Vandaag ben ik trots op mezelf. Het overkomt me maar heel zelden dat ik zo'n heerlijk gevoel door me heen voel stromen. Misschien heeft het wel te maken met wat ik aan het eind van de middag ga doen met mijn vriend Richard. Wat ik nu door me heen voel gaan daar horen uitspraken bij als:
‘Jee, man, je bent geweldig, ik ben zo supertrots op je; je mag er he-le-maal zijn!’
Het is het gevoel dat me bevangt wanneer ik er zojuist in geslaagd ben een IKEA-wandmeubel correct in elkaar te zetten; van Rotterdam naar Marseille ben gefietst en weer terug; met mijn zus de eerste prijs win in mijn allereerste bridgetoernooi (voor beginners); een geslaagd debut maak als acteur of de playbackshow op mijn werk win met de vertolking van ‘Mexico’ van de Zangeres Zonder Naam. Maar dat ik dat heel aparte gevoel nou uitgerekend hier en nu moet krijgen: om half elf in ’s ochtends in de Rotterdamse Koopgoot. Hoezo? Geen idee.
Kwam net Beth tegen, een oud collega. Ze kwam uit de Hema. Had nieuw ondergoed voor haar bijna 98-jarige moeder gekocht. D’r moeder zit nog maar pas drie maanden in een verzorgingshuis, ze is herstellende van een heupbreuk. Daarvoor woonde ze nog probleemloos zelfstandig. Het is typisch Beth: altijd wat leuks te melden. Luisteren kan ze ook goed, hoor. Bovendien is het niet altijd ‘ja en amen’ bij haar. Ze is niet bang om met wie dan ook, over wat dan ook in discussie te gaan.
Maar door Beth kwam dat aparte gevoel ook zeker niet, want toen voelde ik me al en uurtje of zo uitermate tof.
Ik wil hier nog even een van Beth’s schitterende verhalen vertellen. Het gaat over de zelfmoord van één van haar exen: Gabi. De nacht na de crematie van buurvrouw Gresham zakken buurman Janno Gresham, een goed draaiende begrafinisondernemer en Gabi flink door en worden smoorverliefd op elkaar. Beth kan dit tot op zeker hoogte wel aanvaarden maar liever niet in haar huis, waar ook de kinderen bij zijn. Dus trekt Gabi in bij Janno, die daar heel blij mee is.
Beth woont drie jaar na de scheiding nog in het hetzelfde huis met haar twee kinderen uit het huwelijk met Gabi. Drie jaar na die scheiding ontvangen Beth en Janno een brief van Gabi.
Lieve, Janno en Beth,
Ik kan het niet het niet langer meer weerstaan:
het geniepige getreiter en gesar
van bewoners van dit dorp,
mijn collega’s en leerlingen van mijn school.
Ik heb deze ochtend in een warm bad
mijn polsslagaders doorgesneden.
Als jullie dit lezen ben ik nu al zes uren heen.
Voor mij is dit de beste oplossing.
Ik realiseer me dat dit een klap is voor jullie.
Dat vind ik heel erg en dat spijt me ook
maar ik mòèst dit doen.
Ik heb nu genoeg geleden.
This is the limit.
Love for ever to you,
and also to the kids: Freddy and Kate.
Jullie Gabi.
Een schitterend verhaal,toch?! Maar of dit verhaal me nu extra euforisch maakt? Ik betwijfel het. Dansen wil ik, hier midden op de openbare weg, het klinkt gek, ik geef het onmiddellijk toe. Ik voel me gelukzalig……toch heb ik geen druppel alcohol tot me genomen……………..dat gevoel van opwinding, dat voel ik helemaal kloppen in mijn eikel....….hoe dat toch mogelijk is, hè ......en nog wel hier midden in de Koopgoot? En dan ben ik ook nog eens helemaal alleen! Maar dat maakt geen ene flikker uit. Ik ben gewoon verliefd op het léven en daar heb ik helemaal niemand voor nodig.
Ik moet ook nog even naar de Hema: nieuwe onderbroeken kopen. Net zoals Beth. Maar ik moet ze voor mezelf hebben. Ik weet precies wat voor soort onderbroeken ik wil. Strakke, met van die korte nauwsluitende pijpjes. Heerlijk zijn die. Ik koop drie broekjes voor vijftien euro; zulk duur ondergoed heb ik nog nóóit gekocht.
Samen met Richard ga ik aan het eind van de middag naar het bordeel in de Patricia Paaystraat. Mooi bordeel! Het stinkt hier alleen flink naar patat. Heeft hiervoor zeker een patatzaak in gezeten. Eerlijk gezegd houd ik daar helemaal niet van, om te gaan liggen neuken in die ouwbakken vetlucht. Nou ja, laat maar zitten ook. De dames zijn gelukkig leuk. Raar eigenlijk…….met zo'n nieuwe Hema-slip aan mijn kont voel ik me een stuk zelfverzekerder. Alleen jammer dat ik hem al weer zo snel uit moet trekken.
In het bordeel komt een leuke slanke jongedame naar me toe. Ze is vijfentwintig jaar, zo te zien. Lang blond haar, slank. Of ze met mee mag naar boven. Petruska heet ze, zegt ze. Ze vraagt vijftig euro voor een uurtje. Zo lang heb ik toch nooit nodig; hooguit een kwartiertje. Eigenlijk zou ik liever een vrouw met een iets groter formaat billen en borsten hebben, dan Petrushka maar zij is ook wel wat voor mij; een brutaaltje. Dat mag ik wel; uit haar mooie grote donkere ogen een ondeugende blik! Okee, vanmiddag ga ik met haar naar boven.
Ik ben altijd lief en vriendelijke ook voor de hoeren, hier. Ja, waarom eigenlijk niet? Het is een soort basishouding van mij: vriendelijkheid tegen ieder mens dat het ook goed voor heeft met mij. Ik ben gewoon een lieve vriendelijke man. Zeker vandaag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten