Schoenen kopen doe ik altijd met Lara. Dat scheelt een hoop getob. Een week van te voren bel ik Lara. Dat het weer zo ver is. Leuke meid, Lara, niet mooi. Hoeft ook niet. Ze is scheel (links) en haar linkerbeen is iets te kort. Belangrijk: ze is aardig en behulpzaam. Probeer als oude man maar eens iemand te vinden, die schoenen met je wil gaan kopen. Zij doet dat nu twintig jaar: al zeker veertig paar schoenen. Lara en ik ontmoetten elkaar als tieners in de Pipo de Clownkerk, we deden daar de beginnerscursus ‘sapperdeflap in de bijbel'. Lara is nog steeds zwaar christelijk maar gek genoeg ook nog leuk.
‘Je schoenen vallen zeker weer spontaan van je voeten, Jee?’ vraagt Lara dan meestal gelijk, want eigenlijk bel ik haar alleen voor mijn schoenen. Een à twee keer per jaar.
‘Ja,Lara, ik zie mijn tenen al weer door mijn schoenen heen.’
Schoenen kopen betekent bij ons: op een willekeurige doordeweekse middag, afwisselend in een stel schoenenwinkels en kroegjes in de Rotterdamse binnenstad rondhangen.
‘Kan ik u misschien helpen, mevrouw, meneer, zegt de verkoper van de Schoenendwerg.’
‘Nee, we kijken liever eerst wat rond. We geven wel een seintje als we een keuze hebben gemaakt!’’
Gemeen!! Want we willen he-le-maal niks kopen. We willen alleen maar een beetje rotzooi trappen: tientallen schoenen uit dozen halen, passen, opzij zetten en dan een berg troep daar achterlaten:
‘Sorry,’ zeg ik dan tegen de schoenendwerg, ‘we hebben helaas nog geen keus kunnen maken maar heeft u misschien een potje zwarte schoensmeer voor me?’
‘Jeetje mina Jee, je had trouwens wel even een paar schone sokken mogen aantrekken, vandaag. Wat een graflucht!’
Zowel Lara als ik lusten wel een drankje. Ik sla op zo’n middag wel een paar pilsjes achterover en Lara drinkt zeker een fles rode Bordeaux weg. Dat is voor ons een van de charmes van ‘ons schoenen kopen’.
Lara probeert me over te halen rode laarzen te kopen. Ze herinnert zich dat we eens zo’n leuk paar rode laarzen kochten.
‘Wat stonden die je goed,’ zegt ze, ‘bordeauxrode laarzen. Met een hoge, brede hak. Als je daar dan een strak spijkerbroekje bij aan had, Jee, en ik zag je zo bezig, kon ik het echt niet helpen: dan liep ik gewoon te soppen. Dat durf ik nú wel te zeggen.’
Ik wist werkelijk niet wat ik hoorde, uit Lara’s mond nog wel!
‘’Want, weet je,' zegt Lara, 'door die hoge hakken kwam die fiere bobbel van je in dat strakke broekje zó prachtig uit. Ook je kontje trouwens. Maar ja, Jee die tijd is geweest.’
‘Hoe bedoel je, Lara?’
‘Nou ja, Jee, je zal zelf ook moeten weten dat je geen jonge meid meer bent. Je bent zestig en dat ziet er echt anders uit dan dertig!’
‘Wat bedoel je dan, Lara?’
‘Nou, om maar eens wat te noemen: hoe je ook je best doet met laarsjes of strakke broeken, dat kontje en die fiere bobbel zien we echt nooit meer terug, Jee. Dan heb ik het nog niet eens over je bijna kale, grijze gerimpelde koppie.’
‘Ja, okee, zo kan die wel weer even, Lara.’
‘Je vraagt er zelf om, Jee.’
Aaiaaiaaiaai, dat komt wel even aan, zeg.
‘Jij bent toch ook onderhand wel een jaar of vijfenvijftig, Lara?’ Ik moet haar toch een klein beetje terugpakken.
‘Nee, pestkop! Ik ben pas vierenveertig en dat weet je best. Als je trouwens die schoentjes liever alleen gaat scoren, moet je zo doorgaan.’
Lara is nou echt iemand voor wie geldt, dat ze er in de loop van de tijd noch knapper noch lelijker op zal worden. Ook zal ze waarschijnlijk altijd even aardig zal blijven.
Bristol is zoals gewoonlijk ons eindstation. Daar kopen we, zonder dat we lastig gevallen worden door opdringerige en betweterige verkopers, een paar prachtige zwarte laarzen. Met 40% kassakorting (20 euro) en met een hakje, niet zo gek hoog maar toch een klein beetje hoger dan anders.
Omdat mijn oude schoenen zowat uit elkaar vallen, doe ik meteen de nieuwe laarzen aan. We drinken nog wat in een kroeg vlak bij Bristol. Nancy Sinatra komt in de kroeg uit de speakers met haar oude hit:
'these boots are made for walking'
and that just what 'll do,
one of these days these boot are gonna walk all over you.'
Over wie zou Nancy nu heen willen lopen met haar laarzen? Het zal wel een vervelend mensje zijn. Voor mij zouden dat vervelende mannetjes als Wilders of Sörensen zijn
Nog even wat eten bij Kentucky Fried Chicken en gaan daarna naar een film bij Pathé: ‘Like father, like son’ met mannen, die zich als vrouwen vermommen. Lachen, hoor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten