Brommer (1)

Alle jongens van zestien hebben een brommer.  In  1966  ben ik ook 16. Ik heb geen brommer en eigenlijk kan het me niet eens zo veel schelen. Een brommer is gewoon te duur voor ‘ons’ ik denk altijd in ‘onsjes’ .  Zeker een nieuwe brommer en dan helemaal de populaire Tomos,  Puch of  Zundapp. Ook tweedehandsjes  zijn voor ons onbetaalbaar.

Drieëntwintig  jaar en drie maanden moet ik mijn krantenwijk nog doen. Dan heb ik de poen bij elkaar verdiend voor een beetje brommer, een Puch dus.  Maar dat hoeft helemaal niet van mij.  Ik fiets net zo lief.  Wat reis ik nou helemaal? Dagelijks naar school en weer terug . Een keer per jaar de verjaardagen: van neef Peter in Charlois, van nicht Els in Overschie, van Tante Mien in de Eendrachtsstraat en van Ome Koos in Schiedam.  Ik zal ze maar niet allemaal opnoemen want ik heb een grote familie. De meesten wonen op een prettige fietsafstand, zo tussen de vijf en vijftien kilometer. Bij lekker weer is dat heerlijk . Als het kutweer is (ja, sorry hoor,  zo af en toe een lelijk woord moet kunnen, toch?) dan ga ik echt niet. Met kutweer dus. Ook als ik een brommer had, zou ik niet gegaan zijn. Niemand krijgt kadootjes van ons; alleen maar geld. Mijn vader en moeder gaan zelf nooit naar verjaardagen. Mijn vader is er nooit. Hij vaart op cruiseschepen  de hele wereld rond. Tot nu toe komt hij alleen even thuis om een nieuw broertje of zusje voor me te maken. Mijn moeder  heeft geen tijd, zij kan natuurlijk al die kleine kinderen niet alleen thuis  laten. Ook meenemen is geen optie. Daarom ga ik altijd naar die familieverjaardagen. Soms gaat mijn een na oudste zus ook mee.

Bij  kutweer dus, als  ik niet naar die verjaardag ga, gaat dat geld weer in de knip en hebben we weer een dag te eten.

 Op een mooie zonnige dag, lees ik wat bladen uit de Leesmap. Nu zit te lezen in de Lach, mijn favoriete tijdschrift uit de Leesmap. De Lach is een tijdschrift met pikante getekende grappen en foto´s met dames die heel schaars gekleed zijn.

Mam komt onverwachts de woonkamer in en pakt van het onderblad van de salontafel, de Havenloods, hét huis aan huis blad van Rotterdam.  Schrikachtig stop ik de Lach terug in de Leesmap. Ik houd er niet van dat mam ziet dat ik met begerige ogen naar de in dat blad afgebeelde bijna naakte dames kijk.

´Jee,´  zegt mam,´kijk eens hier,´ ze laat me een advertentie in de Havenloods van Brofi´s zien,´ga eens kijken of ze bij Brofi’s een tweedehands brommertje hebben voor je.´

Ik zeg haar dat ik dat wel leuk vind maar dat ook een simpele tweedehands van een onbekend merk toch al gauw twee- misschien wel driehonderd gulden kost.  Ik weet dat we dat niet hebben.

Mam zegt dat  je bij die zaak op afbetaling kan kopen. In drie jaar kan die brommer worden afbetaald.  Dus in zesendertig maanden. Zes à acht gulden per maand.
'Van die een vijftig per week zullen we ook niet armer worden,' zegt mam.