Met vrouw en zonen (dertigers) reisde ik gisteren naar Tilburg. Bestemming Poptempel 013. Om half negen ’s avonds begint het spektakel. Een optreden van de rond 1985 ‘beroemde’ New Wave popgroep Fisher-Z. Ze hebben enkele hits gehad. ‘The Worker’ en Marlise’. Iedereen móét eens in zijn leven wat muziek van die band gehoord hebben.
Overigens: ik was 35 jaar, toen Fisher-Z op zijn top was. De meeste fans van de band toen waren toen tussen de vijftien en twintig.
Dat is trouwens typisch ‘Jee’. Voor mij geldt ook wat singersongwriter John Mayor zingt in een van zijn songs:
‘I am so scared of getting older ‘cause i’m so good in being young.'
Dat was dus toen ook al zo. Desalniettemin zijn mijn vrouw en ik waarschijnlijk de oudsten in de zaal en mijn zonen de jongsten.
Trouwens eerst even een welgemeend advies aan mensen, die de muziek van Fisher-Z misschien leuk gaan vinden ‘ga nooooooooooooooooooooooooooooot, nooooooooooooit maar dan ook noooooooooooooooooit naar een optreden gaan van John Watts en consorten’. Want op de affiche staat dan wel dat Fisher-Z zal aantreden in de zaal wordt al snel duidelijk dat alleen John Watts, de voormalige leadzanger optreedt. Op de aankondiging in de zaal staat: John Watts en ‘the Fisher-Z show’.
John Watts, in de tachtiger jaren, een grandioze zanger met een groot bereik (heel hoog en heel laag kunnen zingen). Hij is ook nu nog steeds de strakke gitarist. De originele Fisher-Z muzikanten zijn pure klasse pure klasse: Steve Liddle, een oneconomische drummer: elk drumstel ramt hij veel te snel aan gort. Bassist David Graham, die soms wat al te veel van zijn gitaar lijkt te eisen en dan tsja, de keyboardman Steve Skolnik: doet wat ie moet doen; geen tierelantijnen. Jammer genoeg zijn deze heren niet aanwezig in Tilburg.
Tien voor negen gaan John Watts en zijn nieuwe, voor het publiek, onbekende musici ‘al’ van start. Watts zegt de zaal, dat hij begint wat met nieuwe eigen werk.
‘Dus niet gaan schreeuwen om mijn ouwe hits van Fisher-Z!’
Hij gaat ze zingen, dat belooft hij maar eerst zijn zeven nieuwe nummers.
John Watts is een aimabele presentator van deze ‘show’ en uit zijn nieuwe teksten blijkt dat hij nog steeds dezelfde maatschappelijke betrokkenheid heeft. Hij zingt over ‘de tsunami’ en hij roept mensen in zijn songs op, te ageren tegen de ‘graaiers’. Vroeger in de Fisher-Z glorietijd toonde hij zich ook geëngageerd met songs over psychiatrie, Berlijn, Rusland en kruisraketten.
Het gitaarspel van Watts is nog steeds van de uiterst strakke. Maar zijn handelsmerk van de vorige eeuw, die stem, waar ik soms kippenvel van kon krijgen, dat geweldige stemgeluid is er vijfentwintig jaar later, helaas niet meer. Begrijpelijk ook wel Hij heeft nog maar tien procent van het bereik van destijds over. Jammer, jammer, jammer. Hij zingt nu, noch hoog, noch laag. Het is allemaal vlak. Watt het allerergste is, is de futloosheid van de muziek! Die eerste 7 nummer, Watts nieuwe nummers, het zijn regelrechte Wattjes!
Tijdens de uitvoering van de dertien voormalige Fisher-Z knallers signaleerde ik bij mezelf slechts twee keer de neiging om voorzichtig, ritmisch, op mijn voeten mee te gaan staan wippen. Een keer bij ‘In England’ en een keer bij ‘Marlise’.. Twee gouwe ouwe. Alle twee van de CD ‘Red Skies Over Paradise’. Deze wipbeweging was voor mij echt het uiterste. Elders in de zaal zie ik wat publiek zwaaibewegingen maken. Een enkeling lukt het om op de maat van de muziek mee te gaan staan springen met Watts en zijn bandje.
Een avond om gauw te vergeten. Al met al mag ik wel zeggen:
‘Ik ben blij dat ik niet gegaan ben.’
Vandaag heb ik, echwaar, de hele dag door, die drie prachtige cd’s met het oude repertoire van Fisher-Z gespeeld:
- Wordsalad.
- Going deaf for a Living
- Red skies over paradise
Genoten van die New Wave band Fisher-Z met die grandioze zanger die John Watts toen was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten