Een apart stel

Het is zonder meer een apart stel. De familie van Broersel: Marco en Bianca en Wendel hun hond. Een Duitse staander. Hoezo apart dan? Om te beginnen zijn beide echtelieden, ja zelfs de hond op het eerste gezicht uiterst vriendelijk. Zij hebben het soort koele vriendelijkheid dat de mensen op een afstandje houdt. De meeste mensen gaan vriendelijk met elkaar om ten einde de afstand tot elkaar wat te verkleinen. Deze dus niet. Bianca,  prachtig peenrood haar, heeft dat iets meer in zich dan haar partner Marco. 

Probeer Bianca,  ultra blanke huid, dat dan weer wel, maar eens van het belang te overtuigen van een sterke PVV in onze buurt met zo veel moslims, dan kan ze zomaar ineens weglopen en met een stem als een krassend krijtje op een schoolbord zeggen:

‘Wat sta ik hier eigenlijk mijn tijd te verdoen met te luisteren naar die fascistische onzin.’

Bij Marco lijkt vriendelijkheid een soort stuip. Na elke opmerking, van wie dan ook, leuk of niet leuk, staat hij met schokkende schouders schaapachtig te grinniken.

‘Marco,’ roept Bianca, ‘Wendel heeft je sigaartjes allemaal aan gort gebeten,’ hierop reageert hij dus met het genoemde gegrinnik.  Het tenenkrommende hieraan is: je weet niet wat de echte emotie is. Is hij nu blij , boos of verdrietig. Marco mag graag een sigaartje roken, dat is bekend,  hij moet dus razend zijn op die hond. 

Begin niet over Pim of Geert, want dan gaat Marco een beetje wild kijken; hij roept  dan Stefan zijn hond en vraagt zijn vrouw of zij zijn honkbalknuppel wil komen brengen. Het beste is het dan na dit signaal even bij grinnikende Marco uit de buurt te blijven.

In het dagelijks leven is Marco een beetje onduidelijk dus, onhandig ook maar zijn politieke keuze is klip en klaar: anti PVV en pro SP.

Grinnikende  Marco, 1.98 m lang,  glimmend  kaal hoofd en heel erg lief. Brengt drie keer per week zijn schoonmoeder heen en weer naar rolstoelzumba. Marco duwt de rolstoel met zijn schoonmoeder ritmisch heen en weer; moeder beweegt dan naar hartelust en zwaait vrolijk lachend ook, haar armen in alle mogelijke richtingen.

Tot slot nog even over Marco (want hij krijgt hier nu wel buitensporig veel aandacht): hij mag dan wel een grote, sterke kerel wezen: werk kan hij niet krijgen. Niet dat hij niet wil werken. Heel erg graag juist! Maar omdat hij steeds zo schaapachtig grinnikt, ook tijdens sollicitatiegesprekken, wekt hij de indruk dat hij licht gestoord is. Jammer, want hij kan heus wel wat.

  

Met afstand het meest markante gezinslid: de hond Stefan. Een Duitse staander. Een grote grijze 12-jarige reu. De kortharige glanzende vacht; de ogen helder, scherp. Zijn staart en oren  (illegaal) gecoupeerd.

Stefan heeft de zelfde soort onduidelijkheid als Bianca en Marco. Stefan staat te kwispelen, dus je denkt:

‘Ha, Stefan heeft een goede bui; ik geef hem eens een vriendelijke aai over zijn kop.’ Dan is dat dus niet altijd okee. Een stapje in Stefans richting en hij laat een boosaardig gegrom horen. Echt weer zo'n van Broersen trekje. Het aantrekken en afstoten.   

Normaal gesproken is Stefan een braaf en gehoorzaam beest. Behalve als hij een prooi bespeurt. Gezin van Broersen vertoeft in een landelijke omgeving. Stefan mag even los. Why not. Het is mei en elk vogeltje legt een ei……dus. Als een speer schiet Stefan op een nest jonge waterhoentjes af.  Vader en moeder waterhoen duikelen hals over kop de sloot in naast het nest om hun vege lijfjes te redden. Ze vergeten van schrik hun kleintjes te beschermen. Drie van hun net uitgebroede kuikentjes zitten nu stevig geklemd tussen de vrolijk uit zijn oogjes kijkende Stefan. Het verraderlijke hiermee is dat er ook nu weer onduidelijkheid is of er nu sprake is van zelfverwijt in dezen.  Waarschijnlijk is daar toch geen sprake van, zeker niet bij Marco. Bianca heeft snel een mooi foto gemaakt van Stefan en Marco. Op het dressoir staat die foto te pronken in het lijstje waarin eerst de trouwfoto van Marco en Bianca zat:  een trotse Marco naast Stefan met die kuikentjes tussen die kaken;  het bloed sijpelend langs zijn onderkaak, dat was zo mooi te zien, dat bloed, over die grijze vacht van de onderkaak.