Correctieondergoed

Mijn zwager Ron is zestig geworden. Hij viert het samen met Karel, een vriend van hem,  die ook net zestig geworden is. Ron en Karel kennen elkaar al vijfenvijftig jaar. Het feest is in een garagebox voor een vrachtwagen. In werkelijkheid heeft er nooit een vrachtwagen in gestaan. Het is gewoon een illegale feesttent.

Vanaf acht uur die zaterdagavond zijn  alle vrienden en familieleden welkom. De opkomst lijkt wat gering maar dat kan komen door het grote oppervlak van de feesttent. Er zijn toch al zeker twintig mensen. Op het hoogtepunt van de avond, zo rond half elf zijn er 150 à 200 feestgangers.

Koffie wordt vanavond niet geschonken. Dat staat ook in de uitnodiging. Voor mij betekent dit: een avondje bier drinken, babbelen, knabbelen en bij aangename muziek swingen.

Mijn vrouw zegt zo in het voorbijgaan tegen me:

‘Weinig leuke mannen, zeg!’

Ja, kom nou zeg, had je misschien de stille hoop vanavond aanbeden te worden door jonge godenzonen. Het is een feestje van twee mannen die zestig zijn geworden. Hun vrienden en naaste familie zijn ook allemaal tussen de vijftig en zeventig. Daarbij denk ik, dat de meeste kinderen van die zestigers, niet veel trek hebben in  zo’n ouwelullenfeestje als dit. Dansen op muziek van de Stones, Beatles, CCR, Aretha Franklin, Deep Purple, The Eagles.  Ze zullen toch zeker wel wat beters te doen hebben.

Trouwens, zeg ik tegen mijn geliefde echtgenote:

‘Op een heel enkele uitzondering na zijn de dames ook niet bepaald om aan te zien.’

Maar ik moet zeggen: de meeste dames hebben kosten nog moeite gespaard hun oude, doorgaans moddervette lichamen een frivoler aan zien te geven. Corrigerend ondergoed verhult al veel en een jeugdig aandoend,  fleurig jurkje, gescoord bij M&S,  doet de rest. Met zo hoog mogelijke pumps tonen borsten en bibs  wat pikanter. Allerlei make-upjes maken gerimpelde koppies weer fris en wild.…een schijnbeweging weliswaar………. waar vanavond maar weinig heren in zullen trappen…………denk ik…..zelfs niet die onooglijke mannetjes vanavond hier.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de meeste aanwezige heren óók te dik zijn naar mijn zin.

‘En jijzelf dan, Jee?’ vraagt u mij af?

‘Nee, te zwaar….nee, ik ben 83 kilo bij 1.85 m. Dat is toch prima?! Niet dat ik daar over wil opscheppen. Allerminst.  Hooguit onderscheid ik me enigszins van de andere aanwezigen door lengte en slankheid.

Carola, mijn echtgenote, valt het op dat alle feestmannen zo op elkaar lijken. Het zijn er een stuk of tachtig. Net allemaal broers ….en ook..…….kabouters: kleine lelijke mannetjes. Allemaal zo rond de 1.73m. Ringbaardje. Sikje. Of een sikje met snor (ofwel een pratende kut). Stuk voor stuk zijn ze kaal of hebben heel weinig haar. Een puntmutsje ontbreekt er alleen nog aan……..maar wat een opgewonden standjes,zeg…………luid pratende en luid lachende kabouters…………en dàn was het nog een avond zònder Sneeuwwitje….want vertoont zij zich  aan dat stel dan heb je  de poppetjes helemáál aan het dansen.

Dansen doen deze kabouters nu níét……er wordt luidkeels gezongen terwijl ze de handen boven hun hoofd zwaaien van links naar rechts.

‘De dames kan het nu ook allemaal geen donder meer schelen hoe ze er uit zien. De mascara is doorgelopen; het ondergoed kan door het vele eten en drinken zijn corrigerende werk niet meer doen en die pumps zijn leuk voor hooguit een uurtje. Dat fleurige jurkje is eigenlijk wat aan de krappe kant voor dit uur, dit uitbuikmoment.........maar een kniesoor die daar op let. De dames en heren zingen en zwaaien nu samen:

‘Een beetje verliefd’…………………………………….en nog vele jaren Ron en Karel!