2. Kaal door Avignon

Dit is deel 2 van de serie 'Avignon'

‘Kom je hier voor het festival?’ vraagt de al in Holland voorgebakken Wasenaarse Irene. Zij zat ook in de Thallys. Het gloednieuwe TGV-station van Avignon is eindpunt voor deze trein. Ik ben op mijn bestemming maar zij moet naar het oude station van Avignon om over te stappen op de TGV naar Marseille om daar in de buurt verder te bakken. Ik deel met haar de taxi, een rit van 5 kilometer, om de afstand tussen het nieuwe en het oude station van Avignon te overbruggen. Hemelsbreed is die afstand achthonderd meter!. Regionale belangenstrijd verhindert al tien jaar lang een logische bij de TGV-passende verbinding tussen beide stations. We doen godzijdank dus niet alleen in Holland moeilijk!
‘Ik ben hier inderdaad voor het theaterfestival ‘, antwoord ik, veel plezier in Marseille!

‘Rue de la Banastiere’, zeg ik tegen de taxichauffeur. Op naar mijn hotel, op steenworp afstand van het Palais des Papes. Acht Heuse Roomse Pausen hebben daar gewoond en gewerkt; het was een stukje Vaticaan in Avignon.
Françoise, de baas van het hotel met Sophia Loren uiterlijk, verwelkomt me hartelijk, ze excuseert zich nog even voor haar laatste mailtje, waarin ze mij per abuis aanschreef als ‘queer Ed’(rare Ed) in plaats van ‘dear Ed’. Kan gebeuren, nietwaar.
Françoise en haar immer glimlachende partner brengen me naar mijn kamer en vertellen me en passant wat over restaurants en cybershops in de buurt; ik mag ook hun pc wel gebruiken om te internetten met het thuisfront. De badkamer is puik en vanuit de kamer heb ik zicht op een binnenplaatsje met koude douche voor na het bruinbakken. De warmte wordt door een immense ventilator getemperd. Ik hevel de inhoud van mijn loodzware koffers over in de ruim aanwezige kastruimte. Plak wat meegenomen plaatjes en teksten op de wanden en vind een mooi plaatsje voor mijn meditatiekussen en –kaars. Dit is drie weken lang helemaal mijn plekje!
Even lekker weken in het grote bad. Alles van huis en werk verdwijnt langzaam in de koffer onder de antieke twijfelaar. Alleen, vriendin Silvia, krijg ik die koffer nog niet in; was zij maar hier...................... fantaseerde ik; een plotseling heftige aandrang tot zelfbevrediging maakt snel plaats voor een ander opdringend beeld: Ed met kale kop in Avignon. Druipend pak ik een schaar en knip wat ik knippen kan.. Duizenden grijze haartjes drijven tussen de schuimvlokken op het badwater. De finishing touch straks met de Philishave, dacht ik. Maar dat valt tegen. Na de natte scheerbeurt voelt mijn bol (nou ja, mijn ovaal) pas echt spiegelglad aan. Ik krijg het niet voor elkaar om met de handdoek alle natte kriebelende haartjes van mijn lijf af te drogen. Het is trouwens ook nog een hele klus om al die krioelende grijze haren uit het badwater te zeven. Voor zover ik weet heeft Française die zeef niet gemist in haar hotelkeuken. De verzameling haren gaat in de plastic-Zeeman-tas van de slips die ik gisteren kocht.
Komisch koppie wel, zie ik in de spiegel; hoewel: die intens bleke schedel steekt wel wat schril af tegen mijn al roodbruine gezicht. Heimelijk loos ik de haarzak in een afvalbak op het gezellig drukke Place Crion, in de overtuiging dat Ieders aandacht daar wordt getrokken door een Poolse theatergroep. Tientallen toeschouwers genieten ervan en enkelen (vooral kinderen) worden met speels gemak verleid om mee te dansen en musiceren met het wervelende muziek-dans-theatergebeuren. De spelers, gehuld in, eenvoudige, zeer kleurrijke Middeleeuwse kledij, spelen behalve op luit, mandoline en dwarsfluit ook op geïmproviseerde instrumenten als wasbord, zingende zaag en de ritmesectie, met reusachtige gedroogde bruine snijbonen, blikken, houten tonnen, zorgt voor passende ritmische begeleiding van de aanstekelijke Poolse volksmuziek. Na afloop van de act stop ik een handvol euromuntje in de zojuist nog als muziekinstrument gebruikte blikken die nu dus dienst doen als collectebussen voor de vrijwillige bijdrage van het publiek.
Op de achtergrond zie ik hoe een van de nog als ‘Middeleeuwse Schone’ vermomde actrices haar zoon een fikse klap voor zijn kop geeft. Hij heeft blijkbaar niet goed opgelet. Boos schreeuwend wees ze in de richting van de plek waar zo-even nog de goed gevulde collectebus stond. Een Avignons straatschoffie gaat er mee vandoor! En niemand gaat er achteraan, ook ik niet.