Dit is deel 13 van de serie Avignon
Het is een tamelijk drukke dag geweest. De stevige Franse les van negen tot twaalf, een pittige fietstocht ’s middags en aan het begin van de avond een theaterstuk in het Frans. Het voornamelijk Franse publiek gaat volledig uit zijn dak maar ik …….ik heb er niks van kunnen volgen……….er werd zo waanzinnig snel Frans gerateld.
Om acht uur ’s avonds de maaltijd van Claude. Haar diners zijn altijd zeer smakelijk, voedzaam en van bijzonder lange duur. Wanneer er niets bijzonders op het avondprogramma staat wordt er gegeten van acht tot circa half elf.
Het is heel aangenaam om de warme prak op een dergelijke rielekste manier te nuttigen…….maar wat vooral deugd doet is: het samen zijn. Elke avond serveert Claude haar drie of vier gangendiner. De hap-slik-weg-methode, dat zal duidelijk zijn, is hier ‘pas possible’…vrij vertaald: ‘not done’. Hier prik je, enigszins achterover geleund ‘een vorkje’ , je babbelt met de tafelgenoten over van alles en nog wat, je neemt een slokje wijn en prikt dan het volgende vorkje……heerlijk ontspannend!
Als ik hier zo zit te eten komt, onwillekeurig, het beeld boven van mezelf als kleine jongen aan de eettafel. Aan tafel mag bij ons thuis uitsluitend gegeten, niet gesproken worden. Half zes gaan wij, met z’n tienen, aan tafel; om ongeveer kwart voor zes zijn we klaar…..meestal een paar minuten eerder want we eten allemaal veel te vlug. Als er een toetje is (eens per week hooguit) staat het om tien voor zes voor mijn neus………….om vijf voor zes is het op en iedereen gaat dan luid kwetterend van tafel. De tafel wordt afgeruimd, de vaat gedaan. Om kwart over zes is de vaat gedaan. Ieder gaat vervolgens zijn eigen weg.
Rond acht uur wordt koffie of wat anders gedronken, met een koekje; haastig vaak, heel af en toe is er even sprake van een gezamenlijk moment. Tegen tien uur is het tijd voor fris of alcohol al dan niet met een hartig hapje, stukje kaas, chippie, cornuco of pepsel en een gesprekje over het laatste nieuws……voornamelijk sportnieuws.
Zo ging het dus bij mij thuis vroeger, heel lang geleden.
Ondanks het langdurige eten is er nog tijd genoeg voor de late avondvoorstelling (une spectâcle): ‘Vanavond improviseren wij’.
Die is vandaag wel heel erg laat: om middernacht om precies te zijn. Vanavond improviseren wij. In theater ‘le petit chien’.
Aan elke bezoeker wordt gevraagd een drietal improvisatiethema’s te noteren ter inspiratie van de acteurs. Een vijftigtal bezoekers heeft er nog wel zin in op dit late uur.
Een acteur met een kleine draaiorgeltje opent de voorstelling. Met liedjes uit de oude Franse doos (Chevalier, Trenet, Aznavour, Piaf) die door alle aanwezige Fransen meteen worden meegezongen. De stemming zit er goed in. Nu moet er nog presentator komen. Het publiek mag kiezen. Man of vrouw? Gekozen wordt voor: vrouw. Jammer, want ik had er wel zin in gehad. Er wordt een vrouw gekozen uit het publiek. De vrouw heeft er helemaal geen zin in. Ze praat ongeïnteresseerd, er kan geen lachje af en wil dat iemand anders uit de zaal wordt gekozen. Dat is wel jammer. Nou ja, hopelijk maken de improvisaties een hoop goed.
Het eerste thema is een ambassadeursgala. Iedereen moet een partner hebben maar een van de ambassadeurs, een manspersoon, zit zonder en moet een partner van de straat plukken. Ik ben de eerste gegadigde; in vloeiend Frans wordt mij gevraagd of ik die arme eenzame man wil begeleiden. En tot overrompelende verbazing van de ‘gast’ antwoord ik in vloeiend Nederlands, dat ik er ontzettend veel zin in heb om deze hele mooie man te begeleiden. Hilariteit alom in de zaal. Ik ben de enige Nederlander….. Niemand , die iets van die woorden verstaat….. Op het moment dat ze over willen gaan tot het kiezen van een Frans sprekend persoon geef ik een vrije Franse vertaling van mijn tekst, waardoor de man erg afgeschrikt wordt. De zaal is zeer geamuseerd. De koppelaar doet nog enige moeite maar de ambassadeur is onverbiddelijk hij wil toch liever een vrouw…hij kiest overeenkomstig zijn eigen leeftijdsfase een wat oudere, chique, dame.
Door dit korte optreden ben ik bevriend geraakt met, Lionel, een van de acteurs van deze avond. We zien elkaar tot op heden nog regelmatig. Ik help zijn theatergroep met publiciteit: flyers uitdelen en mensen verleiden naar de voorstelling ‘Vanavond improviseren wij’ te gaan.
Hilarisch en goed uitgespeeld is de scene met het meisje in de metro. Het meisje, achttien, metal stijl, rijdt zwart in de vrijwel lege metro, krijgt kaartcontrole. De ultra burgerlijke controleur (gespeeld door Lionel) laat zich verleiden tot intimiteiten en op het moment suprême gilt het meisje het uit dat ze wordt lastig gevallen………….haar gegil is haar redding: zonder boete kan ze de metro uitglippen. In een hoekje van de metrotrein staat de gefopte conducteur schichtig zijn broek op te hijsen.
Het is nacht, bij tweeën al. Voor vandaag geen voorstellingen meer, wat wijn en bier betreft zit ik aan mijn tax..............meer, dus naar huis…..naar huize Claude. Op mijn moutainbike race ik naar de Impasse Saurel. Doodop van deze dag.
Het is aardedonker in dit steegje; alles is in al ruste. Ook Rachel, mijn lieve obesitas meisje........toch zeker wel honderdvijftig kilo meisje uit de United States slaapt; ik zou best eens stiekem om een hoekje willen kijken of ze vredig ligt te slapen……..hoe ze ligt te slapen..............maar vandaag doe ik het niet.
Ik doe mijn lenzen uit. Tandenpoetsen en slapen; morgen om half acht ontbijt en om 9 uur Franse les!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten