Dit is deel 8 van de serie 'Avignon'
‘Bij een goede beslissing zijn er alleen maar winnaars, geen verliezers’,
staat er op de kaart die ik, zoals elke ochtend direct na het opstaan, trek, uit mijn set ‘Psychologische Inzicht Kaarten’. Mijn PIK. Een box met circa vijftig kaarten die, zo staat op het doosje, dat de kaarten bijeenhoudt,
‘gebruikt kunnen worden als steun en referentiekader in jouw spirituele zoektocht. Het inzicht dat je via de kaart gegeven wordt neem je mee in de activiteiten van de dag. Die dag kan dan in het teken staan van het desbetreffende inzicht.’
In februari legde ik voor de drie theaterfestivalweken in juli in Avignon een kamer vast in het hotel van die lieve, beeldschone Françoise. Zou veel geld gaan kosten: bijna tweehonderd gulden per dag; alleen voor slapen en ontbijt! Er was geen andere keus.’ Tout complet en Avignon pendant le festival!’ Toen al! En ...... een geluk bij het ongelukkige overlijden van mijn Oom Martin was, dat hij mij een paar centen had nagelaten. Het verblijf in ‘Hotel de la Banisterie’ kon ik in ieder geval betalen en ik moest dit jaar perse naar Avignon. Voor de rest zou het ‘armoe troef’ zijn. Geen relatief dure theaterkaartjes maar gratis straattheater. Geen dure diners met bekroonde wijnen maar tomaten, komkommers, worteltjes, druiven en perziken van de markt met een fles Vitel (Spa-blauw). Anders, maar ook wel leuk. Toch?!
‘Het gebruik van de Psychologische Inzicht Kaarten (mijn ‘PIK’ dus) en het effect dat ze op je hebben, berust op het principe dat er geen toeval bestaat.’
Nicole, mijn lerares Frans, weet een kamer (plus ontbijt plus diner) voor mij, bij een bevriend stel, per direct: voor vijfenveertig gulden per dag. Ik kan gelijk gaan kijken of het wat voor me is.
Bedankt voor het aanbod, maar ik heb al voor drie weken bij die charmante, zorgzame Françoise gereserveerd. Ik zit daar pas vier dagen. Ik kan het niet maken om nou ineens mijn koffers te pakken.
Het blijft de hele dag in mijn hoofd malen. Reken, reken en fantaseer. Lekkere diners en wijn. Stevige mountainbike. Voorstellingen in theaters. Het scheelt nogal wat! Maar liefst honderdvijfenvijftig piek per dag. Die Hollandse ziekte weer! Maal, maal, knaag, knaag. Altijd druk doen over een paar centen! Zelfs in de vakantie! Schei toch uit! Geniet gewoon. Je bent die poen nou toch al kwijt! Neeeeen, Ed! Je moest in februari een week vooruit betalen. Dus je hebt nog veertien keer honderdvijfenvijftig gulden en dat is maar liefst eenentwintighonderd gulden te winnen!
’t Is echt lullig om nu ineens op te zeggen.
Niet netjes!
En Francoise is zo lief attent en dienstbaar, dat raak je dan allemaal kwijt, Jos! Je hebt tenslotte voor drie weken gereserveerd bij haar.
Ze zal me wel onbetrouwbaar vinden.
Eigenlijk ben ik stilletjes wel een beetje geil op haar. Zij ook wel een beetje op mij denk ik te voelen aan haar reacties……… maar……… dat heeft hoogstwaarschijnlijk weer te maken met mijn erotomane achtergrond.
Het is niet netjes Jos om na 4 dagen al op te stappen bij Francoise.
Wat zal ze boos zijn!
Volgens de wet van de synchroniciteit, zal de inzichtkaart op dat moment voor jou in jouw bewustwordingsproces van belang zijn.
Toch maar even kijken wat het is, die kamer via Nicole Schitterend, groter dan die van het hotel. Schatten van mensen bij wie ik in kan gaan wonen. Ik zou eigenlijk wel gek zijn om niet te verkassen naar hier. Maar ja, het blijft lullig want Françoise rekent toch voor de volle drie weken op mij!
De kaarten dagen je onder meer uit om contact te maken met ontkende of niet-geleefde delen van jezelf.
“Voortaan is het ontbijt om 8 uur, Jos,” zei Francoise bits.
Ik had haar aangegeven, dat ik voortaan om halfacht wilde ontbijten.
“Je gaat toch pas om kwart voor negen de deur uit en ik heb geen zin om een half uur eerder mijn bed uit te komen. Ga dan eerst douchen en aankleden en kom dan voor je ontbijtje”, zei ze als een boze kordate ‘maman’.
“Kom nou,” zei ik, “ik mag toch wel een beetje service verwachten voor die 200 piek per dag.” En zo dacht ik er achteraan........”ik ga hier echt niet aan jou uitleggen waarom ik perse om halfacht wil eten. Je hebt er niks mee te maken dat ik om halfacht wil eten, omdat ik, voor ik om kwart voor 9 naar school ga, eerst even lekker gepoept wil hebben.”
Mijn lijf doet het al meer dan 50 jaar zo: een uur en drie kwartier na aanvang van het ontbijt, poept het. En dat wordt dus te laat!
Het vergemakkelijkt mijn beslissing. Ik ga hier weg!
Francoise was niet boos maar razend; de ene ‘merde’ na de andere vloog door het hotel. Gespeelde woede, leek het mij, om de door mij al in februari vooruitbetaalde eerste week niet te hoeven restitueren. En.... ze kon toch niet echt zo boos zijn op mij?!
Ik had toch al besloten dat ik geen geld terug wilde hebben. Verkassen naar Claude en Antoine zou me al genoeg poen opleveren. Ik vertelde Françoise over die PIK: furieus reageerde ze: “jij bent degene die wint en ik de verliezer,........... ‘goede beslissing’.............. bon Dieu!! .......... ik zit drie nachten met een lege kamer. Onmogelijk dacht ik, schone actrice die je er bent..
Dit hotel,.........deze mooie plek,........ zoveel toeristen,...........nonsens!
Het hotel is vanavond al weer ‘complet’. Ze vangt de komende twee dagen in feite de dubbele prijs: het lieve sommetje van vierhonderd piek voor dat lullige kamertje.
Als ik een paar dagen later, in een super, per ongeluk tegen de in een bijzonder uitdagend jurkje gehulde Française opbots, zegt ze me, blozend en met een bijna verontschuldigende glimlach, dat mijn beslissing om haar hotel te verlaten toch ook voor haar goed uit had gepakt.
Ik zeg het haar nu maar ronduit: je t’aime Francoise, zoals je bent. Ze geeft me een flinke zoen op mijn rechterwang en ze loop lachend en uitdagend heupwiegend naar de ‘vers-afdeling' van de super.
‘Au revoir, Jos.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten