Van berichten in de media onder de noemer: ‘internationale repressie en geweld’ zou ik kunnen smullen. Ik zou er van kunnen genieten. Hoe wreder, hoe gewelddadiger, hoe gemener en hoe doortrapter het zou gebeuren, hoe leuker! Ik zou het leven oprecht weer leuk gaan vinden. Als ik dat zou mogen meemaken. Super!
Maar dan alléén, wanneer uitsluitend graaiers (m/v) de dupe zouden zijn.
De misselijk makende, gulzige, onverzadigbare, niets ontziende, miljoenen, soms miljarden opeisende, opslokkende èn verslindende graaiers (m/v). De groep is waarlijk niet groot. Wel wereldwijd actief en altijd irritant dominant aanwezig: de industriële, bancaire en technocratische topgroep; ook wel genoemd het Militair Industrieel Complex.
De ene man wil niet in het bestuur van de Haven, omdat hij daar niet meer dan 10 miljoen euro per jaar voor krijgt; de andere man, bestuurder bij een bierbrouwerij, kan nog maar net genoegen nemen met een jaarbeloning van 150 keer het gemiddelde jaarloon van de mensen die werkzaam zijn bij zijn bedrijf.
Als dat soort geteisem eenmaal uitgeschakeld is kunnen andere waarden weer een kans krijgen in de samenleving.
Weg met: ikke, ikke, ikke en de rest kan stikke. In plaats daarvan: samen werken, met elkaar en voor elkaar.
Weg met verdeel en heers (zoals sommige politici: 'de islam wil wereldheerschappij''). De solidariteit zal weer toenemen. Het besef groeit dat we niet zonder elkaar kunnen; de wil neemt ook toe om er voor elkaar te zijn.
Waarom zouden slimme mensen in ’s hemelsnaam superrijk en minder slimme mensen (veel) minder rijk tot (straat)arm.
Intelligentie is een gave; die ook zonder buitensporige geldelijke beloning ingezet moet worden voor de samenleving. Slimme mensen horen slim genoeg te zijn om te beseffen dat zij zonder minder slimme mensen nergens zouden zijn.
Leven kan dan weer wat de humanere, relekstere , respectvollere, aangenamere kant op. Wat meer toegesneden op door mensen te beheren; op de menselijke maat.
Het is dan ontspannend te weten: dat we ons dan mèt elkaar vòòr elkaar inspannen.
Zeer frustrerend is het besef, dat de honger van de graaiers (m/v) naar meer en meer miljarden, nauwelijks te stillen is. Nu zit er niets anders op dan hard voor ze te werken; genoegen te nemen met lagere pensioenen; langer door te werken, genoegen te nemen met minder of geen uitkering of minder rente op spaargeld.
Als de graaiers (m/v) verslagen zouden zijn, wàt zou ik dan blij zijn! Juichen zou ik als een Oranje supporter na een gewonnen WK-finale. Met een vlag, een rode waarschijnlijk, loop ik dan over de Coolsingel; niet ik alleen natuurlijk maar met tienduizenden:
‘Ho-lé, ho-lé, ho-lé, hol-é we are the champions, we are the champions.
Ho-lé, ho-lé, ho-lé, hol-é; we are the champions of the world.
Slachtoffers van ‘internationale repressie en geweld’ zijn meestal juist niet die graaiers (m/v). Deze graaiers zitten, logisch ook wel, bij het organisatiecomitee van de gewelddadigheden en derhalve ‘hoog en droog’. De gewone man is hierbij dus altijd ‘en masse’ de dupe. Helaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten