Jacintha en Marjon

I.         Jacintha

Hij denkt sterk aan Jacinta. Hij zag haar vanmiddag weer eens op haar werk. Sedert november niet meer gezien.  

‘Ton,’ hoor ik achter me, ze komt met een stralend gezichtje naderbij, ‘Hallo Ton, ik ben zo blij je te zien.’ 

’Waar was je al die tijd,’ vraag ik bijna smachtend.

’Vakantie’ antwoordt ze.

‘Ik heb een andere baan.’ zegt hij, ‘eind volgende maand ben ik weg.’

Tranen springen in haar ogen. Tussen haar tranen door ziet hij haar ogen lachen. Ze zijn verliefd op elkaar.

’Voordat je weggaat zien we elkaar toch nog wel, hè Ton.’

’Graag’ zegt hij.

Later als hij even alleen is in het keukentje laat hij zich door zijn fantasie wegvoeren van het hier en nu: hij kleedt Jacintha half uit en druk haar tegen zich aan. Hij streelt en omhelst haar en masseert zijn nog wel heel erg slappe pik. Hij maakt zijn broek los en laat hem op zijn enkels zakken. Zijn penis wordt door het opvoeren van de massagesnelheid steviger, dikker en groter. Hij staat in zijn blote kont in het keukentje; met zijn bovenbenen tegen het keukenblok aan.

‘Ach,’ denkt hij, ‘toch niemand die het ziet….’.

Hij is inderdaad alleen en hij heeft de deur op slot gedaan, zodat eventuele pottenkijkers uitgesloten zijn. Hij duwt zich nog eens stevig tegen haar aan, kneedt iets te wellustig aan haar kleine zachte borsten. Zijn penis is nu keihard. Hij gaat op zijn tenen staan tegen het keukenblok komt zalig klaar. Een teleurstellend klein beetje sperma ligt er overigens in de spoelbak.Wie echter het kleine niet eert is het grote niet weert. Dit laatste geldt trouwens ook voor zijn in razend tempo  geslonken geslachtsdeel. Als een donderslag bij heldere hemel is zijn fantasie-Jacintha  verdwenen. Zijn hoofd is nu zonder fantasie. Door dat  hoofd spelen nu enkel de taken, die hem nog resten: het schoonmaken van spoelbak en penis; zijn broek ophalen en hup: snel weer aan de slag! Romantiek aan het keukenblok!

Jacintha was tot zijn verdriet niet op zijn afscheidsfeestje gekomen.

II Marjon

Marjon, de vrijwilligster in het verpleeghuis, (ze is een beetje verstandelijk gehandicapt) komt vandaag weer even bij hem langs voor de vrijwilligersvergoeding. Ze heeft, nu meneer den Ouden  overleden is geen vaste klant meer om voor te zorgen. Haar demente moeder is er nog wel maar bij haar is  ze gewoon op bezoek. Marjon is heel apart. Ze kan niet lezen en schrijven en ze kent de waarde van geld niet. Als ze iets van 8 euro gekocht heeft, zegt ze tegen me dat ze met zo’n blauw briefje betaald heeft en dat ze zo’n rood briefje en een grote munt terug kreeg.

Ze woont in een soort beschermd wonen-woning  van Pameijer. Ze is heel lief. Deze morgen vergat ze  haar haren te kammen. Hij liet het maar zo. Maakte niks uit; ze doet alles toch gewoon precies hetzelfde alsof ze haar haar wel mooi gekamd heeft..

‘Wat deed meneer den Oudsten eigenlijk voor werk, vroeger toen hij nog een jonge vent was?’ vroeg ik haar na zijn crematie.

‘Iets met brood,’ zei Marjon.

’Was hij dan misschien bakker’, vroeg ik.

‘Ja’ zegt ze, ‘dat zou best kunnen.’

Hoe het ook zij: voor meneer den Oudsten was Marjon een kei!