Pap is, hoewel hij nooit meer naar de kerk gaat, nog uiterst energiek en optimistisch over de kansen om het ook zonder de honderd procent inzet van mam te redden. Van een beroerte is dan nog geen sprake maar hij moet niet te veel belast worden.
Mam gaat geleidelijk aan steeds wat minder werk doen voor Bobed bv. Twee dagen is het maximum. Voor drie dagen komt Esther bij ons werken; nu pap herstellende is van die beroerte is er genoeg werk voor haar in het bedrijfje. Ze is achttien en de dochter van de kerkorganist Joop van Dongen. Met mavo en het praktijk diploma boekhouden moet het werk aankunnen. Gezien de reactie van mijn broer Karel op haar is ze geen aantrekkelijke dame. Maar dat maakt niks uit: werken kan ze als de beste, dat dan weer wel. Ik kan het goed met haar vinden; ze is twee jaar ouder dan ik. Knippen kan ze als de beste, ze wordt de privékapster van Sandra en mij. Echt goed is ze; er zijn maar weinig kappers die wat leuks kunnen maken van Sandra’s haar dat uit drie kruinen groeit. Esther leert me mijn ogen opmaken, blauwe, witte vlakken, zwarte streepjes en vertelt me dat ze haar ultrakorte gifgroene rokje op de Hoogstraat in Rotterdam koopt. Ze gaat daar meestal eerst even kijken bij ’Greenlight In’ als ze een rok of jurkje nodig heeft. Dus wij, Sandra en ik hebben wel wat aan Esther. Mam is voorlopig ook tevreden over haar..ze is door haar proeftijd en ze krijgt een loonsverhoging .
Sandra gaat de laatste tijd steeds dichter bij de tv zitten, struikelt nogal eens en stoot regelmatig wat onderste boven. Kortom:
‘Sandra mankeer jij niks aan je ogen?’
‘Ja.’
‘Ik kan die ondertitels niet lezen, als ik verder weg ga zitten,’zegt ze dan. Niet normaal. Ze is vijftien. Ze ziet er uit als twintig met haar 140 kilo. Een jaar geleden zit ze nog met zeventig kilo zo’n drie meter van de tv vandaan en ziet alles nog haarscherp. De specialisten van het Academisch Ziekenhuis moeten San nog onderzoeken maar Mam gaat er al vast vanuit dat San stekeblind gaat worden….daarom traint ze haar om met haar vingers alle euromuntjes te herkennen…….San is dus degene die bij de Bas moet afrekenen, met muntgeld. Terwijl Mam staat te wachten tot San eindelijk betaald heeft, valt er een tray koffie van een pallet, precies op mams arm. Natuurlijk scheldt mam de Turk , die met die steekwagen voorbij racete de huid vol. Armspieren blijken gescheurd en afgescheurd; pols zwaar gekneusd. Dat kan er dan ook nog wel bij. Er wordt een rapport van het ongeluk opgemaakt en de Turkse Bas belooft een schadevergoeding.
wordt vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten