De tijd van haar leven.

Mijn op een na oudste zus, Dorien, doet liever ‘gewoon’ en dat vindt ze al ‘gek genoeg’. Ze is een kordate dame van inmiddels 68 jaar met een zoon van 40. Op haar 25e komt ze uit de kast als een overtuigde lesbiënne.

Gewoon doen is in Dorien’s ogen: ‘niet moeilijk doen, althans niet veel moeilijker dan nodig’. Met name op het gebied van taal is ze daar heel duidelijk in. Ze is ook scheutig met het toevoegen van de letter ‘t’; ook en soms juist daar, waar dat helemaal niet nodig is. “Als ik een ‘t’ hoort dan schrijft ik een ‘t’” zegt ze, en elke ‘ei’-klank wordt door haar geschreven als een ‘ei’.

“Ik schrijft gewoon alles op zoals ik het hoort,” zegt ze “en als ze me niet begrijpen dan is dat heel jammer voor hullie”. Met de werkwoorden ’liggen en leggen’ en ‘kunnen en kennen’, gaat ze altijd op haar gevoel af. “Ik weet niet of ik op je verjaardag ken komen, hoor, dat legt er aan hoe ik me morgen voelt.”  En natuurlijk weet ik dan precies wat ze bedoelt. Alleen op school, waar ze haar overigens best wel begrijpen, ondervindt ze minder begrip: met als gevolg een jarenlange reeks van onvoldoendes voor taal: 'Ik komt er toch wel, ook zonder een tien voor taal,' zegt ze.

Als kind aan de ontbijttafel verbeter ik haar, nadrukkelijk, bijna pesterig en voor misschien wel de honderdste: keer: "het is niet: ‘we benne’ maar ‘we zijn’”. Door heel snel weg te duiken kan ik de suikerpot, die ze me woedend naar mijn hoofd smijt, ternauwernood ontwijken

Ze gaat altijd op haar gevoel af; ook in relatiekwesties: is het voor Dorien’s gevoel eénmaal ‘schluss’ dan blijft het ‘schluss’. Ze is niet altijd een overtuigde lesbiënne. Vòòr haar 25e heeft ze nog wel eens een mannelijke partner. Met vriend Sjoerd woont ze een maand of wat samen. Dan wordt ze plotsklaps verliefd op Kees: de eigenaar van de patatzaak, waar ze werkt. Ze hebben veel plezier met elkaar op de smoezelige matras, in de ruimte achter de bakoven.

'Heel lullig voor Sjoerd, dat wel, ' vindt Dorien……maar hij krijgt toch wel mooi de bons met opgaaf van de reden. In de patatzaak duwt de beresterke Sjoerd, de volgende dag Kees kopje onder in zijn  nog niet opgewarmde bakolie. Sjoerd vertelt de ontstelde echtgenote van Kees nog wel even waarom hij Kees zijn hoofd koud gefrituurd heeft. Dorien wordt op staande voet ontslagen. “Ach, het heeft zo moeten wezen,” zegt ze.

Korte tijd later ontmoet ze Sari van de dansschool. Ze worden verliefd. Dorien gaat bij haar inwonen en ze baart na enige tijd zoon Teis (met een ‘t’, korte ‘ei’ en zonder ‘h’). Peter, de partner van Sari is maar al te graag bereid om Dorien te helpen bij het vervullen van haar kinderwens.

Dorien is inmiddels al jaren gelukkig getrouwd met Helen. Ze is overigens net terug uit Melbourne. Een half jaar woont ze daar bij haar zoon Teis, schoondochter Arsai en hun dochter. Het is voor oma Dorien dè tijd van haar leven, tot nu toe in ieder geval. Ze heeft nog even overwogen om haar kleindochter mee te nemen naar Rotterdam maar daar heeft ze tenslotte toch maar van afgezien.

En .... wat 'taal' betreft: Dorien spreekt inmiddels beter Engels dan haar broertje, die het altijd zo veel beter weet.

 

 

Dit is een bewerking van een

eerder gepubliceerd stukje d.d. 10 augustus 2009