Meneer Verhoeven

Na afloop van de les ga ik het vragen. Misschien kent hij ze nog. Mijn moeder en mijn tante. Ze kregen nog gymles van hem. Dat speelt me de hele les door mijn hoofd.
De gymleraar maakt een harkerige indruk. Geen wonder: hij moet toch al tegen de 65 zijn. Een geweldige man, volgens mijn moeder. Haar ogen glinsteren als ze in de docentenlijst van mijn middelbare school zijn naam ziet staan. Misschien verbeeld ik het me maar haar bewegingen lijken opeens wat soepeler dan een paar minuten terug.
“Dat moet toch alweer een jaar of dertig geleden zijn”. denk ik. Ma en tante Sjanie zijn allebei lid van de gymclub Maria Magdalena. Een katholieke meisjes-turn vereniging.
'Doe hem maar de groeten van me,' zegt mijn moeder.

Oefeningen aan de ringen doet ma het liefst en blijkbaar meneer Verhoeven ook, want dat is wat hij doet in de eerste les met met mijn klas.Hij is gekleed in een sportbroek en een blauw overhemd met daaroverheen een rode pull-over met V-hals. Niet bepaald een sportieve outlook.
Hij blijkt aan de ringen zo stram nog niet. Ik ben zelf toch ook niet bepaald een stijve hark maar met sommige van zijn oefeningen heb ik flink wat moeite.
Verhoeven is chagrijnig en blafferig; een type norse badmeester.
Gedurende die hele eerste les speelt door mijn hoofd: “dat dat nou die favoriete gymleraar van mijn moeder geweest is.” Ik kan het me niet voorstellen. Misschien werkt hij wel liever met meisjes dan met jongens. Dit is een jongensschool. Waarom werkt hij dan hier? Eigenlijk het enige leuke aan hem is zijn tossgrap: voor het kiezen van parijtjes voor het handbal roept, terwijl hij een bal pakt, van elke partij een speler bij zich. “Als de ronde kant boven komt, mag jij beginnen met partij kiezen’, zegt hij en vervolgens gooit hij de bal omhoog. Jammer dat hij deze op zich aardige grap iedere les herhaalt. Met het handballen doet hij die eerste les mee; als scheidsrechter. Ongeïnteresseerd dat wel. Mijn gedachten zijn er ook niet helemaal bij. Zal ik hem nou wel of niet de groeten doen?

De les loopt ten einde. Toch maar naar hem toe; mijn rode lintje van het handballen nog om mijn schouder. Heb ik wat om mijn onzekerheid aan weg te peuteren. Er staan nog een paar leerlingen met hem te praten en dat duurt........en dat duurt.....; de aarzeling blijft in mijn hoofd rondzingen. Ah, nu is hij even alleen. Nu of nooit:
'Meneer Verhoeven, eeeh, U heeft nog les gegeven aan mijn moeder en aan mijn tantye Sjanie en ik moet u de groeten van hun doen,'flap ik er plompverloren en een beetje te hard uit.
'O ja?', zegt hij.
'Ja,”zeg ik, “in Schiedam, bij Mari Magdalna.'
'Hoe heet ze dan?', vraagt hij, hij lijkt oprecht geïnteresseerd.
'Cora op den Kant en haar zus Sjanie is daar ook lid'.
Ook zijn ogen gingen glinsteren.
'Nou en of, die herinner ik me nog wel'.
'Doe ze maar de hartelijk groeten van mij, jongen,'zegt hij terwijl hij met zijn hand door mijn haar woelt.
'En jij?...hoe heet jij ook al weer?'
'Jeen.....Jeen Bezemer, meneer.' antwoord ik.
'Okee.....niet vergeten, hè, Jeen, doe mamma en Sjanie de hartelijk groeten van Albert Verhoeven.'
Met een bijzonder soepele tred loopt hij de gymzaal uit in de richting van de docentenkamer.