De kindervriend

Sinds jaar en dag word ik door allerlei instanties gevraagd als sinterklaas, clown, voorlezer, verteller, playbacker, goochelaar en poppenspeler…kort gezegd: eigenlijk als een soort entertainer. Voornamelijk op de onderbouw van de basisscholen, de kinderdagverblijven maar ook (maar in veel mindere mate) in verpleeg- en verzorgingshuizen voor ouderen en in  woonvoorzieningen voor verstandelijk gehandicapten ben ik een graag geziene gast.

Naast mijn werk was ik entertainer. Een half jaar terug stopte ik als accountant bij een grote snoepgoedfabrikant. Vervroegd pensioen. Lang heb ik naar dat moment uitgekeken. Vanaf juni, zo nam ik me voor, zou ik veel meer werk gaan maken mijn hobby.

Maar het viel allemaal flink  tegen. Dit jaar en met name aan het einde van dit jaar bleven de aanvragen uit. Blijft de agenda leeg. Mijn bankrekening loopt alleen maar leeg.

Veel vaste klantjes, met name de kinderdagverblijven en basisscholen, die ik bel met de vraag of we een Sinterklaas- of een voorleesafspraak kunnen, maken reageren steevast met de mededeling dat ze zich aan het oriënteren zijn op het aanbod vrouwelijke Sinterklazen en voorlezers.  Ook andere acts die ik doorgaans met en voor de allerkleinsten deed: goochelen, imitaties (Bert en Ernie doe ik perfect!), poppenkast,  laten de directies van de kinderdagverblijven voortaan toch liever door vrouwen doen.

Zonder te overdrijven kan deze wending in de sinterklaas- en voorleeswereld op het conto geschreven worden van de kinderdagverblijfmedewerker Robert M., de ‘kindervriend’ uit Letland. De man, die het zich heeft veroorloofd om tientallen, misschien wel honderden zeer jonge kinderen te misbruiken om er zelf beter van te worden.

Een zus van mij is directeur van een kinderdagverblijf. Jarenlang zeurt ze me aan mijn kop:

‘ Wanneer kom je nou eens bij mij voorlezen, goochelen of Sinterklaas spelen? Je kan het zo goed en je doet het overal maar niet bij mij, zeur, zeur, huil, huil.’ Als ze dat aan me vraagt, ben ik nog aan het werk. Heb dan een drukke baan. Kan mijn tijd dus wel beter gebruiken dan op haar kinderdagverblijf lollig te gaan zitten doen. Maar nu, nu ben ik een halfjaartje met pensioen, het is niet zo druk, dus ik denk: ‘kom, ik ga mijn zus eens blij maken.’

‘Ik heb tijd voor je, zussie, zeg maar wanneer ik kan komen voorlezen.’

‘Ja, ik bel je nog wel,’ zegt ze louw, meer niet. Het enthousiasme druipt er niet echt van af. Ook op  mijn aanbod om Sinterklaas te komen doen, reageert ze niet met het  pakken van haar agenda om met mij een planning te maken voor het sinterklaasfeest.

Irritant vind ik het wel dat ze me niet ronduit zegt waarom ik nu ineens niet meer zo nodig ben. Natuurlijk, ik wéét  het wel, ik weet het duvels goed: de Let Robert M. hij is degene die mijn markt heeft verziekt. 
Dat voorlezen en al die andere acts ...heerlijk, heerlijk  om te ervaren hoe er door jong en oud van genoten wordt. Tsja, en dank zij de activiteiten van die Letse meneer, mag dat dus allemaal niet meer.

Noodgedwongen heb ik mijn acts voor mijn jeugdige publiek maar in de prullenbak gegooid en heb ik wat ontwikkeld voor volwassenen.  Die act loopt godzijdank als een trein. Het is nauwelijks bij te benen. Ik weet niet wat me  overkomt. Op congressen, conferenties en allerlei andere grote bijeenkomsten, doe ik een act met mijn sprekende pop Geert. Mijn pop Geert roept rauwe zwaar beledigende teksten over jonge Marokkanen, Islamitische vrouwen met hoofddoekjes en hij slaat ook nog wat gore, racistische en  fascistische taal uit. Ik geef hem daarvoor natuurlijk ongenadig op zijn kop en tot mijn grote verbazing krijgt mijn Geert  van het publiek meestal veel en veel meer applaus dan ik, zijn corrigerende baasje..........