PLEIN 1940

Ik ben zaterdagavond op Plein 1940 in Rotterdam. Daar staat het beeld ‘de verwoeste stad’ van de beeldhouwer Zadkine. Er is daar een demonstratie tegen de oorlog in Oekraïne.  Heel toepasselijk op deze locatie: een demonstratie tegen de invasie van Rusland in Oekraïne. Het beeld van Zadkine is immers gemaakt als permanent aandenken aan de verwoesting van het hart van Rotterdam in de Tweede Wereldoorlog. Hoeveel steden zijn nu al verwoest, hoeveel mensenlevens zijn nu al vernietigd door de Russische oorlogsmachinerie onder commando van de wrede dictator Poetin?

Met deze manifestatie geeft Rotterdam gehoor aan de oproep van Eurocities, de Europese koepelvereniging van steden, om stil te staan bij de situatie in Oekraïne. Ook steden als Amsterdam, Rome, Milaan, Frankfurt en Nice doen mee.

Het voltallige college van B&W van Rotterdam is diep geraakt door de inval van het Russische leger in Oekraïne: ‘ Wij keuren het geweld tegen de inwoners van Oekraïne in de grootst mogelijke bewoordingen af. Rotterdam spreekt niet alleen haar sympathie uit naar de betrokkenen maar wil ook helpen door Oekraïense vluchtelingen op te vangen in onze stad die weet wat het is om slachtoffer te zijn van oorlogsgeweld. Dat gevoel leeft ook in de Rotterdamse samenleving: veel Rotterdammers bieden hulp aan en zijn bijvoorbeeld bereid om vluchtelingen thuis op te vangen.'

Enkele duizenden inwoners van REO (Rotterdam en Omstreken) waaronder tientallen gevluchte Oekraïners,  zijn naar Plein 1940 gekomen. Zij tonen hun afschuw van deze invasie. Willen troosten en als het kan steun en hulp bieden. Luisteren naar muziek en zang van solidaire Russische musici, naar mooie, soms harde  woorden. Woorden van de ambassadeur van Oekraïne in Nederland en van de Rotterdamse burgemeester Aboutaleb. Aboutaleb leest een gedicht voor van de voormalige Rotterdamse stadsdichter  Derek Otte. De in Nederland bekende Oekraïners: Victoria Koblenko en Evgeniy Levchenko spreken hun angst uit maar zijn toch hoopvol op een Oekraïense overwinning. De Rotterdammer Hugo Borst vertelt een zeer positief verhaal over de beste voetbalcoach aller tijden: de Oekraïner Lobanovski. Als laatste treedt op de ‘spoken word’ artiest: Young Mitch Poetry.

Er is muziek van het Rotterdams Philharmonisch Orkest, Sinfonia Rotterdam en studenten van Codarts. Aan het einde van de bijeenkomst wordt twee minuten stilte gehouden, gevolgd door het Oekraïense volkslied van Michal Werbycki gezongen door: Albina Gitman, begeleid door een Blazersensemble.

Het wordt sommige aanwezigen emotioneel herhaaldelijk te veel tijdens deze  manifestatie. Vooral tijdens het Oekraïense volkslied wordt er veel gehuild. Mensen huilen uit op elkaars schouder, vallen elkaar in de armen of moeten hun verdriet alleen verwerken. Tissues om de tranen te drogen zijn er niet genoeg. Zelf lukt het me ternauwernood  om mijn tranen, mijn woede binnen te houden.

 

 

** De teksten van Derek Otte en Young Mitch Poetry ontbreken. Verschijnen later op Google. Zeer de moeite waard.