Dit is deel 15 van de serie 'Avignon'
Er is nog niet veel nieuws onder de Franse en Nederlandse zon; op educatie en met name dramatische expressie wordt alsmaar bezuinigd. Ik ben nu bijna twintig jaar uit het onderwijs maar de discussie is nog steeds dezelfde: er wordt te weinig geld uitgetrokken voor de verbeelding in het onderwijs. Een groep met vijfentwintig tot dertig leerlingen is veel te groot om zinvol bezig te zijn met dramatische expressie. Bij een groepsgrootte van tien kan iedere deelnemer zijn verbeelding aan de macht laten komen. Maar daar wordt structureel geen geld voor uitgetrokken; is blijkbaar niet belangrijk genoeg, ook in Frankrijk niet. De enkeling die sowieso al geïnteresseerd is, wordt naschools volop de gelegenheid geboden in een kleine groep theater te bedrijven, uiteraard: wel zelf betalen! Voor leerlingen die hier niet zelf voor kiezen, is het juist van belang de musische vorming belangrijk en aantrekkelijk te maken in het lesprogramma: meer lesuren, meer docenten aanstellen en opleiden, meer geschikte lokalen en zoals al genoemd kleinere groepen. In feit komt het hierop neer: meer geld. Nog steeds gaat het op school voornamelijk om taal, rekenen en presteren, presteren, presteren. Onder schooltijd staat de verbeelding nog altijd buitenspel.
Samen met Nicole, mijn lerares Frans en Sharon Chinese mede cursiste bezoek ik deze ochtend het congres Educatie en Theater. Heeft de tijd stil gestaan?
Sharon is pas weer rustig als ze bij een tabacshop een pakje Marlborough light heeft gescoord. We spreken af even samen te lunchen en dan ieder ons weegs te gaan voor de rest van de dag.
Na de lunch ga ik voor de verandering naar een Engelstalige voorstelling. Een Franse stand-up comedian heeft een Engelstalige show gemaakt. Vanzelfsprekend is er een flink aantal toeschouwers voor wie Engels de eerste taal is. De comedian doet zich voor als God die hoofdschuddend zowel de ex-communistische wereld als de huidige westerse wereld van voor 11-9-2001 bekijkt. De acteur doet soms net alsof hij sommige Engelse woorden niet kende. Zo vraagt hij het publiek wat het Engelse woord is voor ‘torturer’ (martelen). De grap is dat het Franse en Engelse woord voor martelen nauwelijks verschillen. Evenals dat voor gevangenis (prison); dat vraagt hij ook aan het publiek. De comedian kirt, springt en produceert een waanzinnige lach, omdat hij het zo hilarisch vindt dat de woorden ‘martelen’ en ‘gevangenis’ identiek zijn in Frankrijk en England…..
Op de hoek van het Place d’Horloge staat een stel zeer virtuoze jonge jazz-musici hun best te doen. Ik raak aan de praat met de manager van de groep uit Lyon. Ze vertelt me dat de musici in feite nog conservatoriumstudenten maar desondanks …… …….zeer talentvol zijn. Ze zijn hier voor een dagje en te zien aan de gevulde hoeden is er prima verdiend door ze. Het is niet de roeping van de dame om manager te worden. Liever, zo vertrouwt ze me toe, zou ze comédienne worden. Maar ze vreest dat ze niet voldoende talent heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten