Pap wil dat ik er netjes uit zie. Daarom kom ik pas uit bed als ik hem om kwart voor acht het huis uit hoor gaan. Tot vier uur vanmiddag kan ik er dan bijlopen zoals ik wil: spijkerbroek, gympen, T-shirt met een leuk kleurtje, geen bh, lippenstift, oorbellen, paardenstaart, nagellak, opgemaakte ogen. Ik luister op mijn mp3-speler naar de muziek die ik leuk vind en lees boeken van Wolkers (Serpentina Petticoat) , Tommie Wierenga (Caesarion) en Nick Hornby (Pitch fever), niet alleen voor de vwo-toets straks in mei; ik vind het gewoon prachtschrijvers. Wij, mijn broer Karel, 18, mijn zussen Leny en Sandra, 16 en 14, mijn moeder en ik, wij leven tussen acht uur ’s morgens en vier uur ’s middags zoals we normaal gesproken de hele dag wel zouden willen leven. Maar ’normaal gesproken’ geldt niet bij ons. Mijn vader, die om half vijf thuiskomt van zijn werk, wil niets weten van ons ‘normaal’. Om vier uur ’s middags gaat de alarmbel voor de grote metamorfose: muziek gaat uit, boeken en mp3 speler worden opgeborgen, de opmaak gaat van de ogen, een blauwgrijs net mantelpakje met bijpassende witte blouse en een lichtblauw shawltje, worden uit de kast gehaald. De gympen gaan onder het bed en er komt een net zwart schoentje met een laag hakje voor in de plaats. Op Classic FM wordt iets van Bach gedraaid als we het geluid van de sleutel in de achterdeur horen: daar is pap.
Pap zijn rechterkant doet het niet helemaal goed meer na zijn beroerte. Zijn rechtermondhoek staat constant in de lachstand. Zijn rechterarm en -been lijken net iets te laat te begrijpen wat er van ze verwacht wordt.
Twee jaar geleden is het al weer. Hij ligt ineens languit op het Berbers tapijtje in de woonkamer. Kwijlend, stamelend, onmachtig ook maar iets te doen: een beroerte. In allerijl naar het ziekenhuis….. ‘voor zijn leven wordt gevreesd.’ Hij komt er bovenop: logopedie, leren lopen, allerlei zo vanzelfsprekend lijkende dingen weer proberen te doen: een shagje draaien, aansteken, in zijn mond steken, in zijn mond houden………ja, pap rookt en niet zo weinig ook….. …..zware shag.
Na ruim een jaar van inspanning komt pap uiteindelijk uit op 90% van zijn normale kunnen. Veel meer zal het nooit worden. Hij is alleen een ander mens geworden. Op zijn twaalfde was hij honderd procent gereformeerd artikel 31, vrijgemaakt, net zoals zijn ouders. Hij is nu weer net zo als toen. We moeten er thuis letterlijk aan geloven: ouderlingen en hulpvaardige zwartrokken lopen vooral de eerste dagen nadat pap weer thuis is de boel plat…..ze nemen voor ieder van ons bijbels en zangboeken mee. Mede op advies van de schichtig in ons huis rondschuifelende kerkratten verdwijnt een flinke hoeveelheid van wat mij zo lief is in hun KOMO vuilniszakken: kleding, sieraden, muziek, boeken en cosmetica ……god gloeiende godverdomme. Tsja, voor zijn beroerte, was hij gewoon een leuke vader van een leuk gezinnetje.
wordt vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten