In een portiek op de Oude Gracht in Utrecht trekt Laurie haar spijkerbroek uit. Snel trekt ze het rode minirokje aan, dat in haar tas zit. Haar benen zijn mooi…. mooi bruin ook. Ik sta vòòr Laurie, zo onttrek ik haar aan het zicht van de voorbijgangers……..het is niet zo druk nu. Haar lijf is echt mooi. Atletisch. Slank, borsten cup C, ronde, niet al te grote billen. Haar benen, als gegoten bij dat lijfje van een meter zeventig. Ze kijkt me aan, met een wat stoute blik in haar ogen, ik voel de tinteling, ze lacht haar tanden bloot…………hmmmm beetje veel tandvlees……nou, niet zo kritisch Jos……..ze is gewoon een leuke meid! Haar grote zwarte pupillen vragen of ik kom……..ik kom….......maar………. tegelijkertijd aarzel ik ook……….………….ze praat vandaag nogal eens over haar vriend Maarten in Schiedam…….ze vertelt over hun waterpoloclub …………en dat ze hem soms helpt met nakijken van rekensommen…….Maarten geeft les aan groep zes…………nee eh…..of eh eigenlijk ja, ik voel me aangetrokken tot Laurie…….en nee….. ik ga niet tussen die twee in zitten …….. zou ik ook niet leuk vinden. Als ik Maarten was zou ik óf heel erg boos óf heel erg verdrietig zijn….……..en wat hebbie aan diep poppenkast? Dat schiet dan allemaal door me heen als ik daar met een in wording zijnde erectie in die portiek voor Laurie sta. Ik dwing mijn boreling weer te gaan liggen.
Met dat geile minirokje hebben we binnen de kortst mogelijke tijd een lift richting Rotterdam, ben ik van overtuigd. Met een viltstift schrijf ik op de binnenkant van een Chiquita-doos ‘Rotterdam’. Aan Laurie zal het niet liggen. Ze neemt een houding aan die borsten, billen en benen accentueert; het bordje met ‘Rotterdam’ houdt ze iets boven haar hoofd. Ik wordt vrijwel volledig door haar aan het zicht onttrokken. Zo gooit Laurie alles uit de kast om voorbijrijdende automobilisten te verleiden ons mee te nemen…….ook al moeten de chauffeurs helemaal niet naar ‘Rotterdam’, ter wille van het rode minirokje rijden ze gewoon een eindje om. Binnen vijf minuten zitten we in een paarse Ford Mustang richting de Maasstad. Laurie kruipt vliegensvlug op de achterbank en de bestuurder van de auto moet zich tevreden stellen met mij naast zich. Hij neemt zijn verlies sportief en we vullen de tijd tot Rotterdam met het uitwisselen van wetenswaardigheden over onze gezamenlijke liefhebberij: de grote libel.
Dat jaar liften Laurie en ik geregeld op en neer tussen Utrecht en Rotterdam. We zitten bij elkaar in de klas….fysiotherapie…... we oefenen samen……met veel lol……tot ze opeens niet meer op school komt.
Drie jaar later, ik werk inmiddels op een schooltje in Vlaardingen, als sportleraar, komt in de pauze een collega naar me toe en vraagt of ik Laurie Toop ken……en óf ik die ken…….
‘Ik ben met haar getrouwd’, zegt hij…………
wordt vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten