Dit is deel 4 van de serie 'Avignon'
Op het pontje over de Rhône, van de oude stad Avignon naar Villeneuve d’Avignon, ontmoet ik Claudia, vriendelijke ogen lieve glimlach. Enthousiast vertelt ze me over het theaterstuk van ‘haar’ Canadese groep. Ze is een van de vele franse scholieren, die wat centjes bijverdienen door reclame te maken voor een Theatergroep. Ze geeft me een flyer.
In het Frans: tract. In Frankrijk moet voor elk vreemd woord een Frans woord worden uitgevonden; daar is een heuse commissie voor in het leven geroepen. Zo heet bijvoorbeeld de mondiaal geaccepteerde ‘computer’ hier een ‘ordinateur’. Voor ‘cyber-café’ is waarschijnlijk nog geen goed Frans equivalent gevonden want vanuit een van de vijf officiële cyber- cafés in Avignon communiceer ik regelmatig met het thuisfront. Maar dit terzijde.
In een tamelijk afgelegen parkje speelt de Canadese groep ‘En votre Compagnie’ in het ‘Théâtre du Bosquet’ het stuk ‘Cendres de cailloux’ (Verpulverde kiezelsteentjes) van de Canadees (uit Quebec) Daniel Danis. ‘Het is een spannend stuk met allemaal leuke theatervondsten op het gebied van licht, geluid en decor; aanvang halfelf ‘s avonds, als het donker is en je hoeft niet zo veel Frans te kennen om het te kunnen volgen.’ liegt Claudia. Maar ik ben verkocht en zit op tijd op de tribune. De acteurs zijn goed, daar niet van, en ik begrijp dat er getreurd wordt om een gestorven moeder; dat dochter een nieuwe vrouw voor haar pa zoekt en vindt en dat die pa totaal van slag is en voorlopig niets wil weten van een nieuwe relatie. Uiteindelijk gaat pa toch overstag; zowel vader als dochter worden helemaal gek alsook de nieuwe vrouw op dezelfde wijze overlijdt als de eerste vrouw: een auto-ongeluk.
Van interessante theatertechnische vondsten is totaal geen sprake en als ik Claudia daar na de voorstelling op aanspreek, zegt ze me beschaamd, dat ze het ook anders had verwacht. Net als ik was zij deze avond getuige van de première. Een publiekslokkertje eersteklas die Claudia!
Onder het drankje na afloop van de voorstelling raak in aan de praat met de aan de universiteit van Avignon Duitse taal en letteren studerende ruimborstige Lisette uit Toulouse; na haar laatste tentamens pikt ze nog even een weekje theaterfestival mee. Net zo luidruchtig en verrukt als ze applaudisseerde en floot als blijk van waardering voor de voorstelling, zo reageert ze op mij, de kale Hollander, vertegenwoordiger van een land, dat ze hoog heeft zitten. ‘Alle Hollanders spreken volgens haar drie talen: Frans, Duits en Engels, geweldig,’ kirt ze (in haar Engels met Amerikaans accent). Dat Nederlanders ook Nederlands spreken schijnt haar niet zo te interesseren, evenals mijn wens mijn Frans te verbeteren, want ze blijft druk in het Engels lullen. Lisette is begeerlijk mooi doch zeer vermoeiend. Ze zit op de camping aan deze kant van de Rhône. Die is stampvol in deze periode. Met de gewone toerist ,die een dagje Avignon doet, vooral voor het Palais des Papes en natuurlijk de beroemde (halve) Pont d’Avignon. Met de toerist-festivalbezoeker en met vele (Off-)acteurs en -actrices. Voor hun tentjes worden spagaten gemaakt, menselijke piramides gebouwd, gejongleerd, spitsroeden gelopen, teksten ingestudeerd en bovenal veel gezongen en gemusiceerd. In februari was de camping al ‘complet’; ik kon er in ieder geval (via internet geprobeerd) geen plaats meer reserveren. Alleen voor dagjesmensen is er nu af en toe plaats.
Lisette heeft hoofdpijn, het kwam ineens op, tijdens de voorstelling. Heeft ze wel vaker, zo ineens. Pillen slikt ze beslist niet. ‘Masseren kan ook wel eens helpen’, zeg ik, ‘dat kan je zelf doen’, terwijl ik voordoe hoe ik bij mezelf de hoofdpijn verdrijf, door mijn duimen, onder het uitoefenen van een lichte druk, draaiende bewegingen te laten maken over mijn slapen en mijn overige acht vingers verdeeld over mijn schedel met dezelfde beweging en intensiteit mee te laten bewegen. Nee, ze heeft dat nog nooit zo bij zichzelf gedaan. Ze probeert het, alsmaar doorbabbelend en bijna hyperventilerend. Zo werkt het niet! ‘Stop eens even met praten, Lisette, en concentreer je op je ademhaling,’ zeg ik en vraag haar in mijn nog wat gebrekkige doch beste Frans of ze het okay vindt als ik haar laat voelen hoe die massagetechniek werkt. Ze stemt er mee in. Haar hoofdpijn trekt gelukkig heel geleidelijk weg en passsant vraagt ze me om haar nog wat massagetechnieken te leren. Lisette voelt zich er wel bij! Mijn vermoeidheid verdwijnt godzijdank net zo snel als hij gekomen was. Er komt weinig van slapen die nacht. Wat is het toch lawaaierig op die camping! Morgen gewoon weer rustig pitten in mijn hoteltwijfelaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten