Patat, boontjes, biefstuk en een chocoladepuddinkje toe.Dat is wat we eten vandaag. Ondanks de inspirerende en oorverdovend harde klanken van de Red Hot Chili Peppers. Chaos in mijn kop....en dat komt beslist niet door de muziek. Eerst mijn moeder (74) dood; nu zit mijn zoon Bram (24)ineens in een psychose, zijn derde in twee jaar. Het moet wel wat met elkaar te maken hebben. Zijn psychose en haar dood. Hij hield zo veel van z'n oma. Vorig jaar raakte hij in een ellendige crisis nadat Paula, zijn vriendin het uitmaakte. Mijn mobiel trilt in mijn broekzak....
Bram zit als een gek op de snoeiharde muziek van de Chili Peppers, een sollicitatiebrief te schrijven. Geen gemakkelijk baantje. Zeg maar gerust: totaal geen kans: directeur van een verzekeringsmaatschappij. Hij heeft er zelf geen enkele twijfel over dat hij daar wordt aangenomen…...........hij weet ook al dat hij geen genoegen gaat nemen met minder dan 3000 euro netto per maand en hij heeft ook al een leuk leasewagentje uitgekozen. Het is zonder twijfel ook de hoogste tijd voor zijn pillen!
Het weekend gaat hij met zijn vrienden naar het popfestival van Dour bij Brussel met optredens van onder andere U2, Greenday en the Levellers. Van zijn vrienden hoor ik dat hij drie dagen, zonder nachtrust gefeest heeft; bij de dames was hij niet weg te slaan…........trouwens, als ik zijn vriend Bertus mag geloven, de dames ook niet bij hem. In de trein terug is niets Bram te dol, ook al is het half zeven in de ochtend, hij stripteast en hij zingt voor zijn ingedommelde medereizigers zijn versie van ‘Een beetje verliefd’................ dat zijn optreden verloren gaat in het gesnurk van de andere reizigers, kan Bram helemaal niks schelen. Hij gaat door de entertainer te spelen door brutaal op schoot te gaan zitten bij een niet onappetijtelijke dame, die Bram tot dat moment met een geamuseerde glimlach gadeslaat. De dame werpt hem echter resoluut van haar schoot en trekt in één beweging aan de noodrem. Afin…..Bram eindigt op het politiebureau in St. Job in het Goor. Bertus is bij hem gebleven en heeft de boete van 300 euro voorgeschoten.
Nog uitbundiger komt hij thuis dan hij in de trein al was……en gaat enthousiast naar mijn balkon (op 16 hoog), kraait hosanna over het fantastische uitzicht, (dat hij overigens al minstens honderd maal gezien heeft) en zegt zeker te weten dat hij op zijn pootjes terecht komt als hij van het balkon af springt. ‘Ik zal het nu niet gelijk doen, wees niet bang, ...........…..maar er komt natuurlijk een dag, dat ik dat eens ga uitproberen’
Het lijkt Bram zelf trouwens geen gek idee zich te laten opnemen. Hij slaapt de laatste tijd niet zo best, voelt een psychose aankomen. Prima eigenlijk, dat hij zelf met dit idee komt …..alleen heeft hij dus zelf niet in de gaten dat hij er al midden in zit.
In het crisiscentrum kan Bram meteen terecht en een dag later is er plek voor hem in het multifunctioneel centrum (MFC) van Bavo-Riagg. Het is en blijft voorlopig een vrijwillige opname.........…dus als hij weg wil, gaat hij en mag hij weg…..ook al is hij een gevaar voor zichzelf en voor anderen. Een ongeleid projectiel is hij in deze toestand. Bij zijn vorige psychose heeft hij nota bene in het ziekenhuis een verpleegkundige het ziekenhuis in geslagen (dat kan eigenlijk helemaal niet, maar ja....). Die verpleger heeft met een gebroken jukbeen, een verbrijzelde oogkas en een schedelbasisfractuur bijna een jaar zijn werk niet kunnen doen……..Bram kan zich daar niets meer van herinneren.
Met het verstrijken van de tijd in de Bavo wordt hij wantrouwiger, opstandiger, en kritischer…in feite: banger...... we kunnen er op wachten………………en ja, ………… de volgende avond verdwijnt hij uit de BAVO en bivakkeert op straat. Waar? Geen idee. Van buren uit de straat waar Bram woont horen we dat hij vannacht op de stoep voor zijn huis heeft zitten mediteren en daarbij hard zong.
Nu belt hij me....... boos omdat ik hem vannacht rond twee uur straal voorbij liep op het Marconiplein. ‘Ik lag verdomme vannacht in mijn bed , jongen……maar …eh waar ben je nu eigenlijk, Bram?’
'Oh, Pa, ik zit nu op het politiebureau. Je moet me komen halen; ze laten me niet alleen gaan, ze zijn er bang voor dat ik dan de weg weer kwijt raak. De politie pakte me op bij de Mercedes dealer............wil een proefritje maken met een van die nieuwe modellen ……..ik loop daar de showroom binnen .......stap in zo'n chique auto ........tot mijn verbazing zitten de sleuteltjes er gewoon in..........start de motor...trap de koppeling in.......... zet hem in zijn een............geef een beetje gas......laat de koppeling langzaam opkomen en ....ga stapvoets vooruit...........en dan gaan ze me toch ineens een partij vervelend doen tegen me. Een beer van een vent trekt me uit de auto, neemt me in de houdgreep en roept tegen een blonde mevrouw verderop dat ze de politie moet bellen. Ik zeg dat ik alleen maar een proefritje wil maken, meer niet......eerst denken ze dat ik een autodief ben........later trekken ze gelukkig een beetje bij......en als ik door de politie meegenomen wordt krijg ik een sleutelhanger mee van die blonde mevrouw.....een sleutelhanger met een leuk rood mercedesje er aan.'
Een rampzalige storm als deze verlamt me. Ik verkramp. Gevoelens roeren zich niet meer. Kunnen zich niet roeren. Daar is geen ruimte voor. De storm raast voort…...…nu ook in mijn kop.......ik neem drie lorazepammetjes in en neem er net zo veel mee voor Bram. Als twee zombies lopen we van het politiebureau naar huis. We eten straks iets makkelijks: Brams lievelingsmenu: patat, bonen, biefstuk en een chocoladepuddinkje toe. Daarna gaat mijn zoon weer als een speer naar de Bavo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten