Verzuimgesprek

‘Bedrijfsarts Maartje Brands struikelt bijna over zijn lange benen. Twintig minuten geleden had Peter van der Gans een afspraak voor een verzuimgesprek met haar op het hoofdkantoor van zijn werkgever. Hij zit nu al ruim een half uur op een van de drie rode wachtkamerstoelen naast haar kamer.
‘Sorry, beetje te laat,’ zegt ze,’kom er zo aan hoor meneer van der Gans!’
Met enkele witte A-viertjes in haar hand loopt naar het einde van de gang; onderweg laat ze enkele papieren uit haar hand fladderen……..ze raapt ze haastig weer op ….gaat een kantoortje in en komt er weer uit….(te) hard lachend…….ze is toch nog snel weer bij mij…......… met alle papieren..........….ze zijn nu geel die A-viertjes. Ze ziet bleek en haar ogen staan dof. Met haar gaat het niet goed, denkt hij, enigszins geamuseerd.
‘Hoe gaat het,’ vraagt ze met angstige blik in haar ogen.
‘Dat kan ik beter aan jou vragen.’
Zullen we hier even praten…..op mijn kantoortje is het zo’n zooitje….
‘Okee’
Met haar linker oog bekijkt ze de twee vrije stoelen naast hem.
Hij ziet, ze is aan het dubben; zal ik nu wel of niet naast hem gaan zitten of zal ik een stoel open laten…………….. ja, dat lijkt haar wel wat………….. of ……nee…… ik blijf gewoon staan………………….ik moet ook weer niet te dicht bij hem komen.
Hij is om te zien een eng kereltje, die meneer Gans, met een onorthodox ziektebeeld …….hij is onberekenbaar……….. een beetje gevaarlijk……. soms wordt hij (vooral door vrouwen) ietwat eufemistisch een ‘vies, oud mannetje’ genoemd en als je vrouwen dan vraagt ‘waarom’ dan worden er spijkerharde woorden gesproken over Peter van der Gans:
‘hij kijkt zo raar uit zijn ogen…..’
‘hij stinkt zo misselijkmakend uit zijn mond…..’
‘hij heeft van die vieze vlekken op zijn broek, vooral in de buurt van zijn gulp….’
‘hij laat vieze scheten in zijn kantoortje, als hij alleen aan het werk is…..en als je dan toevallig even daar moet zijn voor iets……..dan is dat behoorlijk walgelijk……..’
‘hij heeft rouwranden onder zijn nagels’
‘hij kleedt je met zijn ogen uit’
‘hij kijkt altijd naar je borsten’
‘hij vertelt van die vieze moppen’.
Peter vertelt de bedrijfsarts, met flink wat overdrijving, hoe ziek hij is en weinig hij nog in staat is tot werken. Nieuwe dingen leren, gaat nog wel maar die nieuwe dingen toepassen is voor hem erg zwaar. Quasi geïnteresseerd knikt ze, ze heeft eigenlijk helemaal geen zin en geen tijd om naar die nonsens van Gans te luisteren en in feite interesseert die vent haar eigenlijk geen drol…….en geef haar eens ongelijk……ik laat hem gewoon nog eens drie weken therapeutisch aanmodderen op de prothesereparatieafdeling, bedenkt ze, en dan zien wel weer verder.
Clarissa, een oud collega van Peter begroet hem hartelijk. Ze werkten samen bij een ander piepklein bedrijf………en nu werken ze zomaar ineens bij dit grote concern………wat is de wereld toch klein…..leuk, leuk, leuk! Ze begroet hem hartelijk. Hoewel…….hartelijk… …..de begroeting is eigenlijk bijna standaard voor heuglijke, droevige, feestelijke man-vrouw en vrouw-vrouw ontmoetingen.
We houden elkaar zacht vast bij de (boven)armen kijken elkaar (niet al te lang) glimlachend in de ogen, zeggen iets liefs, iets aardigs tegen elkaar: zoiets als:
‘wat zit je haar leuk; zelf geknipt?’ of
‘van harte, hè’
‘de beste wensen, hè’
‘leuk je weer eens te zien’
‘hoe is het met jou…..?’
‘nou……met mij goed!’
en vervolgens plaatsen we teder
de rechterwang op de linkerwang van de ander en tuiten de lippen voor het kusje in de lucht
en dan de linkerwang op de rechterwang en tuiten de lippen voor het kusje in de lucht en tenslotte de rechterwang weer op de linkerwang en het laatste kusje in de lucht.
Ze kennen elkaar al bijna 20 jaar…..Peter van der Gans en Clarissa Zijlings………..er ontstaat een geanimeerd gesprek. Maartje Brands verdwijnt met haar gele A-viertjes haar kantoortje in
‘Kom zo weer bij u meneer van der Gans’.
‘Clarissa……. je bent wel een beetje dikker geworden’ en hij klopt zachtjes met de rug van zijn hand op haar slap uitpuilend buikje.
‘Oei,’ denkt hij, ‘dat had ik eigenlijk niet mogen doen, dit is waarschijnlijk een zwaar geval van ongewenst intiem.’ Maar ze reageert onverschrokken.
'Ja, ik ben er helemaal niet blij mee,' zegt zij. 'Ik ben nou drieëntachtig kilo. Er moet echt tien kilo af.'
Hij heeft bij het andere bedrijfje eens een foto van haar toen ze honderdtwintig kilo woog. Hij heeft haar nooit gekend als zwaargewicht. In de tijd dat ze samenwerkten was ze ergens tussen de zeventig en tachtig. Paste prima bij haar.
‘Ja, vreselijk Peter, ik ben nu veel te dik…..probeer er wat aan te doen ……twee keer in de week zumba, een soort dansen, Afrikaanse, Zuidafrikaanse invloeden uitzinnige heerlijke ritmes, intensief en ontspannend tegelijk ………daar moet toch ik wel van gaan afvallen………..ik merk nu nog wel niks…………………ik ben natuurlijk nog maar net begonnen ……….…en ………..wat ook helpt … elke dag tien kilometer heen en weer naar mijn werk fietsen.
Maarrrrrrrrrrrr…………….ik zit ook nog op een cursus Braziliaans koken daar ga ik absoluut geen pondjes mee kwijt raken, integendeel….. maar ach Peter, het is allemaal zo lekker……die verschillende soorten vis…..en al die smakelijke zoete toetjes.
Op dat koken en dansen na doe ik niks. Ik ga ’s ochtends om 7 uur de deur uit en kom er om half zeven weer in, dan heb ik nergens meer zin in. Ik plof voor de tv neer eet wat yoghurt met een smaakje, terwijl ik naar de een of andere flutfilm kijk. Vaak kijk ik die niet eens af en duik ik mijn bed in rond elf uur.’
Ze blijft zo wat door babbelen; vertelt me over Andrea, die nu op Personeelszaken werkt en Coen doet nu salarisadministratie; en …nou ja…..je gelooft het niet, Peter, …..Hans, je weet wel die van communicatie heeft een relatie met Irma van de kantine………allebei getrouwd, twee kleine kindjes. Ze denkt waarschijnlijk dat hij het prettig vindt om deze prut aan te horen. Clarissa’s ogen gaan er in ieder geval flink van glimmen. Ze spuit nog wat ellende over me heen over een paar collega’s waar ze een vreselijke hekel aan heeft, als de bedrijfsarts hem van deze opgewonden, dikke dame komt verlossen. Vrolijk dartelt ze weg. Zij heeft het wel goed met hem voor. Hij mag haar ook wel.
De bedrijfsarts, kijkt in de gele A viertjes, knikt, alsof zij zeer tevreden is met zichzelf
´We gaan gewoon nog even door met hetzelfde therapeutische werk, meneer Gans. Dan zie ik u dus over drie weken weer. U ontvangt tegen die tijd een uitnodiging van mij voor een nieuwe afspraak. We helpen u er wel bovenop, meneer |Gans……en het moet wel heel erg raar lopen als u over zes weken nog steeds niet beschikbaar bent voor eigen werk´