Brommer (3)

Gisteren dacht ik dat ik klaar was met die  brommer; ik had hem al afgedankt; laten staan in een fietsenstalling in Vlaardingen. Over één gebeurtenis voor het lozen van het ding moet ik nog iets schrijven.

Met die Magneet ga ik naar school voor een feestje. Zuipen, hooguit één flesje bier is toegestaan, de docent aardrijkskunde staat met de armen over elkaar naast de bar. Slaat, in zijn bleke geografische rotkop, de namen op van iedereen, die een biertje gehad heeft.

‘Nee,  van Dalen, ga maar over op de Cola of iets dergelijks, want je hebt er al een gehad jongen. Leuk geprobeerd maar pech gehad, van Dalen’.  

Van de muziek kunnen we onmogelijk ‘uit de bol’ gaan. Het is de tijd van de opkomst van de Beatles, Rolling Stones en een beetje the Pretty Things. Daarom presenteert onze preuts-progressief-protestante scholengemeenschap: een stel jazz oude mannen. Eerlijk is eerlijk: prima muziek maar het schoolbestuur geeft hiermee aan volkomen schijt te hebben aan wat de leerling graag willen horen.

Elsje Franssen staat de hele avond vriendelijk naar me te lachen en een beetje met d’r heupen te wiebelen. Nou, doe ook maar eens, wiebel en glimlach maar eens, een beetje......voel het maar eens, ook al ben je een man….…..je weet dan dondergoed dat je niet moet piesen…..je voelt dan vlinders in je buik. Ja dat was duidelijk te zien bij Elsje Franssen. Ze glimlachte, ze wiebelde zo een beetje met haar heupen en ze dronk met een rietje limonade uit een flesje.  Ik had dus gelijk in de gaten dat ze wel wat met me wilde. Het is een lekker wijfie ook, hoor, die Els.  Beetje kleiner als ik, ietsje mollig, normale kont en tietjes, gewoon leuk allemaal en een heel open fris koppie; stralende ogen en prachtig lange kastanjebruine haren, steil.  Het belangrijkste vind ik eigenlijk haar onbevangenheid; ze gaat net zo makkelijk met  haar medeleerlingen, zowel jongens als meisjes om als met de docenten.

Ja, voor mij staat al vast, dat ik zo dadelijk even lekker even met haar ga dansen, wanneer precies weet ik nog niet. Ik spreek met mezelf af dat ik een lekker slijpnummertje afwacht en dan met haar de dansvloer op ga.

Die gedachte zingt nog rond in mijn hoofd als er op mijn rug wordt geklopt; hard geklopt, zacht geklopt….Daar staat Elsje al;  ze gaat op haar tenen staan: ik ben ongeveer 15 centimeter groter als Elsje en ze zegt:

‘Hé Jee,  effe dansen?’

‘Tuurlijk, Elsie, come on.’

En hup, kijk ons eens dansen en elkaars standaardlach weerspiegelen.  De muziek is om te huilen maar toch hebben we lol. Voor het eerst zie ik nu dat Els klapkuiten heeft. Hoe kan het zijn dat mij dat niet eerder is opgevallen. Ja,  hoe zou dat nou kunnen, denk eens na, man. Het antwoord is simpel: ze draagt altijd een lange broek.

Ik rook al een paar jaar zwaar. Zware van Nelle. Vanaf mijn dertiende. Zeventien ben ik nu bijna. Mijn conditie is dan ook zwaar…..klote. Lang dansen lukt me niet. Zeker niet ‘wild’. De  conditie van Els is puik, waardoor gelijk ook haar veelste dikke kuiten verklaard zijn: ze doet aan atletiek: de ‘vijftienhonderd meter’ de koningsafstand onder de atletiekafstanden. Ze traint mee voor de Olympische Selectie. Overigens: voor de duidelijkheid: wel of geen dikke kuiten: ik vind Elsje tot op de dag een van de allerleukste meiden, die ik ooit heb mogen vingeren.

Ze is te fatsoenlijk om in lachen uit te barsten, als ze me ziet aankomen met die Magneet. Ze stapt minzaam lachend achterop. Natuurlijk ligt binnen de kortst mogelijke tijd die klote-uitlaat er weer af, hetgeen een enorme pleurisherrie geeft.  Door een surveillerende politieagent word ik min of meer gedwongen die kokendhete uitlaat weer vast zetten aan de motor. Hij geeft me de keuze tussen repareren of lopen. Zonder waterpomptang en vuurvaste vingers lukt dat natuurlijk nooit goed! Hooguit zit die uitlaat voor vijf minuten vast. De uitlaat houdt het tot de Beukelsdijk, vlakbij het huis van Els, die in de Graaf Florisstraat woont. Het laatste stukje lopen we.  

Zowel Els als ik zijn behoorlijk geil. In de portiek voor haar huisdeur hebben we stevig staan vrijen.

Vlak voordat ze haar huisdeur opent en naar binnen gaat, zegt Els me dat ze eigenlijk smoorverliefd is op Adri, een klasgenoot van mij.  Ze zegt dat Adri haar jammergenoeg niet ziet staan.

‘Hé, nou niet somberen hoor, Jee,’ troost Elsje, terwijl ze met haar hand door mijn  krullen woelt, ‘vanavond heb ik het met jou te gek gehad!’

Als ze de trap op loopt zie ik mijn smerige vingerafdrukken op haar geile rose mini-rokje.  Ook op haar dijen zitten wat zwarte vegen.
Els heeft me sindsdien een beetje gemeden. Logisch eigenlijk wel, want wie wil er nou wat hebben met iemand, die op zo’n soort brommer rijdt?!