Ronduit

Vandaag ontmoet ik wat colegae  van Verzorgingshuis Ronduit.

Collega Paulien, van P&O,  heeft genoten van Platform een boek (roman)van de Franse schrijver Michel Houillebecq.  Ze las het boek na haar vakantie korte tijd terug in Thailand. Een belangrijk thema in het boek is kinderprostitutie. Paulien herkende in Thailand daar veel uit het boek van Houillebecq:

-           kinderprostitutie en de schijnheiligheid daarover bij vooral Westeuropese mannelijke  toeristen.
            ‘Je denkt toch zeker niet dat ik naar Thailand ga voor die kinderprostitutie?’

-           De minachting van de Thai voor deze westerse toeristen.

Zowel Paulien als ik vinden het een goed boek. Omdat het die schijnheiligheid meedogenloos afstraft.  

In het vliegtuig naar Thailand zitten opvallend veel minder stelletjes, dan op andere vakantievluchten. Keurige Hollandse, vooral oudere 'mannen alleen' (45 plussers) in fel gekleurde bermuda's en shirts.. Hun uiterst onfrisse vakantiedoel laat zich gemakkelijk raden.
Paulien heeft genoten van het Thaise landschap, de bewoners, de cultuur en de keuken: er kwamen duidelijk zichtbaar vele kilo’s meer Paulien uit Thailand terug, dan dat er heen gingen.

Henk, activiteitenleider, verdienstelijk amateurzanger, tevens activiteitenleider, van verzorgingshuis Ronduit komt even zijn hart luchten. Hij heeft een zeer brutale zangeres afgepoeierd. Twee jaar lang presteert ze slecht terwijl zij nu drie keer zo veel geld wil vangen. Henk zegt het haar ronduit:

‘Je bent benedenmaats!’  Waarop de zangeres bos wegloopt en zegt nooit meer voor Ronduit  te willen optreden. Henk regelt alle optredens. Een flinke klus. Het is hem aan te zien dat nog niet alles gladjes loopt.

Hij oefent met mij de prijsonderhandelingen en wordt zich wel steeds meer bewust van zijn machtspositie.

‘Wie hier op wil treden moet ten eerste goed zijn en tweede niet te duur,’ is Henk zijn stelregel.

Leuk dat 'mijn' popje, Hanneke, nog even haar vrolijke, dit keer natte koppie om de hoek van mijn kantoorruimte steekt.  Ze wil even kwijt dat Therèse, die ik de Vette Pad noem, eindelijk een andere baan heeft:
'Ze is niet onaardig, maar we konden echt niet meer, door één deur, de laatste tijd!' Hanneke moet lachen als ik háár ‘popje’ noem en Therèse ‘vette pad’.

Naaste collega Leo kijkt er  raar van op als ik zo praat met die kleine lieverd.  Hij moest eens weten…..zij ook trouwens…….hoe ze een hoofdrol speelt in mijn seksuele fantasieën.

Ik merk overigens wel dat de therapie zijn vruchten afwerpt. Ik laat me niet meer bij de eerste de beste gelegenheid verleiden tot flirtgedrag; gedraag me lang niet zo vaak meer als een aanstellerige geilneef. Ik ben me er nu tenminste van bewust wanneer het gebeurt. Mijn hoofd wordt nu wat rustiger. Ik krijg dan vanzelf meer ruimte voor wat meer verdieping; meer ruimte voor andere zaken als politiek en geloof. Vanmiddag komt er bijvoorbeeld een heel leuke dame van de Jehova-getuigen praten. Daar verheug ik me nu echt al op! 

Een bespottelijk zaak, even zo tussendoor, is de karnemelk bij mij op de zaak. Die  is potdorie steeds weer uitverkocht, tegen de tijd dat ik lunchpauze heb. Ja, dat vind ik zo laf bij ons. Vanaf nu laat ik Barbiepop Dolly, de kantine juf, gewoon elke ochtend twee halve liters karnemelk voor mij apart zetten. Dat doet ze graag voor me:

‘Voor jou altijd.’ (clichééééééééééééé.)

En….wat ga ik Dini morgen, als ze afscheid neemt, zeggen: dat ik haar zal gaan missen?? Tuurlijk!

Wat heb ik een lol gehad met haar over de psychologie van het 'kleine mannetjesgedrag'……..de zwoele stem van Halina……………….tongzoenen met de scheidende controlerend geneesheer…………..

Wandelen met mij in de pauze, wil Dini nooit. Een snoepje van me aannemen, wil Dini nooit. Zoenen bij haar afscheid? Oh neen, niet met mij. Wat ze wil tot mij is: ruime afstand. Duidelijk.

Geef haar maar eens ongelijk. Ze voelt, ze weet, ze heeft misschien gehoord: zijn hoofd raakt veel te snel op hol.

Haar lijf volgehangen  met afstand scheppende  tassen; haar handen vol met plastic boodschappen tassen.
Ze zegt dan vriendelijk, breeduit lachend:

‘Nou, dag hoor, Jee. Het ga je goed!’
Zelfs een handje kan er niet eens van af.

‘Dag, Dien, jij ook, hè!’