder uitzondering, zou zich er meer toe moeten laten verleiden om een of meerdere van de schone kunsten te beoefenen: in onderwijs en opvoeding, in straten en buurten moet daar veel meer ruimte (geld dus! noot Ed) voor vrijgemaakt worden.” was zijn boodschap. Verder wordt ik geraakt door zijn opmerking, dat hij “niet anders kan dan elke uitingsvorm van de verbeelding vreugdevol te aanvaarden”. Gisteren, op mijn verjaardag, zei ik nog tegen mijn lief, die belde om me te feliciteren, dat ik geen echte verjaardagswens had. Maar nu wel: een Gao (boek)! Als er tenminste al een in het Nederlands vertaald is. Want Chinees lezen lukt me nog niet zo, al doet Sharon, Chinese en medestudent Frans, nog zo haar best. Ga ook zeker naar zijn schilderwerken kijken in het Palais des Papes.
Als volleerd journalist ,stel ik Gao de vraag, wat hij vind van de Spelen zijn geboorteland.
‘Ik praat niet over politiek’’ antwoord hij direct. En gelijk heeft hij, want voor hetzelfde geld ben ik een ‘undercover correspondent’ van een soort Chinese Telegraaf en dan zijn de Chinese rapen gaar zijn!! Sharon, medestudente Frans, durft eerst eigenlijk niets te vragen aan de door haar bewonderde landgenoot, doch na mijn stoere vraag, vat ze de moed op om hem, na afloop van de personferentie, aan te klampen. Weet hem te ontlokken dat hij in november 2001 naar Hongkong zal komen, komt er achter dat hij hetzelfde buurtje geboren is als zij en krijgt het zowaar voor elkaar, dat hij samen met haar poseert voor mijn camera. Diezelfde dag weet heel China (pardon: heel Hongkong) het want Sharon mailt zowel de foto als het nieuwtje direct door naar de krant waarin ze wekelijks een bescheiden dierencolumn schrijft.
Sharon is behalve een verlegen journaliste ook een groot dierenliefhebber. Ze heeft tien honden. Ze is nu al vijf weken in Europa. Volgende week ziet ze haar hondjes gelukkig weer. Ze mist ze erg. Ze verlangt naar ze. Met elke hond die ze in Avignon tegenkomt bouwt ze een klein feestje; haar doorgaans ijzigstrakke gezicht smelt , haar onderkoelde ogen ontdooien en gaan stralen. Zo mooi om te zien: op een terrasje op het Place d’Horloge; met haar neus tussen de oren van de aanhalige Gordon Setter, fluistert Sharon hem lieve woordjes toe. Ook de eigenaar van de hond lijkt ervan te gaan kwispelen.
Per ongeluk bestel ik twee cappuccino’s. Stom! Vergeten dat die hier niet te zuipen zijn: heel klein beetje koffie met een flinke kwak ijskoude spuitbusslagroom. Getver!
Op het aangrenzende terras paradeert een groep acteurs. Verkleed als clochards en musicerend op accordeon, trombone en grote trom, maken ze voorbijgangers en terraszitters nieuwsgierig naar hun act later op de dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten