Vreemde schroevendraaier

Het is elf uur in de ochtend en ik wil een stukje gaan schrijven voor mijn blog. Geen idee nog waarover. Eerst even lekker fris de tandjes poetsen. Het is immers al weer enkele dagen geleden dat ik voor het laatst met de borstel door de mond geragd heb. Dat soort dingen doe ik niet te vaak omdat dat allemaal maar ten koste gaat van de weerstand. Dan maar een beetje stinken uit me bek! Ik vond trouwens gisteren de buurvrouw wel opvallend terughoudend naar mij. Het leek alsof ze haar mondje en neusje dichthield,  terwijl we elkaar drie afscheidsluchtkusjes gaven. Leuk mens die buurvrouw. Ik ga nog wel een keer uitgebreid over haar schrijven maar niet nu. Ik laat het er voor nu even bij dat zij meteen doorhad wat voor voor vlees ze in de kuip had. Bedorven vlees.

Dan blijkt dat het badkamerlampje het niet doet…..althans …….het knippert dan eens aan, dan knippert het weer uit. Met dergelijk licht vind ik het niet prettig werken. Ik ben dan zo’n rare: dan ga ik mijn tanden gewoon  niet poetsen! Nee, die ene keer in de maand dat ik mijn tanden poets wil ik ook effect van mijn werk zien. Dus ik gooi die tandenborstel weer in het rek; trek aan het touwtje van het badkamerlampje en dat gaat dan wel zonder problemen goed uit en nog wel in een keer ook.

Nu ik mijn tanden niet heb kunnen poetsen ligt mijn planning van deze dag ook gelijk op zijn kont. Immers, wat ben ik nu aan het doen? Niet het stukje aan het schrijven dat ik wilde schrijven. Maar ik ben een badkamerlampje aan het repareren. Als ik dat vandaag niet doe begint morgen de dag weer zo ‘kut’. Ach, zo’n klein tl-buisje vervangen in een tl-armatuur dat moet toch zo gepiept zijn, denk ik zo; het is  inmiddels half twaalf. Maar ook dat valt flink tegen. Het armatuur is tegen de wand geschroefd met een soort schroef waar ik geen  schroevendraaier voor blijk te bezitten. Niet bruikbaar zijn de platte schroevendraaier en de kruiskopschroevendraaier, die ik beide in alle soorten en maten in voorraad heb. Nee, ik heb een soort schroevendraaier nodig, die het midden houdt een kruiskopschroevendraaier en een inbussleutel. En daarvan, helaas heb er geen. Mijn geliefde echtgenote die intussen door het hele huis, onder alle stoelen en banken en in alle hoeken en gaten, tegen beter weten in, aan het zoeken is naar een dergelijk stuk gereedschap, roept ineens onder driezitter vandaan:

‘Jee, volgens mij ligt er een setje van dat soort schroevendraaiers op de tuin.’ Ze bedoelt daarmee te zeggen:

‘Jee, fiets jij even, het is toch maar vijf kilometertjes, naar de tuin om te kijken of daar zo’n setje ligt. Neem dan ook gelijk het compost van de afgelopen week meer naar de tuin en als je dan toch gaat,  hang dan gelijk een paar van die mezenballen in de bomen, die vogeltjes hebben het toch al zo moeilijk in deze tijd van het jaar.’

Ik heb doorgaans  genoeg aan een half woord, dus het zal duidelijk zijn dat ik halverwege haar vraag al onderweg ben naar ons ’s zomers zo aantrekkelijk buitenhuisje.

Doch ook daar zoek ik voor Jan Lul. Het is inmiddels wel half een.

Dan maar zo’n ding kopen. Dat was me toch vreselijk zielig……..een klein winkeltje (inderdaad: pleonastisch klein!) dicht bij de tuin, verkoopt wilde tuinslangen, mollenklemmen, mierendood,  prikkeldraad, ijzerdraad nijptangen en ander gereedschap. Achter de toonbank staat een oud wijf (circa 67 jaar), lijkwitte kop met een kastanje bruin krullenkapsel, waar normaal meiden van 26 mee lopen. Onmiddellijk herkent ze me als potentiële overvaller.  Wat daar precies zit weet ik natuurlijk niet maar ik zie haar klauwtje vrijwel onmiddellijk na mijn binnenkomst onder de toonbank schieten. Ze drukt hoogstwaarschijnlijk op een alarmknopje.

‘Wat kan ik voor u doen, meneer,’ bibbert ze…….en ik doe mijn  ongeloofwaardige verhaal over dat ik mijn tanden wilde gaan poetsen……………..het badkamerlampje, dat ik heel veel schroevendraaiers heb maar net die ene niet …….. enz enz dus mevrouw  ….dan zult u begrijpen dat mijn vraag is:…………………………heeft ú misschien dat soort tandenborstels te ko………….eh ik bedoel natuurlijk schroevendraaiers te koop?' 
Ook niet dus.

‘Goh, wat jammer nou mevrouw.’’ Als ik aanstalten maak om weg te gaan, zie ik haar weer op dat onzichtbare knopje drukken

‘Er is zeker in de buurt geen schroevendraaier winkel meer?’ vraag ik nog als ik naar de uitgang loop. Pesterig woel ik met mijn rechterhand in het plastic zakje dat ik bij me heb; zij weet niet dat daar alleen maar mijn fietsslot in zit. Haar pupillen die inmiddels angstig groot zijn, schieten heftig heen en weer in haar verzakte oogkassen.

‘Ja hoor,’ bibbert ze,’ bij Formido op de Bergweg.’

‘O ja,’’ zeg ik.

‘Wist ik ook wel, oud lijk’, denk ik  en ga weg. Als ik de winkeldeur open, staat ze ineens achter me

'Dag hoor meneer. Ze doet de deur achter me dicht. Op slot zelfs. Drie keer.  De schrik zat er blijkbaar goed in. Een ontspannen opgeluchte glimlach verschijnt op haar trieste gezicht. Ik zie haar kunstgebit glimmen. Ze is zo blij dat ik weg ben. Wel een  stressvol bestaan voor de hedendaagse middenstander.

Jawel hoor, bij de Formido weten ze meteen wat ik zoek een Torx-schroevendraaier. Zeven euro stuk. Maar:  stom stom stom ….welke maat ik nodig heb; geen idee. Bovendien: zeven euro is wel wat veel voor een schroevendraaier, die ik misschien maar een keer per drie jaar nodig heb. Mijn buurvrouw heeft misschien wel wat. Ik vraag het haar wel even. Zij zei me laatst: als je eens wat gereedschap  nodig heb kom gerust bij mij langs. Ik heb ontzettend veel liggen.

Maar ook mijn buurvrouw, werkelijk waar, ze heeft geen woord te veel gezegd, ze heeft veel liggen maar een Torx-schroevendraaier heeft ze ook niet.  Tsjonge, jonge, wat die vrouw allemaal in huis heeft …….ongelooflijk.   

Dan doe ik maar een poging met de methode ‘opa’. Zo noemen mijn kinderen een bepaalde wijze van knutselen, die er vreselijk knullig uitziet maar af en toe toch wel het beoogde knutseldoel kan bereiken. ’Opa’ slaat op mijn vader zaliger. Een van zijn trucjes: wikkel een stukje aluminiumfolie om een gewone platte schroevendraaier en draai er vervolgens een iets te grote kruiskopschroef mee los. Dezelfde truc pas ik toe op mijn defecte lamp en de truc werkt. Het armatuur  komt los; het nieuwe tl-buisje, die we nog in voorraad hebben past exact. Eindelijk, om half vier in de middag kan ik mijn tandenpoetsen. Nu heb ik er geen zin meer in om te beginnen aan het schrijven van een stukje voor, mijn blog. Dat komt vanavond dan wel weer.