Rond een uur of half elf deze ochtend, horen we van de arts van het Hôpital Jean Pierre dat Harrie naar een ziekenhuis in Rotterdam (Franciscus) vervoerd mag worden. Harrie knikt…..en zo aan zijn ogen te zien is er hij het er ook wel mee eens. De verzekeringsmaatschappij stuurt een ambulance uit Nederland hierheen, die is overigens al onderweg en zal over een paar uur hier zijn.
Ik rij met Harrie in de ambulance mee naar Rotterdam. De dames gaan vóór 12 uur op weg naar Nederland. Eerst hebben ze nog mijn spulletjes bij het ziekenhuis afgegeven.
Om vier uur ’s middags gaan we rijden naar Rotterdam., een rit van zeven uren.
Prima airco in deze wagen….het is hard nodig want het is buiten 32 graden.
Harrie slaapt….zit vol met antibiotica en pijnstillers. De chauffeurs, ze stellen zich voor als Rien en Koos, blijken vrolijke lieden te zijn. Vanzelfsprekend komen ze uit het Brabantse land. Ze hebben een dvd in de auto met gezellige Hollandse meezingers. Netjes vragen ze aan mij of ik er geen bezwaar tegen heb als ‘we wat liedjes meezingen’. Ik heb er geen bezwaar tegen en zo lang Harrie slaapt, zal het hem een zorg zijn.
Dus gaan de broeders aan het zingen; en ze zingen en zingen maar door…….het is duidelijk een lieve lust voor de heren. Het zingen werkt erg aanstekelijk……..zo aanstekelijk zelfs dat ik het haast niet kan laten om mee te doen.......... sterker nog ik zing soms gewoon mee…..jammergenoeg ken ik van de meeste meezingers de woorden niet……dan neurie ik gewoon mee…..daar hebben die jongens helemaal geen bezwaar tegen…….maar van dat liedje: ‘Reisje langs de Rijn’, van Willy en Willeke Alberti, daarvan ken ik alle woorden.........heel toevallig hoor, dat wel. Dat komt omdat ik een half jaar geleden dat nummer met collega Trinie heb gedaan op de playbackshow bij mij op de zaak…..........wonnen we nog de derde prijs ook……. een leuk manicuur-setje…..dat is naar natuurlijk naar Trinie gegaan.......tsja ...wat moet ik er mee?
Zo zingen de broeders de onder andere volgende gezellige liedjes:
het Brabantse land
bij ons staat op de keuken deur
Ik Voel Me Zo Verdomt Alleen
De verzekeringsmaatschijpij meldt me onderweg dat diezelfde nacht tien kilometer verderop een vrouw zich tegen heeft doodgereden. Ze was zwaar onder invloed van alcohol…promile. Haar auto had sporen van een eerdere aanrijding. Dat is onderzocht en dat blijken sporen te zijn van de fiets van Harrie. Mevrouw is dood maar zij was wel goed verzekerd. Verzekeringsmaatschappij blij…..
Ik Verscheurde Je Foto
Een Beetje Verliefd
Heb Je Even Voor Mij
Het is verbazingwekkend te merken hoe snel de tijd verstrijkt met zingen.
Je eet tussendoor eens een boterhammetje…….je kijkt eens naar buiten en je ziet tot je verbazing dat je al in Antwerpen bent……..je neemt een slokje multivitamine geeft de anderen ook wat……………want als je zingt moet de keel gesmeerd worden en je wordt van zingen ook dorstig ……hoewel……. Harrie zingt niet ……..toch geeft hij aan …….door zijn mond open te doen en zijn wit uitgeslagen tong te laten zien, dat hij dorst heeft Ik maak zo’n klote pakje multivitamine open en druk een rietje boven in het pakje…….oh wat een klote systeem……als je een rietje (‘Sophietje’, dronk ranja met een rietje)….als je een rietje boven in dat pakje stopt en je knijpt er per ongeluk een ietsiepietsie te hard in, dan spuit de multivitamine er uit als uit een waterpistool. Harrie zijn gezicht onder de kleefzooi…..dat kan er ook nog wel bij.
Sophietje
Een Reisje Langs De Rijn (2e keer)
Tulpen Uit Amsterdam
Kom Van Dat Dak Af
Niemand Laat Z'n Eigen Kind Alleen
Als we in Rotterdam aankomen is het avond, tegen 11 uur. Er is op Harrie gerekend. Er staat een verrijdbare brancard klaar. Ik neem afscheid van de zingende ambulancebroeders. Met de verplegers loop ik naast de brancard mee naar de kamer die voor hem is klaargemaakt. Ondertussen vertel ik ze hoe het zo gekomen is. Als Harrie in zijn bed is getild, kan ik hem eindelijk even loslaten…..’t is een hele zorg……nu al bijna vierentwintig uur.
‘Dag jongen,’ zeg ik tegen Harrie, ‘hou je soepel…..morgen zie je weer!’
Hij tilt zijn rechterarm een beetje op……..waarschijnlijk om me uit te zwaaien…….en ik zie zowaar een lichte glimlach om zijn mond verschijnen……ik kijk nu rechtstreeks tegen zijn tandvlees aan………….ik wist niet dat hij zijn eigen tanden niet meer had ………….dat kunstgebit moet dan bij dat ongeluk uit z’n mond zijn gevlogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten