Wederom heeft Ton zijn hele hebben en houden vergokt. De klootzak. Eén vriendin, drie huurhuizen, vier auto’s en twee banen heeft meneer al eens eerder verspeeld aan de one-armed-bandit. Op de dag dat zijn huisbaas zijn huis ontruimt, eind december, is hij met zijn zwager vrolijk naar België getogen om vuurwerk te kopen. Op dat moment weet niemand uit zijn omgeving hoe Ton er voor staat. Hij is een meester in het doen alsof alles onder controle is. Altijd vrolijk; altijd geintjes maken en ondertussen in de diepste ellende zitten. Altijd gaat het goed met hem, want, zegt hij: ‘Met slechte mensen gaat het altijd goed.’
' ik ben nu al weer dik een jaar aan het gokken' zegt Ton 'en eigenlijk ben ik al lang blut maar als ik mijn maandloon krijg kan ik weer even ‘spelen’ en soms heb ik dan een beetje geluk….en kan ik het weer wat langer uitzingen. Het aan elkaar knopen van de touwtjes lukt de laatste weken niet meer. Mijn huur betaal ik al zeven maanden niet meer. Mijn gas en licht is al acht maanden terug afgesloten. Ik bekijk de laatste weken mijn post ook niet meer. Allemaal schuldeisers en betalen kan ik toch niet. Logisch dat eind december mijn huisbaas mijn huis ontruimt als ik maandenlang geen huur betaal en op aanmaningen nooit reageer.’
Sinds de ontruiming van zijn huis is Ton zijn paspoort kwijt. Zit in een van de weggehaalde kasten. De deurwaarder zegt Ton dat hij in de loods, waar al zijn spullen staan opgeslagen, mag gaan zoeken naar zijn paspoort. Kost hem wel 600 euro. Kan hij, me dunkt, beter een nieuwe pas kopen.
Ik ben er niet echt trots maar dit keer ben ik hard naar Ton. Ik neem hem niet in huis. Twee keer eerder speelde hij zich blut, niet zo rigoureus als nu, dat niet, maar toen heb ik hem weer helpen opkrabbelen. Nu niet, nu moet hij maar eens goed voelen wat de consequenties zijn van zijn geklootzak. Ik denk dat ik hem zo beter help. Kopje koffie, prakkie mee eten, avondje tv kijken okee; kom gerust Ton maar daarna: ga weer. Dat vindt Ton zelf ook. Hij verdient ook niet beter vindt hij zelf.
Hij slaapt, als enige gokverslaafde, tussen alcoholisten en junks bij de crisisopvang van de verslavingskliniek. Hij maakt daar mee dat de stuff met een (letterlijk ) lijntje vanuit de bossages rond het gebouwtje naar binnen wordt gehengeld. Hij mag daar niet langer dan een week blijven. Hij zegt me dat hij gestoord wordt van die alcoholisten en junks.
‘Goed zo,’ denk ik.
Bij ‘Loof de Heer’ mag hij ook komen slapen. Ton heeft het daar ook al slecht naar zijn zin. Bezoekers komen daar volgens Ton niet om te slapen maar om ruzie te maken met elkaar en spulletjes van elkaar te jatten. Er zijn daar volgens Ton wel kluisjes maar voor alle kluisjes is er maar één sleuteltje. Twee nachten brengt hij daar door. Twee slapeloze nachten.
Bas, een vriend van Ton, een alcoholist, biedt hem onderdak maar eigenlijk zoekt Bas een zuipmaatje en daar wil Ton zich niet voor lenen. Bij zijn zus kan Ton alleen terecht als hij echt helemaal niks anders kan vinden. Zij wil namelijk niet dat hij op straat slaapt.
Bij alle reguliere hulpinstanties loopt Ton simpelweg stuk, omdat hij geen paspoort heeft. Hij wordt gewoon niet in behandeling genomen. Wat dat betreft strijk ik dan maar over mijn hart en leen ik hem geld om een pas te laten maken of liever gezegd: ik ga met hem mee en betaal de kosten. Want ik zie hem er gerust voor aan, dat hij die honderd euro die ik hem dan zou meegeven, vlug, vlug, vlug nog even zou vergokken.
Met dat paspoort heeft Ton na ruim zes weken een hulpverlener en kan hij de hulp gaan zoeken die hij wil. Bij de Stichting ’de Pijl’ in Gouda denkt hij de hulp te kunnen krijgen die hij wil. Onderdak, therapie en bezigheid. Hij kan er 31 maart komen. Ze zijn erg streng daar.
Hij mag onder andere niet roken; helemaal niet, binnen niet en buiten niet. Zal niet meevallen: hij rookt nu nog twee pakjes shag per week. Als ze merken dat je toch rookt is het: wegwezen. Zo hard is het met álle regeltjes; als die overtreden worden is het einde verblijf; einde behandeling.
De eerste drie weken mag hij helemaal geen contact met de buitenwacht. Misschien dat het ze lukken gaat daar bij ‘de Pijl’. Ton zegt zelf dat hij nooit meer wil gokken. Maar dàt heb ik hem al zó vaak horen zeggen. Hij heeft deze keer zèlfs ook gezegd dat hij onder curatele geplaatst wil worden. Want zoals nù wil hij nooit meer door het leven banjeren. Vol goede voornemens zegt hij:
‘Dan moet ik maar proberen te leven van 100 euro per maand. Van wat ik dan van mijn loon overhoud, betaal ik dan mijn vaste lasten en mijn schuldeisers.’ Zó heb ik hem nog nooit horen praten. Dus wie weet.
*) Ook over Ton: blog ‘nummer dertien’ d.d. 06-09-2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten