Levenloos

Alex zag geen andere uitweg meer. Moet in blinde paniek gehandeld hebben. Zijn vrouw Trees is in aantocht. Ze belt hem net:

‘Hallo schat, je dochter en ik zijn uitgewinkeld, hoor. We komen er aan. ’

Op zijn bed ligt de wonderschone Debbie, zijn vriendinnetje voor vandaag, vijftien jaar jong; je zou haar zomaar twintig geven. Ze kreunt nog lichtjes van genot, haar lichaam schokt onregelmatig nog wat na van de lekkere seks die ze deze middag had met hem. Alex Stalknecht, een voormalig topsporter, loopt ook nog wat te shaken.  Hij heeft zichzelf verrast op zijn oude dag.

‘Come on,  Debbie, aan alle leuke dingen komt een eind, aankleden en wegwezen nu, mijn vrouw en mijn dochter staan over een paar minuten voor de deur. Ik wil absoluut niet dat zij je hier zien.’

‘Hoezo niet, Alex je kan er toch ook voor kiezen om met mij verder gaan?’

‘Kom nou toch Debbie, ik ben twintig jaar met haar getrouwd. we hebben samen een bijna volwassen dochter. Bovendien, Debbie, ik houd ook heel erg veel van haar. Ze is een goede, zorgzame echtgenote. Kom ga nu, alsjeblieft.’

‘Wij kunnen samen toch ook wel een kindje maken Alex, ook al ben ik dan nog maar net vijftien?  Zullen we dat doen? Nu? Alex?’

‘Debbie, dat zou best wel kunnen maar ik wil het niet! Je moet gaan. Nu!’  Op zo’n moment als dit is ze het prototype van een teleurgestelde pruilende tiener.

‘Wij hebben hier samen een verrukkelijke middag gehad, Debbie,  maar Trees is en blijft  de vrouw van wie ik  zielsveel houd.  Ik wil haar niet krenken. Het doet haar pijn als ze weet dat ik heb gevreeën met een andere vrouw, een meisje nog, jonger dan Kim, onze dochter.’

‘Waarom stuur je, verdomme Trees niet weg?!’ Debbie klinkt nu heel fel.

‘Dat leg ik je verdomme net uit!’

Alex  pakt haar kleding bij elkaar en legt die op haar buik.

‘Ga je nu snel aankleden alseblieft, Debbie. Ze is er al zo wat.’

Nog maakt ze geen aanstalten. Alex pakt haar dan op onder één arm en zet haar buiten de deur met haar bundeltje kleren.

Trees en Kim lopen de lift uit. Moeder en dochter…….maar voor het zelfde geld: zussen. Trees ziet er nog zo leuk uit:  jeugdig, slank, lang stijl lichtblond haar en helemaal in het zwart gekleed. Bijna identiek aan Kim, die is alleen iets langer en heeft donkerblond haar.

‘Wat is hier aan de hand,’ vraagt een verbaasde Trees aan Debbie, die naakt voor de voordeur van haar en Alex staat.

‘Ik zal eerlijk zijn,' zegt Debbie, terwijl ze haar slipje aantrekt, 'Alex en ik hebben net lekker gevreeën en nu moet ik zomaar ineens van hem ophoepelen, omdat zijn vrouw eraan komt.’

‘Die vrouw ben ik,’ zegt Trees hees en geeft Debbie, terwijl ze dat zegt een klap voor d'r kop. Kim spuugt Debbie in het gezicht en zegt:

’Hoer!’

‘Hoer?? Ik heb er geen rooie cent voor gehad hoor! Dat hoef ik niet te hebben ook,’ zegt Debbie,  ‘we hebben er alle twee geweldig van genoten. Ik mag wel zeggen dat u boft met een man, die het zo lekker kan en……… hij kan niet alleen lekker vrijen, hij is gewoon ook een heel lieve man. Nogmaals mevrouw u heeft geluk met hem: gefeliciteerd. Hij zei mij daarstraks ook nog, dat hij heel erg veel van u houdt en dat het tussen mij en hem nooit wat zal worden.’

Kim staat zich rot te ergeren over Debbies gebazel.  Kim wil helemaal niet weten dat haar vader zo lekker kan neuken en zo’n schat is voor andere vrouwen.

‘Hou je bek nou maar, bitch,’ zegt Kim, ‘kleed je aan en rot op. Ik wil je hier nooit meer zien.’

‘Kom Kim,’ zegt Trees, ‘we gaan naar binnen.’

‘Alex, Alex! Poesepoesepoes. Waar ben je? Kom nou maar onder het bed vandaan, schijthuis. Ik weet precies wat er is gebeurd. Woedend ben ik op je maar ik ga je niet helemaal dood maken. Een heel klein beetje maar. Omdat je zulke lieve dingen over mij gezegd hebt tegen die hoer, zal ik je sparen,’ zegt Trees,  ‘kom maar gewoon te voorschijn, jongen. Kom, doe niet zo flauw……..kom op, waar je ook zit, kom gerust te voorschijn.’

Vanaf Trees d’r mobiel weerklinkt ‘het Wilhelmus’.

‘Ja.’  

‘Politie? Ja, wat is er?’

‘Alex? Ernstig?’

‘Van het balkon? Nee, dat is onmogelijk, dat overleeft hij niet. Wij zitten hier op de vijftiende!!’

‘Oh ja?……………Ja?……………..nee, hè?’

‘Jezus Christus!’

Trees en Kim lopen langzaam in de richting van het balkon. De balkondeur wijd open. De wind laat het gordijn wild wapperen. Regen striemt de kamer in. Het is er nat en glad. Opgewonden stemgeluiden klinken opvallend helder vanaf de begane grond naar de vijftiende. Daar beneden zien ze iemand liggen op zijn rug, armen en benen gespreid. In een oranje EK-88 shirt. Daarin  kon je hem uittekenen. Alex. Levenloos.