Dit is deel 3 van de serie 'Avignon'
Simultaan lopen in Avignon iedere zomer twee theaterfestivals: het ‘Festival In’ (l'In)en het Festival Off (l'Off).
Het ‘Festival IN’ heeft een rijke ruim zestigjarige traditie en werd in 1938 voor het eerst georganiseerd door de Franse theaterpaus Jean Villar. In het rijke In-Festival worden, door een klein aantal groepen voornamelijk groots-opgezette voorstellingen in doorgaans speciaal voor theater ontworpen gebouwen vertoond van wereldberoemde theatermakers of schrijvers. (Shakespeare, Moliere, Miller, Goethe, Volpone, Buchner, Brecht, George Wilson etcetera etcetera). Hoe traditioneel en dus hoe voorspelbaar dit In ook is, toch biedt het elk jaar wel een voorstelling, die veel stof doet opwaaien. Zoals dit jaar ‘Je suis Sang’ een choreografie van de Belgische alleskunner Jan Fabre. Later meer over dit stuk.
Het ‘Off’ speelt zich af op straten, pleinen, parken en in geïmproviseerde theaters: oude scholen, kerken bioscopen. Er wordt van negen uur ’s ochtends tot diep in de nacht gespeeld in trein, bus en boot, door solisten en qua omvang kleine groepen (‘troupes’) met beperkt budget. Improvisatie en experiment staan voorop. Zeshonderd voorstellingen op bijna 100 locaties biedt het Off.
Mijn belangstelling gaat vooral uit naar het off-festival. Op vertoon van een kortingskaart van dertig euro wordt op de toegangsprijs van elke voorstelling een reductie van vijfentwintig procent verleend. Dat is dus het eerste kaartje dat ik koop in Avignon! De gemiddelde normale toegangsprijs prijs van een toegangskaartje voor het Off is vijftien euro. Aangezien ik de komende drie weken elke dag op zijn minst één voorstelling wil zien is dat best lucratief.
Ik zoek in eerste instantie stukken met weinig tekst (‘peu de dialogues’). ’Mijn kennis van de Franse taal is nog niet je dat. Ik heb de laatste 30 jaar, met het gezin op vakantie in Frankrijk, voornamelijk ‘grandes cafés’ en ‘croissants’ besteld. Voor het volgen van een voorstelling met veel tekst zal mijn woordenschat flink moeten worden uitgebreid. Hoewel, ik ben niet alleen afhankelijk van het gesproken woord. Van spitsvondigheid, inventiviteit en creativiteit op het gebied van decors, kostuums, mise en scène, belichting, muziek, geluid, kan ik, ook al begrijp ik geen bal van de het gesprokene ook volop genieten. Net zoals van de mimiek, bewegingen en inzet van de spelers. Desalniettemin kies ik als eerste voorstelling een ballet uitgevoerd door twee jonge dansers geïnspireerd op dansgrootheid Nijinski in het Theater sur l’Escaliers de Dome (op de trap van het Palais des Papes).
Drie weken alleen maar theater zou wat te veel van het goede zijn. Avignon is voor mij ook lekker eten, wijntjes, drinken en de conditie op peil houden door te fietsen in de omgeving (Provence) en te zwemmen.
In het olympisch zwembad van Villeneuve d’Avignon; aan de andere oever van de Rhone, blader ik de uitgebreide festival-Off gids door. ‘Cursus Franse taal voor buitenlandse bezoekers van het festival’, lees ik. Dat is wat voor mij: onder deskundige leiding, gedurende drie weken, met een kleine groep cursisten (hooguit vijf) repetities bijwonen, praten met acteurs en regisseurs, (pers)conferenties en voorstellingen bijwonen en met medestudenten ervaringen uitwisselen. Ik wil me gelijk aanmelden maar merk dat mijn gsm nog in het hotel ligt. Ik pap aan met twee dames, die twee badlakens van mij verwijderd al een uur lang sigaretjes rokend in Franse Libelles liggen te bladeren. Hun verveling is even voorbij! Met een mij verheugend enthousiasme gaan Berna en Julie aan de slag voor deze kale Hollandse meneer. Op de stadskaart van Avignon wordt me getoond waar ik moet zijn voor die cursus en de meest moederende van de twee, Berna, pakt haar gsm en belt voor mij naar het schooltje. Ik kan vanmiddag nog langs komen. De vriendinnen amuseren zich duidelijk over mijn zichtbare verlegenheid met hun onverwacht grote zorgzaamheid. Zijn een hier een weekje speciaal voor de komedies, ze houden van toneel waar je om kan lachen. Zelf spelen ze bij een amateur-groep in Parijs voornamelijk kluchten van Molière en Rene d’Obaldia. Ze geven me de tip om naar ‘a l’heure ou on s’embrasse’ te gaan kijken da’s lachen. Ik word uitgenodigd om met mijn spulletjes bij hen te komen zitten en we wisselen ervaringen uit en delen meegenomen versnaperingen. Ik koester me in hun bewonderende vrolijkheid, nieuwsgierigheid en liefderijke zorgzaamheid. We hebben het deze middag heerlijk met elkaar. Ze geven me het gevoel dat ze het heel leuk vinden dat ik hier ben, een gevoel dat symbool zal staan voor mijn hele verblijf hier.
Morgen te beginnen elke dag naar school van 9 tot 12. Dat is geregeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten