Repressie

Het theaterspektakel waarin hij speelt loopt nu alweer twee weken. Het stuk is  ontstaan uit improvisaties van theaterclub 'Lekkere Trek', op het thema ‘Repressie’. Het publiek is er gek mee maar voor Lodi lijkt dit project uit te lopen op een persoonlijk drama.

‘Repressie’: een tot somberheid stemmend thema, zeker! Maar  wie  het stuk gaat zien zal tot geen andere conclusie kunnen komen, dan dat het een boeiend en opvrolijkend stukje theater is. Voor het publiek dan. Af te meten aan de uitbundigheid van enkele spelers, die er zelf ook een kick van lijken te krijgen.  Lachen, gillen, rennen en springen. Vooral na afloop dan. Maar dat zal wel ontlading van spanning zijn.

We moeten ons na de voorstelling zo snel mogelijk omkleden om in de foyer met het publiek te praten. Lodi zit  in de kleedkamer in zijn blote kont boven op zijn knalgele verenpak. Zijn hele wezen is nog vol van zijn vertolking van de tragische Pino-rol. 

‘Hoe vond je dat het ging, Lodi?’ vraagt Theo. Nota bene op een  moment waarop Lodi nog helemaal niks gevonden heeft! Nog niet één seconde heeft kunnen zoeken; willen zoeken! Ja, naar zijn gewone dagelijkse kloffie heeft ie  gezocht maar meer ook niet.

Lodi zegt Theo, om maar van hem af te wezen, dat het leuk was om zijn walging te zien bij die slok zure melk toen hij dacht een pilsje naar binnen te gooien. 

De regisseur wil dat we alleen maar lachen als het in de tekst of de regieaanwijzingen staat.  Logisch. Maar ja, de regisseur en het publiek zien toch nooit zien of Lodi wel of niet lacht. Die zit helemaal in zijn knalgele-Pino pak. Alleen als hij gaat lopen schuddebuiken van het lachen, ja, dan verraadt hij zich. Het lachen vergaat Pino wel als hij bruut en tevens anaal, ook nog, wordt verkracht door de zoete broodjes bakkende, als ornitoloog vermomde barbaar Piet Piraat.

Over Piet van alles gezegd worden maar hij is wel recht door zee. Hij vraagt Lodi ronduit:

‘Hoe deed ik het, Lodi?’ 

‘Zwaar kut, met peren’ denkt Lodi. Hij zegt er verder maar niks over.

‘Misschien klapt Piet wel dicht, dat zou funest zijn voor ‘Repressie’. Piet  moet hem nog zeker 15 keer van achteren nemen…..ja……want meer doet Piet eigenlijk niet..….die Piet de Piraat. Hij zegt tegen hem:

‘Piet, dat nummer ‘Ik voel me zo verdomd alleen’ dat heb je nog zo goed gedaan als vanavond en dat was 100% gemeend.’ Al zijn eerdere vertolkingen waren namelijk ronduit a-bo-mi-na-bel. Een blind paard zou zijn manen er bij opvreten.

Lodi had zijn knalgele Pino-pak netjes op een knaapje gehangen en was bezig de grote snavel van de vogel in een afsluitbare grijze pvc buis te stoppen, toen Piet hèm wilde hem gaan uithoren. Positief of negatief, zo kort na een voorstelling kan, wil Lodi niks delen met anderen over zijn eigen spel. Hij wordt er agressief van.  

‘In die verkrachtingsscène deed ik je wat minder pijn gedaan dan gisteren, toch…..ha ha enne…………  die  ehh……. monoloog over je  mondharmonica….’, Lodi wist al precies wat er zou komen.

‘Even naar de plee, hoor, Piet.’ zei Lodi.

Piet wou hem even inwrijven dat Lodi in zijn monoloog over ‘Toots Tielemans’ een paar keer een paar keer ‘drumstel’ zei in plaats van ‘mondharmonica’. Stom natuurlijk. Daar niet van.  

Zo zullen er best nog wel wat dingetjes zijn. Maar Lodi wil het er nu absoluut niet over hebben. Hij blijft net zo lang op de plee zitten tot hij Piet en Theo babbelend voorbij hoort lopen. Hij  kleedt zich dan snel verder aan bergt zijn attributen op en verdwijnt als een schicht uit het theater. Lodi isoleert zichzelf te veel. Onnodig. ‘Repressie’ loopt nu nog zeker drie weken. Dat gaat een keertje fout.