Vandaag ontmoet ik een tuinvrind, klinkt wat raar misschien……een tuinvrind, dat is een vriend die ook een volkstuin heeft bij dezelfde vereniging als ik. Die vriend heet Koos. Zestig is hij, net als ik. Hij is dertien jaar penningmeester van volkstuinvereniging (v.v.) Eigen Tuin geweest. Sinds een jaar heeft hij geen bestuurstaken meer maar hij kan het niet laten om zich met beleidszaken bezig te houden. Ik schrik, als ik hem zie aankomen.
Hij vertoont hèt duidelijke symptoom van de ziekte van Parkinson. Het is nog niet zo heftig maar hij trilt en schudt toch al behoorlijk. Ik heb er nog niet met hem over gesproken. Zo close zijn tuinvrienden nou ook weer niet. Tuinvrienden praten makkelijker met elkaar over opkomende rabarber, uitkomende bloembollen, vruchtdragende struiken, onkruid dat de kop opsteekt, smakelijk tomaatjes, uitlopende boompjes, uitgezaaide plantjes en biertjes op de juiste temperatuur, dan dat ze het over de ziekte van Parkinson hebben. Praten over zo'n ziekte, hakt er wel meteen flink in. Totdat ik het vandaag googlede, dacht ik dat Parkinson een dodelijke ziekte was. Maar wat lees ik op Kennisnet:
Parkinson is niet dodelijk, patiënten worden over het algemeen net zo oud als gezonde mensen. Wat nou precies de oorzaak is waardoor de zenuwcellen van de substantie nigra afsterven is nog onduidelijk. Er zijn aanwijzingen dat Parkinson deels erfelijk is.
Ik zal hier maar gelijk eerlijk over zijn: niet alleen voor Koos heb ik dit gegoogled. Maak mezelf ook ongerust. Van mensen in mijn omgeving krijg ik de laatste tijd regelmatig te horen: ‘Zat je nou te ‘shaken’, Jee?’
'Ja, komt door mijn pillen, denk ik. Zal er eens over hebben met mijn psych.'
'Ja, komt door mijn pillen, denk ik. Zal er eens over hebben met mijn psych.'
Parkinson is dus niet dodelijk. Hoera! Het blijft natuurlijk wel een kloteziekte. Op den duur kan je toch mooi niet meer normaal een borreltje drinken. Het meeste gaat er dan overheen.(*) Dat is nog maar het begin. Ik zal er nog eens heel goed over na moeten denken maar zoals ik het nu voel, ga ik zo’n hele beker Parkinson-gif ab-so-luut niet leeg drinken.
Vanmiddag ontmoet ik Koos dus. In het stadhuis. We zijn daar alle twee en nog een stuk of vijftig tuinders uit heel Rotterdam, voor een stevig onderhoud met de wethouder. Hij wil namelijk de grondprijs van onze volkstuinen in een klap met zestig(!) procent verhogen. Zijn belangrijkste reden: het onderhoud van de volkstuincomplexen wordt te duur. De praktijk van de laatste tien jaar: er is door de gemeente geen enkel onderhoud gepléégd aan paden en gemeenschappelijk groen! Terwijl daar wel al die jaren voor betaald is door de tuinders.
Het voorstel aan de wethouder is nu:
- de gemeente haalt eerst die tien jaren achterstallig onderhoud in
- de volkstuinverenigingen gaan vervolgens zelf alle onderhoud doen
- de onderhoudscomponent wordt uit de m2 prijs gehaald.
Koos voert deze middag het woord namens de tuinders. Hij is glashelder; als gewoonlijk.Hij krijgt een welverdiend applaus. Hij trilt nu wat heviger dan een uur terug, toen we elkaar ontmoetten.
(*) Dit is een grapje dat Frater Venantius, een typetje van cabaretier Wim Sonneveld,
zo rond 1970 maakte in een sketch over een dronken non. Aan de non wordt gevraagd:
'Zeg, hoor es, drinkt u soms te veel?' Waarop zij antwoordt:
'Nou nee, frater, dat valt nogal mee, want ’t meeste gaat er overheen.' (Jee)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten