5. Franse les in Avignon

Dit is deel 5 van de serie 'Avignon'

Françoise, de hotelbaas, evenbeeld van Sophia Loren, heeft er geen enkel probleem mee: ik krijg voortaan mijn ontbijt (petit dejeuner) om halfacht. Ook haar volgzame, mooie man knikt en glimlacht instemmend op mijn verzoek. Voor het goede doel komen ze graag een haluur eerder hun bed uit. Vanaf morgenochtend elke dag naar Franse les van negen tot twaalf.
ALFA (Association de la Lanque Francais d’Avignon) organiseert de cursus Frans voor buitenlandse bezoekers van het festival. ALFA = Nicole. Het schooltje aan huis is een halfuur lopen van het hotel; onderweg koop ik een dik schrift. Het is nu nog vreemd stil in deze tijd van overbevolking hier.
Een ventje van een jaar of dertien spurt me in het viaduct onder het spoor voorbij en rukt het linnen tasje van de schouder van de dame van een stel dat een kleine honderd meter voor me loopt. De man schreeuwt het uit en gebaart wild met zijn armen. De weinige andere viaductgangers kijken allen even op of om en gaan gewoon huns weegs. De dief heeft zijn onmiddellijke pakkans goed ingeschat. Ruim honderd meter, voor mij heeft het ook geen zin om er achteraan te gaan, denk ik heldhaftig. Trouwens, de man van het gedupeerde stel maakt verder ook geen aanstalten om wat te ondernemen en ogenschijnlijk alsof er niets gebeurd is vervolgt het duo zijn weg. Er zal wel niet veel bijzonders in dat zakje gezeten hebben. Voor veel pasjes, poen en een dure camera zou ik er in ieder geval wel een klein sprintje over hebben.
Haar mooie grote donkere ogen stralen een hartverwarmende vriendelijkheid en warmte uit.
Ze is erg klein en loopt een beetje scheef; haar linker been lijkt wat korter dan het andere en ze heeft een bochel. Het in verhouding tot haar lijf, grote en langwerpige hoofd wordt gekenmerkt door een flink naar links afwijkende onderkaak, een stevige, behaarde wrat ontsiert haar rechterwang. De vlecht, die ze gemaakt heeft van (of met?) haar mooie, dikke, donkerblonde haar hangt bijna tot op haar billen. Nicole is een positief fanatieke lerares Frans. Ze werkt met groepen van maximaal 5 deelnemers. Onze groep bestaat uit vier meiden en een knul: China, Amerika, Duitsland, Hongarije en Holland doen mee. Wat een geluk! Weer de enige man in de groep. (Het lijkt haast wel of ik het opzoek! De laatste 10 jaar verdien ik mijn geld in organisaties met meer dan 95% vrouwelijke collega’s! (Zou ik misschien zo graag bewonderd, bemoederd, vertroeteld en betutteld willen worden?)
Voor Magda, een gedistingeerde Hongaarse journaliste valt hier niet zo veel te leren: zo te horen spreekt ze perfect Frans; de 19-jarige Duitse studente biologie, Julia, doet het vandaag voor het eerst en is het minst enthousiaste groepslid (ze moet van haar ouders). Sharon Chan, Rachel Hart en ik vertegenwoordigen de middelmaat. Voor mij werkt het prima, die verschillende niveaus. Het bevordert de interactie. We vertellen elkaar in ons beste Frans onze eerste avonturen in Avignon. Nicole vertaalt, ontspannen en geduldig, naar het betere Frans. Grammatica, vocabulaire, avoir en etre, wederkerige werkwoorden, synoniemen: speels, bijna ongemerkt, voegt ze het aan onze verhalen toe. Dagelijks vast huiswerk: een paar invuloefeningen maken; woordjes leren en een opstel van hooguit een schoolschriftblaadje met als vaste titel ‘Avignon vandaag’
Françoise, mijn hotelbaas, wil graag horen of het wat was die Franse les. Tot mijn intens genot laat ze zich verleiden tot een prikkelende leerzame aanvulling daarop: haar vingertoppen van top tot teen over haar uitzonderlijk fraaie lijf verplaatsend, leert ze me er een paar Franse woorden bij: hoofd, schouders knie en teen kende ik al, nieuw voor mij zijn: mond (le bouche), lippen (les lèvres), tong (la langue), boezem (le sein), billen (les fesses), dijen (les cuisses) en kut (le con).
Morgen ga ik met de Chinese medestudente Sharon, de persconferentie van Gao Xingjian, de Nobelprijswinnaar 2000 voor literatuur, die in het Palais des Papes exposeert met zijn zwart-wit schilderijen en tijdens het festival dagelijks lezingen houdt over de plaats van de kunst in de samenleving. Die gloednieuw geleerde woorden zal ik dan niet nodig hebben. Misschien wil Sharon mij wel een lesje aanschouwelijk Chinees geven.