Aan de ene kant is ze hartstikke geïntegreerd: ze praat bijna plat Rotterdams en gaat vrijwel uitsluitend om met Nederlanders; ze kiest zelf haar levensgezel. Anderzijds voelt ze zich als oudste vrouw in het gezin verplicht is om moeders taken over te nemen.
Ze belt haar chef: komt iets later op haar werk....... iets ....... dat wordt twee en een halfuur. Minon is moe; haar moeder is ernstig ziek; moet met spoed naar het ziekenhuis. Minon gaat mee met ambulance. Ze heeft nu de zorg voor het gezin. Er zijn nog twee kleine zusjes een jonger broertje en papa natuurlijk. Naast haar 50-urige werkweek en haar studie economie aan de Erasmus-Universiteit zal ze nu ook moeten koken, afwassen en stofzuigen voor haar familieleden.
En….wat doet vader?
Niets….. nou ja , niet niets natuurlijk, hij werkt al hard genoeg…….. van ’s ochtends 6 tot ’s avonds 6.
Verder…..familie woont hier niet….kennissen hebben ze niet.
Vader is hier al in 1970 gekomen......hij was toen 17.........kwam hier samen met een vriend....... die is al weer een paar jaar dood.
Minon heeft zelf niet alleen Túrkse vrienden of vriendinnen. Van alles wat. Uithuwelijken???daar hoeven ze bij haar niet mee aan te komen. Ik kies zelf mijn huwelijkspartner!
Minon streelt zich over haar buikje, zichtbaar tussen haar korte rose truitje en de laag op haar heupen hangende jeans. Ze is duidelijk trots op haar buikje........haar chef heeft een grote dikke buik.......niet iets om trots op te zijn......
De traktatie slaat hij (en de andere, ook veel te dikke dames en heren collega's) echter niet af. Het is suikerfeest. Daarom trakteert Minon. Baklava. Een Turkse lekkernij: baklava bestaat uit laagjes filodeeg, wat lijkt op bladerdeeg, gevuld met gemalen stukjes noot......Minon koos voor pistachenoot. Aan plofbuiken denken ze nu maar even niet: smullen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten