In het ziekenhuis Saint Jean Pierre, ligt Harrie er bij als een karikatuur van zichzelf. Niet eerder heb met eigen ogen zo’n pakket gips en verband aan het infuus zien liggen. Praten kan Harrie nog nauwelijks, zijn gezicht is geschaafd en zijn lippen gezwollen, na zijn uiterst vervelende schuiver over het asfalt. Er liggen nòg drie mensen op de kamer …. ook in gips en/of verband, die liggen lekker te pitten. Carola schrikt er van hoe Har er bij ligt:
'Ik hoop voor hem dat hij weer helemaal herstelt hiervan….o, o, o, wat ziet die jongen er uit …..ik word er helemaal eng van.'
‘Nou, bij deze zit mijn vakantie er dus op!' zegt Linda, ‘voor mij is de lol er nu helemaal van af! Bedankt, hoor Harrie!’
Hij murmelt iets onduidelijks…..waarschijnlijk een reactie op haar woorden; voor Linda is het niet belangrijk te weten wat hij zegt.
De kamer lijkt welhaast de ziekenboeg van een verouderd gevangeniscomplex. Er zit verroest-wit traliewerk voor de drie raampjes van 30 bij 30 centimeter. Verder is er scherp en warm tl-licht. Naast Harrie staat een bord koud eten……zal toch ooit warm geweest zijn: aardappelen, sperziebonen en een hamburger. Een klein wit bekertje kwark met ‘fraises’. Blijkbaar kost het wat te veel geld om hem te helpen met eten.
Linda blijft in de hoek van het vertrek staan, mokkend over het eind van deze vakantie; Carola voert Harrie met kleine hapjes.
Ondertussen heb ik maar wat werk naar me toegetrokken met betrekking tot de gevolgen van deze crash. In Linda haar handtasje, waarin ik ongelimiteerd mag neuzen, vind ik zijn verzekeringspapieren; ziektekosten en reisverzekering.
Vannacht kan ik toch niks regelen, vrijwel iedereen in dit ziekenhuis is in diepe rust. Morgen verder…. dan zijn de liaisonverpleegkundigen en de administratief medewerkers er weer en bovendien kan dan in overleg met de verzekering bepaald worden of, wanneer en hoe hij naar Nederland vervoerd kan gaan worden.
Met bemoedigende tikjes en liefkozende strelingen op zijn verband nemen Carola en ik afscheid van Harrie……..’hou je taai, joh’…..’sterkte, hè’. Linda kan dit blijkbaar niet aanzien en keert zich van ons af en stapt de kamer uit.
We gaan……………..op naar de bungalow….......als het lukt nog even slapen. Linda zit achter het stuur driftig op een kauwgompje te kauwen en ongeduldig met haar vingers op het stuur te tikken.
‘Ik krijg net een smsje van mijn moeder,’ zegt Linda ‘ome Aadje is overleden…..
gisteravond om tien over half elf………. ongeveer dezelfde tijd als Har gegrepen werd door die idioot……………….typisch……... Er was niks meer aan te doen, arme Aadje, ik hoop dat hij niet te veel geleden heeft………. mijn laatste kaartje is nog naar hem onderweg….ik schreef hem dat ik mee heb gedaan aan ‘dikke-dames-ballet’ bedacht door een Duitse vrouw…………Pina Bausch heet ze........kejje je het voorstellen ome Aad......Linda op ballet.........lacheeeeeeeh, hé..!! Oom Aad had dit hartstikke leuk gevonden om te lezen, dit kaartje.............Duitse vrouwen, hè……………….daar lust die ouwe verrader wel pap van......lustte,' Linda is in tranen:
‘Vrijdag wordt hij gecremeerd……eigenlijk is het een geluk bij een ongeluk, dat met Har…..anders had ik niet eens bij zijn crematie kunnen wezen.'
wordt vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten