Een prachtig boekje van ene Jhumpa Lahiri (een Indiase, woonachtig in de States) ben ik aan het lezen. Het zijn korte verhalen; de titel van het boekje is: ‘Een tijdelijk ongemak’. In één van de verhalen spreekt een stel dat al geruime tijd samenwoont (én een doodgeboren kindje heeft) met elkaar af om elke avond iets tegen elkaar te zeggen, wat ze nog nooit eerder tegen elkaar hebben durven zeggen. Ze doen dat in het donker, zodat ze elkaar niet in de ogen hoeven te kijken. Dat gaat de eerste avonden vrij vlak; met vrij onbenullige onthullingen.
De man: ‘Ik heb toen en toen gespiekt tijdens een tentamen’.
De vrouw: ‘Ik heb nu altijd wel gezegd, dat je mijn eerste en enige ’vlam’ was maar vòòr jou was er tòch nòg een.’
De man: ‘Toen je uit het ziekenhuis kwam, zei ik je, dat ik de keuken had opgeknapt. Dat loog ik. Ik huurde er een aannemer voor in.
De vrouw: ‘Ik moest niet overwerken toen ik destijds afbelde voor dat etentje met jou en je moeder maar ik ben met een vriendin een glas wijn gaan drinken, daar had ik meer zin in.’
De vijfde avond leidt er zelfs toe, dat het stel voor het eerst sinds lange tijd weer eens een de liefde met elkaar bedrijft.
De zesde avond wil de vrouw, dat het licht aanblijft: ze wil haar vriend aankijken bij wat ze gaat zeggen. Ze deelt hem mee, dat ze een appartement gevonden heeft elders in de stad en dat ze daar morgen intrekt. Ze moet een tijdje alleen zijn.
Dan op de zevende avond, zegt hij, ook bij het volle licht, iets, wat hij haar niet eerder heeft durven zeggen, namelijk dat het doodgeboren kindje een jongen was. Een ontboezeming, zo zwaar, zo diep tragisch als deze is vrijwel onmogelijk voor hun beiden. Ze zijn ontroostbaar.
Dat spel lijkt mij voor elk stel wel goed, uitdagend prikkelend, spannend maar tegelijk ook gevaarlijk. Hoeveel ruimte krijgt de eerlijkheid en ìs dat dan ook eerlijkheid of misschien doelbewust chocqueren?
Als ik het spel speel met Carola, wat zeg ik dan tegen haar, tegen de vrouw die ruim veertig jaar mijn mijn geliefde echtgenote is?
Jee: ‘In week dat ik jòù leer kennen, Carola, ontmoet ik ook Hetty op een feestje. Hetty en ik zijn gelijk waanzinnig geil op elkaar. Een week lang hebben we van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat geweldige ‘hete’ sex. Ik kreeg er op den duur gewoon schreeuwende hoofdpijn van. Snappie? Zo heet dus! Na die zinderende week is Hetty voor mij compleet in rook op gegaan. Nooit meer gezien, echt niet!
Carola: ’ Kijk Jee, ik denk, dat het voor òns beiden, schreeuwend veel beter zou zijn geweest als jij toen voor Hetty gekozen zou hebben. Ziedaar het koppel Hetty en Jee, zinderend en waanzinnig geil . Dat zou toch wat geweest zijn, Jee!?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten