Buiten

Op onze leeftijd hebben we natuurlijk onze lichamelijke beperkingen. Ik ben 78. Mijn man Henk is 83 en ik geef toe: je moet wel een aardige dosis moed en optimisme hebben om dan  nog aan een volkstuin te beginnen. Ik zie die verbaasde blikken hier op het tuincomplex heus wel in onze richting en ik hoor ze ook al vragen :

‘Hoe denkt u straks die aardbeien te gaan plukken mevrouw? Ach, het zal allemaal niet zo vlot meer gaan als bij een jonge meid. Ik zeg altijd maar waar een wil is is een weg. Zo ben ik altijd een heel eind gekomen.

Henk is nogal handig, technisch. Alleen zijn ogen worden zo slecht. Hij is al 83. Ik ben pas 78, ha ha.

Voorheen voeren we in de zomermaanden door de Nederlandse wateren. Maar dit jaar is Henk ‘op zijn ogen’, gezakt voor zijn vaarbewijs. Vorig jaar hadden we veel te veel bijna-ongelukken. Steevast hoorde ik Henk zeggen:

‘Ik had hem heus wel gezien!’’

‘Ja, knul,’ zei ik dan, ‘maar wel een ietsiepietsie te laat.’

Ik vind het zo vreselijk triest voor hem. Henk is zo enorm kundige en handige man maar nu z’n ogen hem in de steek laten kan hij haast niks meer zelf doen.

De volkstuin is hèt alternatief voor onze jachtje, dat klinkt raar, dat snap ik. Maar wij voelen het echt zo. Ach, er zijn een heleboel verschillen op te noemen tussen een tuin en boot maar waar het om gaat is dat we buiten kunnen zijn. Zowel op ons bootje als in de volkstuin zijn we er uit.

Henk en ik hebben een villa in de buurt van het Spaanse Tarragona, een prachtig huis tevens onze belangrijkste bron van inkomsten, onze oudedagsvoorziening. Jaarlijks vanaf 1 april verhuren we de villa aan Nederlandse zonaanbidders. Tot en met half september is het huis volgeboekt. Daarna krijgt de villa een grondige schoonmaak- en opknapbeurt zodat wij daar weer, vanaf 1 oktober, in een milde temperatuur kunnen overwinteren. Het tuinhuisje laten we dan tot april volgend jaar over aan de Hollandse kou en nattigheid.

De afgelopen winter hadden we wat tegenslag. Vooral onze Bobbie dan, ons hondje, een tax-vuilnisbakkie. In Spanje hebben hondenbezitters de onhebbelijke gewoonte om honden uit te laten door ze even buiten de auto te laten rondscharrelen. De hondeneigenaars blijven zelf in de auto zitten praten, naar muziek of sport luisteren of wat dan ook. Twee gedrongen terriërs worden uit een auto gezet en sch6ieten, met bloeddoorlopen ogen, zonder ook maar ééntiende van een seconde te dralen op onze Bob af. 

'Bobbie wordt genadeloos verscheurd,' dacht ik al. Dat viel gelukkig mee! Wel twee flinke gapende wonden, waar het bloed gestadig uitblubte.

‘De dierenarts heeft voor je leventje gevochten, hè, Bobbie……ja….jijzelf net zo goed, ja!?’

Na de brute aanval op Bob riepen die lui hun honden snel naar binnen en scheurden weg In hun smerige, armoedige Renaultje Clio. We hebben het kenteken. Ik zal ze krijgen. Kom nou! Dat laat ik niet zo maar gebeuren, de schoften, hè, Bobbieboy?  

Een probleempje is nog steeds dat we tussen 1 april en 1 mei nog niet op de tuin terecht kunnen. Het is nog te koud om daar te slapen en er is dan ook nog geen stromend water. Gelukkig kunnen we dan bij de schoonouders van onze dochter in Rotterdam terecht. Schatten van mensen. Die wonen mooi! Hebben een gigantisch oud pand (1795) aan de Voorschoterlaan. De hele maand april mogen we de hele eerste verdieping gebruiken. Het is een zeer ruime woonplek en het zijn ook nog eens schatten van mensen, zo zorgzaam, zo behulpzaam. Desondanks: zodra het 1 mei is pakken we daar onze biezen. Wat ook meespeelt is dat we die mensen niet te lang voor de voeten willen lopen. Zij zijn ook de jongsten niet meer (hij 88 en zij 87) en ze zijn gewend aan hun eigen rust en regelmaat zo met zijn tweetjes. Eigenlijk, denk ik dan is een maandje al behoorlijk lang om jongelui als Henk en ik over de vloer te hebben. Ze zullen ons nooit zeggen dat het ze te veel wordt, o nee! Zo gastvrij en dienstbaar. Met hun Mercedes C 220 CDI Limousine geven ze ons die 1^e  mei een gooi naar de tuin. Heerlijk, de komende vijf maanden, ik verheug me er nu al op.