Popcorn

Met Anushka, een van de weinige vriendinnen, die ik zo op mijn 60e nog over heb, ga ik naar de bios. Carola, mijn geliefde echtgenote  gaat niet mee. Ze heeft te veel kiespijn. Dat is zeker zo. Ik heb haar vandaag niet zien snoepen. Ze at met een van pijn vertrokken gezicht het avondeten en dat was al vòòrdat ik haar vroeg om samen eens gezellig naar de bioscoop te gaan. Afgezien van die nare kiespijn, weet ik dat, Carola het sowieso gemakkelijker en comfortabeler vindt om films te bekijken vanuit haar eigen luie stoel voor de tv. Maar zo fideel is ze ook wel weer: ze vindt het geen probleem als ik met een ander op stap ga.

Anushka dus. Het was nog maar even afwachten. Want ik had, film, tijd en plaats al bepaald. Dinsdagavond : ‘Never let me go’ om half tien in Cinerama.  Normaal gesproken houdt Anushka daar niet van. Logisch, ze maakt, net als ik trouwens,  dat soort keuzes liever samen. Dit keer maakt ze er geen punt van. Ze zegt:

‘Ik heb wel zin om vanavond met jou naar de film te gaan, Jee; maakt niet uit naar welke film, waar en wanneer.’ Nou, dat klinkt me als muziek in de oren.

Anushka woont vijf minuten fietsen bij mij vandaan en naar Cinerama fiets ik een kwartiertje. Wij zijn er bijtijds. De kassier bij Cinerama ontdekt dat ik op mijn RotterdamPas nog een gratis filmbezoek tegoed  heb; dus dat is een koopje vanavond. Hoef ik alleen maar voor Anushka te betalen. Maar dat wil ze nooit. Ze betaalt altijd alles zelf want,  zo zegt ze:

‘Ik hou niet van het gevoel iemand, maakt niet uit wie,  iets verschuldigd te zijn.’ Dus betaalt ze die negen euro entrée zelf. In de bar bestel ik zo’n  grote beugelfles Grolsch bier. Zij neemt een rood wijntje met, tot mijn afgrijzen, een super doos met popcorn. Hier in Cinerama worden dus ook al die walgelijke giga dozen met kraak- , frommel- en ritsel-ellende verkocht.

Ik dacht dat zoiets alleen in die ellende-tenten van Pathé  te koop zou zijn. 
Werkelijk: al zou ik na elk filmbezoek aan Pathé honderd euro kado krijgen;  ik zal er nooit naar binnen gaan Met uitzondering van de IFFR-weken dan en heus niet alléén om de popcorn. Maar dit even terzijde.

Ik zeg tegen Anushka, dat ik hoop dat ze niet van plan is om dit onder de film te gaan zitten opvreten. Ik haat dat!  O, wat heb ik een bloedhekel aan lui, die in de bios om me heen zitten en hinderlijk gaan zitten doen. Zoals het becommentariëren van gebeurtenissen en vertellen wat er gaat komen. Maar ook giechelen, ruikbaar en hoorbaar boeren en scheten laten, snurken, tegen mijn stoel zitten beuken, openscheuren van repen chocola, uitpakken van zuurtjes, toffees en andere kleine rotsnoepjes, afgrijselijk krakende zakjes potato-chips en dan nu dus ook in Cinerama: de popcorneritis.

Anushka gaat gewoon haar popcornbak onder de film zitten leeg vreten. Mijn weerstand verandert haar plan absoluut niet. Dit filmbezoek verloopt dus helaas minder  aangenaam dan ik had gewild. Ik zit nekkramp en zij op de achterste rij. Als ik héél goed luister, hoor ik haar vooraan helemaal kraken met die rotzooi!    

Ik heb Anushka niet lang meer gehoord vanavond. Gezien heb ik haar helemaal niet meer. Zeker alleen naar huis gefietst. Volgende keer beter dan maar.

En die film dan?

Gaat over een boek van Kazuo Ishiguro (ook schrijver van: The Remains of the Day).

De regisseur is Mark Romanek.

Hoofdrolspelers: Carey Mulligan, Andrew Garfield, Keira Knightley.

Het verhaal:

De vrienden Kathy, Tommy en Ruth zitten op een schijnbaar leuke Engelse kostschool waar ze het duistere en vreselijke geheim over hun toekomst ontdekken. Wanneer ze van school gaan, worden ze geconfronteerd met liefde, jaloezie en verraad, maar ook met hun onvermijdelijk lot……….de voltooiing.

Was het wat

Weinig boeiend, niet zo spannend, voortkabbelend  verhaal. Mooi, goed verfilmd.

De film toont hoe de maatjes Kathy, Tommy en Ruth, hun harde werkelijkheid onvoorwaardelijk aanvaarden. Ook, geconfronteerd  met hun lot, hoe wreed ook, blijven ze zonder strijd, zonder verzet. Glimlachend, apathisch de ‘voltooiing’ tegemoet.