De meeste mensen die rijk zijn kunnen er zelf niks aan doen dat ze zo welgesteld zijn. Ze hebben hun rijkdom geërfd van hun ouders. Die erfden het weer van hùn ouders. Die verkregen het weer door ‘goud-eerlijke’ handel met inwoners van de kolonieën. Deze inwoners waren doorgaans bereid om voor heel weinig loon heel hard te werken voor die voorouders.
Nu wonen er om ons heen mensen die er welzeker wat aan kunnen doen dat ze rijk zijn. In de volksmond worden ze graaiers genoemd. Mensen die spelen met geld. Ik noem het maar ons geld. Geld van u en mij. Geld dat wij hebben vastgezet op de bank of bij een pensioenfonds. De miljoenen, die de graaier ermee verdient verdwijnt voornamelijk in zijn eigen zak. Bij verlies smeert de graaier hem als de wiedeweerga. U en ik zijn de verliezers..…..weg spaargeld; weg pensioentje.
In Nederland mag de graaier na mega-verliezen ongestraft nog in een peperdure auto’s rijden, de kinderen met hun geavanceerde iphones, ipads of ander decadent speelgoed naar school brengen. Ook kan hij straffeloos de suikeroom spelen van de voetbalclub door, met ons geld, nota bene, de club met enkele duizenden euri per jaar sponsoren.
In China is deze week een graaier veroordeeld tot 26 jaar gevangenisstraf. Dat is nog eens krachtig optreden! Ik ben helemaal geen lid van de China fanclub zeker niet inzake de mensenrechtenkwestie maar dit is grote klasse.
In Nederland zou zo’n graaier toch eigenlijk enkele jaren verplicht een t-shirt moeten dragen met opschrift:
‘Pas op! Vertrouw mij niet lichtvaardig uw geld toe. Ik heb in 2010 al drie miljard verspeeld van uw pensioen- en spaargeld. Sorry, hoor.’
Aan de schandpaal nagelen is niet iets van de hedendaagse Nederlandse cultuur. De krant de Telegraaf en zijn lezertjes scheppen er nog wel veel lol in. De meeste Nederlanders zijn gelukkig wat fatsoenlijker. Die sturen zo'n graaier toch ook liever voor 26 jaar de bak in; desnoods met zo'n t-shirt.
Dan is er niet te vergeten nog de mens die zich rijkdom verwerft door hard leren en hard werken en doortastend optreden in het maatschappelijk en economisch verkeer. Slim gebruik makend van alle legale mogelijkheden om geld te winnen. Die mens weet grondstoffen en arbeiders zo goedkoop mogelijk in te zetten en door een goed marketingbeleid het vervaardigde product zo duur mogelijk te verkopen. Een hoge winst wordt gemaakt waarvan een deel weer in het eigen bedrijf wordt geinvesteerd. Ook het gezin van die mens is rijkelui. Onder andere ook door de inzet van mijn vader voor dat bedrijf. Hij werkte daar zo rond 1958 en kwam wekelijks thuis met een loonzakje gevuld met 65 gulden.
De mens liet zichzelf naar huis rijden in een Chevrolet. Een weekgeld van 3.000,00 gulden schoon in zijn binnenzak. Hij had er immers heel lang en heel hard voor geploeterd. Een stel arbeiders, waaronder mijn vader buitte hij daartoe uit.
Kinderen van rijke ouders kunnen daar op zich natuurlijk he-le-maal niks aan doen. Zeker de nog heel erg jonge kinderen niet. Ze hóéven geen gouden driewielertje, een jurkje ontworpen door een trendy couturier of barbiepop met sieraden van smaragd.
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten