Degeneratieverschijnsel

Hoi lieve Dorien,

Eindelijk, zal je zeggen, hoor ik weer eens iets van Ronald. Eerlijk gezegd zou ik je wel elke dag willen mailen maar ik weet uit ervaring dat het leven met twee kleine  kinderen en dan ook nog eens een baan heel druk is, dus dat doe ik je maar niet aan.

Gaat het goed met jou, SanneJan en de girls Kim en Birgit, heten ze toch, nietwaar?? I hope so!

Kim is het meisje met het iets te korte rechterbeentje, schreef je en Birgit heeft een hazenlipje.

Nou, laten we hopen dat het niet erger geworden is Dorien. Het is zo al vervelend genoeg, toch?

Ik las wel in 'Effectief ouderschap' dat een hazenlipje tegenwoordig heel mooi gecorrigeerd kan worden. Maar ja, het is wel een vreselijk gedoe natuurlijk.

Ze zijn al weer bijna een jaar, hè. Time flies. Nog even en je woont alweer Bleiswijk.

Zal je wel pijn doen dat geweldige huis te verlaten in Zuidland, met al dat land er omheen? Maar ja, elk einde biedt ook weer nieuwe uitdagingen/kansen voor een nieuw begin en uit je mail begrijp ik dat je er veel zin in hebt. Voor de kinderen is het wel leuker om in een echt buurtje te wonen; op zo'n boerderij zitten kinderen toch wat geïsoleerd van andere kinderen. Misschien kom je in Bleiswijk ook in een wat minder erge ‘zwarte kousen kerk’ omgeving terecht. Ik kan me niet voorstellen dat jij  je prettig voelt in zo'n miljeu.

Wat mij betreft, Dorien,  hoef je trouwens niet te wachten totdat  je verhuisd bent, hoor,  om wat af te spreken. Jij bent nu ook al van harte welkom en dat geldt natuurlijk ook voor SanneJan en de meiden.

Ik heb dezer dagen ook weer een kind in huis. Mijn zoon Karel van 22 durft na ontslag uit het ziekenhuis begin maart jl. (hij was opgenomen met een schedelbasisfractuur in oktober 2000) niet meer in zijn eigen huis te wonen. Af en toe gaat hij nu een uurtje naar zijn eigen huis, proefdraaien maar het zal nog een tijd duren eer hij weer echt op zichzelf kan gaan wonen. Hij blijft maar last houden van duizeligheid en daarbij is hij ook nog eens behoorlijk depressief. Moeilijk, moeilijk moeilijk.

Inmiddels werk ik al weer bijna vijf maanden bij ‘Volop &Genoeg Voor Al Uw Geldzaken’ leningen vooral. Het werk dat ik daar moet doen is tamelijk dom te noemen. De zwaarte van het werk zit hem vooral in de kwantiteit. Daarin prioriteiten stellen is van het hoogste belang. Leuk kan ik het niet vinden. Vind het eigenlijk heel verdrietig om te zien hoeveel hebberige mensen (ja, dat wel!) een lening sluiten, die ze misschien nooit terug kunnen betalen. Daarom ga ik maar eens zoeken naar wat anders. Een baantje in een kleine organisatie een beetje vergelijkbaar met wat ik hiervoor deed als boekhouder bij buurthuis het Putje waar wij nog samen werkten. Het zal niet meevallen, want voor dergelijke banen is de spoeling is dun.

Heb jij trouwens een prettig evenwicht gevonden tussen werken, thuis zorgen en ‘dingen voor jezelf doen'’? Ik heb het altijd erg leuk gevonden, die combinatie huisman/deeltijdwerker maar het is wel een struggle om niet geheel en al opgevreten te worden door verplichtingen. Af en toe moest ik ook leuke dingen kunnen doen zonder vrouw en kinderen. Voetbal, film, bordeel, theater, gokhuis, lezen, schrijven……het viel om den donder niet mee om daar in die drukke ‘kleine kinderenperiode’ aan toe te komen…..en dan heb jij nog twee van die handenbindertjes tegelijk, die allebei even bewerkelijk zijn en ook nog eens gehandicapt! Jij bent echt niet te benijden, Dorien.

Buurthuis het Putje is bij mij al bijna helemaal vervaagd. Ik heb nog wel de jaarrekening gemaakt. Dat vroeg het oude bestuur me nog. Toen ontmoette ik nog wat oud-collega’s van ons. Carolien natuurlijk, die bij haar nieuwe werkgever gelijk stevig uitpakte: ze versierde het Hoof Personeelszaken, sleepte daar een salarisverhoging uit van 1000 euro per maand en ze doet nu het werk van haar voormalige minnaar die de zak kreeg.

Nico, onze oude gedreven directeur, is uiteindelijk met een gouden handdruk naar huis gestuurd. Hoewel we toch aan die man jarenlang he-le-maal niks gehad hebben.....en dan toch goud.......

Dorien, ik ga er een eind aan maken (nee hoor, niet echt, hihi) en aardappeltjes bakken (eerst schillen natuurlijk); we eten vandaag peentjes, erwtjes en (lekker, lekker,  lekker) speciaaltjes  met gebakken aardappelen dus.

Helemaal alleen laat ik je nog niet, want ik  stop er nog een kort verhaaltje van me bij.

Veel liefs en kusjes

Voor jou  Dorien,

je schattige tweeling Kim en Birgit,

en groet  SanneJan van me

Ronald

N.B.    Weet je, Dorien, dat een tweeling eigenlijk een degeneratieverschijnsel is; dat las ik  laatst in het blad ‘Effectief Ouderschap’. In Nederland worden er de laatste jaren heel veel allochtone tweelingen   geboren, uit huwelijken tussen neven en geïmporteerde nichten of nichten en  geïmporteerde neven. Ik noem het maar een vorm van inteelt. Ik stuur je dat artikeltje wel toe dan doe ik er ook gelijk dat artikel over 'hazenlipjes' bij. Doeiiiii!

N.B.B.

Dat verhaaltje houd je van me tegoed hoor, Dorien!

Daaaaaag